(۲۱ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۶ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱:
خط ۱:
{{خرد}}
#تغییر_مسیر [[حضرت داوود علیه السلام]]
{{امامت}}
==مقدمه==
*حضرت داوود {{صل}} در حدود سال ۱۰۳۳ قبل از میلاد در بیتاللحم [[تولد]] یافت. او از [[پیامبران]] بزرگ [[بنیاسرائیل]] بهشمار میرود که [[خداوند]] به او شوکت و [[پادشاهی]] بخشیده بود. [[داوود]] {{ع}} با عمالقه جنگید و جالوت را که از جنود [[شیطان]] بود نابود کرد. سپس به [[بیتالمقدس]] رفت و با اهالی [[فلسطین]] که [[دشمنی]] دیرینه با [[بنیاسرائیل]] داشتند به [[نبرد]] برخاست و بر آنان پیروز شد. [[داوود]] {{ع}} بنیانگذار [[مسجد الاقصی]] است. او با این که در [[مقام]] [[پادشاهی]] قرار داشت، اما از راه زرهبافی روزگار میگذراند و دریافتی از [[بیتالمال]] نداشت. او در میان [[مردم]] به [[عدالت]] [[حکومت]] کرد. [[کتاب آسمانی]] او را [[مزامیر]] یا [[زبور]] نام نهادهاند. [[داوود]] صوتی زیبا و دلانگیز داشت. [[داوود]] {{ع}} [[چهل]] سال به امر [[پیامبری]] و ترویج [[دین]] [[موسی]] {{ع}} پرداخت و چون به سن کهولت رسید، [[سلطنت]] و [[نبوت]] به فرزندش [[سلیمان]] {{ع}} منتقل شد. وی سرانجام در [[بیت المقدس]] [[وفات]] یافت. [[قرآن کریم]] در فرازهایی از [[داوود]] یاد میکند<ref>{{متن قرآن| إِنَّا أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ كَمَا أَوْحَيْنَا إِلَى نُوحٍ وَالنَّبِيِّينَ مِن بَعْدِهِ وَأَوْحَيْنَا إِلَى إِبْرَاهِيمَ وَإِسْمَاعِيلَ وَإِسْحَاقَ وَيَعْقُوبَ وَالأَسْبَاطِ وَعِيسَى وَأَيُّوبَ وَيُونُسَ وَهَارُونَ وَسُلَيْمَانَ وَآتَيْنَا دَاوُودَ زَبُورًا }}؛ سوره نساء، آیه ۱۶۳، {{متن قرآن|فَهَزَمُوهُم بِإِذْنِ اللَّهِ وَقَتَلَ دَاوُدُ جَالُوتَ وَآتَاهُ اللَّهُ الْمُلْكَ وَالْحِكْمَةَ وَعَلَّمَهُ مِمَّا يَشَاء وَلَوْلاَ دَفْعُ اللَّهِ النَّاسَ بَعْضَهُمْ بِبَعْضٍ لَّفَسَدَتِ الأَرْضُ وَلَكِنَّ اللَّهَ ذُو فَضْلٍ عَلَى الْعَالَمِينَ }}؛ سوره بقره، آیه ۲۵۱، {{متن قرآن|فَفَهَّمْنَاهَا سُلَيْمَانَ وَكُلا آتَيْنَا حُكْمًا وَعِلْمًا وَسَخَّرْنَا مَعَ دَاوُودَ الْجِبَالَ يُسَبِّحْنَ وَالطَّيْرَ وَكُنَّا فَاعِلِينَ وَعَلَّمْنَاهُ صَنْعَةَ لَبُوسٍ لَّكُمْ لِتُحْصِنَكُم مِّن بَأْسِكُمْ فَهَلْ أَنتُمْ شَاكِرُونَ }}؛ سوره انبیاء، آیه ۷۹ – ۸۰.</ref>.
*[[امام علی]] {{ع}} نیز در حکمتی از [[داوود]] {{ع}} یاد میکند: و از نَوف بِکالی [[روایت]] است که شبی [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} را دیدم از بستر خود برون آمده بود و نگاهی به [[ستارگان]] انداخت و فرمود: نوف خفتهای یا دیدهات باز است، گفتم دیدهام باز است، فرمود:] نوف، خوشا آنان که [[دل]] از این [[جهان]] گسستند و بدان [[جهان]] بستند. آنان مردمی هستند که [[زمین]] را گستردنی خود گرفتهاند و [[خاک]] آن را بستر و [[آب]] آن را طیب. [[قرآن]] را به جانشان بسته دارند و [[دعا]] را ورد زبان. چون [[مسیح]] [[دنیا]] را از خود دور ساختهاند – و نگاهی بدان نینداخته. نوف، [[داوود]] {{ع}} در چنین ساعت از شب برون شد و گفت این ساعتی است که بندهای در آن [[دعا]] نکند جز اینکه از او پذیرفته شود، مگر آنکه باج ستاند، یا گزارش کار [[مردمان]] را به [[حاکم]] رساند، یا خدمتگزار داروغه باشد، یا عرطبه –طنبور- نوازد، یا دارنده کوبه باشد<ref>نهج البلاغه، حکمت ۱۰۴: {{متن حدیث|"وَ عَنْ نَوْفٍ الْبَكَالِيِّ قَالَ: رَأَيْتُ أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ (علیه السلام) ذَاتَ لَيْلَةٍ وَ قَدْ خَرَجَ مِنْ فِرَاشِهِ فَنَظَرَ فِي النُّجُومِ، فَقَالَ لِي يَا نَوْفُ أَ رَاقِدٌ أَنْتَ أَمْ رَامِقٌ؟ فَقُلْتُ بَلْ رَامِقٌ. قَالَ: يَا نَوْفُ طُوبَى لِلزَّاهِدِينَ فِي الدُّنْيَا، الرَّاغِبِينَ فِي الْآخِرَةِ، أُولَئِكَ قَوْمٌ اتَّخَذُوا الْأَرْضَ بِسَاطاً وَ تُرَابَهَا فِرَاشاً وَ مَاءَهَا طِيباً وَ الْقُرْآنَ شِعَاراً وَ الدُّعَاءَ دِثَاراً، ثُمَّ قَرَضُوا الدُّنْيَا قَرْضاً عَلَى مِنْهَاجِ الْمَسِيحِ. ا نَوْفُ إِنَّ دَاوُدَ (علیه السلام) قَامَ فِي مِثْلِ هَذِهِ السَّاعَةِ مِنَ اللَّيْلِ، فَقَالَ إِنَّهَا لَسَاعَةٌ لَا يَدْعُو فِيهَا عَبْدٌ إِلَّا اسْتُجِيبَ لَهُ، إِلَّا أَنْ يَكُونَ عَشَّاراً أَوْ عَرِيفاً أَوْ شُرْطِيّاً أَوْ صَاحِبَ عَرْطَبَةٍ وَ هِيَ الطُّنْبُورُ أَوْ صَاحِبَ كَوْبَةٍ وَ هِيَ الطَّبْلُ"}}</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 393.</ref>.
==حضرت داوود در فرهنگنامه پیامبر در قرآن کریم ج۱==
#{{متن قرآن|اصْبِرْ عَلَى مَا يَقُولُونَ وَاذْكُرْ عَبْدَنَا دَاوُودَ ذَا الْأَيْدِ إِنَّهُ أَوَّابٌ}}<ref>«بر آنچه میگویند، شکیبا باش و از بنده ما داود توانمند یاد کن که اهل بازگشت (و توبه) بود» سوره ص، آیه ۱۷.</ref>
#{{متن قرآن|وَرَبُّكَ أَعْلَمُ بِمَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَلَقَدْ فَضَّلْنَا بَعْضَ النَّبِيِّينَ عَلَى بَعْضٍ وَآتَيْنَا دَاوُودَ زَبُورًا}}<ref>«و پروردگار تو به هر کس که در آسمانها و زمین است داناتر است و بیگمان ما برخی از پیامبران را بر برخی (دیگر) برتری بخشیدیم و به داود، زبور دادیم» سوره اسراء، آیه ۵۵.</ref>
'''نتیجه''':
#نکتهای که در این [[آیه]] مطرح گردیده است، توصیه [[خداوند]] به [[پیامبر اسلام]] مبنی بر [[صبر]] بر سخنان [[مخالفان]] و توجه به [[شخصیت]] و [[یادآوری]] داستان [[داود]]{{ع}} در دوران سخت [[رسالت]] خود میباشد.
#جمله: {{متن قرآن|وَلَقَدْ فَضَّلْنَا بَعْضَ النَّبِيِّينَ عَلَى بَعْضٍ}}<ref>«و پروردگار تو به هر کس که در آسمانها و زمین است داناتر است و بیگمان ما برخی از پیامبران را بر برخی (دیگر) برتری بخشیدیم و به داود، زبور دادیم» سوره اسراء، آیه ۵۵.</ref> به منزله تمهید و مقدمه است خطاب به [[پیامبر]] با اشاره به جمله {{متن قرآن|وَآتَيْنَا دَاوُودَ زَبُورًا}} و رویهمرفته [[فضیلت]] [[داوود]] و [[برتری]] او از سایر [[انبیاء]] به داشتن کتاب [[زبور]] که دارای احسن کلمات در [[حمد]] و [[تسبیح]] [[خدا]]<ref>[[محمد جعفر سعیدیانفر|سعیدیانفر، محمد جعفر]] و [[سید محمد علی ایازی|ایازی، سید محمد علی]]، [[فرهنگنامه پیامبر در قرآن کریم ج۱ (کتاب)|فرهنگنامه پیامبر در قرآن کریم]]، ج۱، ص ۵۱۱.</ref>.