آزار در جامعه‌شناسی اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۷: خط ۷:


==[[اذیت]] و [[آزار دیگران]]==
==[[اذیت]] و [[آزار دیگران]]==
[[آزار]] و [[اذیت]] افراد به معنای مطلق هر گونه [[تنبیه]]، [[تحقیر]]، عیب‌جویی، حرمت‌شکنی، بی‌توجهی به [[شأن]] و موقعیت آنها، [[سرپیچی]] از [[دستورها]] و توصیه‌ها، [[محروم]] ساختن افراد از [[حقوق]] حقه آنها، منت‌گذاری، [[سوء]] استفاده از اعتبار آنها و... را شامل می‌گردد. ایذای [[پیامبر اکرم]]{{صل}} که در [[قرآن]] اکیداً از آن [[نهی]] شده، نیز به دلیل گستره معنایی، هر عملی که ایجاباً یا سلباً اسباب [[نگرانی]] و [[ناخشنودی]] او را فراهم می‌ساخت، شامل می‌گردد؛ از این‌رو، هر نوع [[تکذیب]]، [[کفرورزی]]، [[الحاد]]، [[نفاق]]، [[مخالفت]] نظری و عملی با آموزه‌ها و [[تعالیم]]، خدشه در صحت و اعتبار آنها، بازداشتن دیگران از [[ایمان]] و عمل به دستورهای [[شرع]]، ایجاد [[تفرقه]] در صفوف [[مؤمنان]]، دادن نسبت‌های ناروا به [[اولیا]] و [[مؤمنین]]، و... از جمله موارد ایذا یا جلب [[ناخشنودی]] [[حضرت]]{{صل}} شمرده می‌شوند. از دید [[المیزان]]: “اذی” به معنای هر عارضه‌ای برای چیزی است که با طبع آن ملایم نباشد. این معنا به وجهی منطبق با معنای ضرر نیز هست<ref>سید محمد حسین طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۲، ص۳۱۱.</ref>. به استناد برخی [[آیات]]، [[مؤمنان]] باید از ایجاد هر نوع مزاحمت و انجام هر فعلی که موجبات [[اذیت]] و [[آزار دیگران]] را فراهم می‌سازد، اجتناب کنند. [[تأمین امنیت]] [[روانی]] به عنوان یکی از [[حقوق]] مسلم افراد در [[جامعه]] تنها از طریق اجتناب از این سنخ [[اعمال]] ایذایی میسر خواهد شد.<ref>[[سید حسین شرف‌الدین|شرف‌الدین، سید حسین]]، [[ارزش‌های اجتماعی از منظر قرآن کریم (کتاب)|ارزش‌های اجتماعی از منظر قرآن کریم]]، ص ۲۹۵.</ref>
[[آزار]] و [[اذیت]] افراد به معنای مطلق هر گونه [[تنبیه]]، [[تحقیر]]، عیب‌جویی، حرمت‌شکنی، بی‌توجهی به [[شأن]] و موقعیت آنها، [[سرپیچی]] از [[دستورها]] و توصیه‌ها، [[محروم]] ساختن افراد از [[حقوق]] حقه آنها، منت‌گذاری، [[سوء]] استفاده از اعتبار آنها و... را شامل می‌گردد. ایذای [[پیامبر اکرم]]{{صل}} که در [[قرآن]] اکیداً از آن [[نهی]] شده، نیز به دلیل گستره معنایی، هر عملی که ایجاباً یا سلباً اسباب [[نگرانی]] و [[ناخشنودی]] او را فراهم می‌ساخت، شامل می‌گردد؛ از این‌رو، هر نوع [[تکذیب]]، [[کفرورزی]]، [[الحاد]]، [[نفاق]]، [[مخالفت]] نظری و عملی با آموزه‌ها و [[تعالیم]]، خدشه در صحت و اعتبار آنها، بازداشتن دیگران از [[ایمان]] و عمل به دستورهای [[شرع]]، ایجاد [[تفرقه]] در صفوف [[مؤمنان]]، دادن نسبت‌های ناروا به [[اولیا]] و [[مؤمنین]]، و... از جمله موارد ایذا یا جلب [[ناخشنودی]] [[حضرت]]{{صل}} شمرده می‌شوند. از دید [[المیزان]]: "اذی" به معنای هر عارضه‌ای برای چیزی است که با طبع آن ملایم نباشد. این معنا به وجهی منطبق با معنای ضرر نیز هست<ref>سید محمد حسین طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۲، ص۳۱۱.</ref>. به استناد برخی [[آیات]]، [[مؤمنان]] باید از ایجاد هر نوع مزاحمت و انجام هر فعلی که موجبات [[اذیت]] و [[آزار دیگران]] را فراهم می‌سازد، اجتناب کنند. [[تأمین امنیت]] [[روانی]] به عنوان یکی از [[حقوق]] مسلم افراد در [[جامعه]] تنها از طریق اجتناب از این سنخ [[اعمال]] ایذایی میسر خواهد شد.<ref>[[سید حسین شرف‌الدین|شرف‌الدین، سید حسین]]، [[ارزش‌های اجتماعی از منظر قرآن کریم (کتاب)|ارزش‌های اجتماعی از منظر قرآن کریم]]، ص ۲۹۵.</ref>


==[[آیات قرآنی]] مرتبط==
==[[آیات قرآنی]] مرتبط==
۱۱۵٬۱۸۳

ویرایش