(۱۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۶ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱:
خط ۱:
{{خرد}}
#تغییر_مسیر [[سوره انسان]]
{{امامت}}
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
: <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
: <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[سوره هل اتی در قرآن]] | [[سوره هل اتی در حدیث]] | [[سوره هل اتی در کلام اسلامی]]</div>
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
: <div style="background-color: rgb(206,242, 299); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل '''[[سوره هل اتی (پرسش)]]''' قابل دسترسی خواهند بود.</div>
<div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;">
==مقدمه==
*سورۀ ۷۶ [[قرآن]] که نام‌های دیگرش [[انسان]]، دهر و [[ابرار]] است. درپی نذری که [[امام علی|علی]] و [[حضرت زهرا|فاطمه]]{{عم}} برای شفای دو فرزند بیمار خود ([[امام حسن|حسن]] و [[امام حسین|حسین]]) کردند تا سه روز روزه بگیرند، هنگام افطار در سه روز پیاپی، مسکین و یتیم و اسیر به در خانۀ آنان آمد و ایشان افطار خود را به آنان ایثار کردند. این سوره در پی این انفاق خالصانۀ این خانواده و تجلیل از آنان نازل شد.<ref>تفسیر «مجمع البیان» ، ج ۵ ص ۴۰۴</ref> آیات ۷ تا ۱۰ تصریح به این موضوع دارد: {{متن قرآن|يُوفُونَ بِالنَّذْرِ وَيَخَافُونَ يَوْمًا كَانَ شَرُّهُ مُسْتَطِيرًا*وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْكِينًا وَيَتِيمًا وَأَسِيرًا*إِنَّمَا نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لا نُرِيدُ مِنكُمْ جَزَاء وَلا شُكُورًا}}<ref>سوره انسان</ref>به این موضوع با عنوان [[آیه ابرار]] هم اشاره شده است، چون پیش از این، از [[اهل بیت]] به عنوان ابرار یاد شده و در کتب و روایات [[اهل سنت]] نیز آمده است.<ref>ر. ک: «فضائل الخمسه من الصحاح السته» ج ۱ ص ۲۵۴</ref> این واقعه که نهایت ایمان، ایثار و اخلاص [[امام علی|علی]]{{ع}} را می‌رساند، از مناقب و فضایل مهمّ اوست. شاعران نیز در سروده‌های خود به آن اشاره کرده‌اند.(...)<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص:۳۲۱.</ref>.
