شتر: تفاوت میان نسخهها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-</div>\n<div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;"> +</div>)) |
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==پانویس== {{یادآوری پانویس}} {{پانویس}} +== پانویس == {{پانویس}})) |
||
خط ۱۹: | خط ۱۹: | ||
# [[پرونده:55210091.jpg|22px]] [[محمد جعفر سعیدیانفر|سعیدیانفر]] و [[سید محمد علی ایازی|ایازی]]، [[فرهنگنامه پیامبر در قرآن کریم ج۱ (کتاب)|'''فرهنگنامه پیامبر در قرآن کریم''']] | # [[پرونده:55210091.jpg|22px]] [[محمد جعفر سعیدیانفر|سعیدیانفر]] و [[سید محمد علی ایازی|ایازی]]، [[فرهنگنامه پیامبر در قرآن کریم ج۱ (کتاب)|'''فرهنگنامه پیامبر در قرآن کریم''']] | ||
==پانویس== | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:شتر]] | [[رده:شتر]] | ||
[[رده:مدخل]] | [[رده:مدخل]] |
نسخهٔ ۲۵ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۶:۵۷
اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی میشود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسشهای عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل شتر (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
- در قرآن آیات بسیاری در باره شتر رسیده و اهمیت آن به این دلیل است که جغرافیای نزول قرآن چنین اقتضایی میکند و عرب برای شتر اهمیت بسیار قائل است. در این مدخل افزون بر توجه به شگفتی خلقت شتر، از قربانی کردن آن به عنوان سپاس و تشکر به دستور خداوند که در آغاز بعثت پیامبر رسیده یاد شده است.
- ﴿أَفَلَا يَنْظُرُونَ إِلَى الْإِبِلِ كَيْفَ خُلِقَتْ﴾[۱]
- ﴿إِنَّا أَعْطَيْنَاكَ الْكَوْثَرَ * فَصَلِّ لِرَبِّكَ وَانْحَرْ﴾[۲]
نکات
- خداوند در کنار دعوت به نظر در آفرینش آسمان، به ملموسترین نعمت و پدیده مهم و پیچیده برای عرب مخاطب را مطرح است.
- به جای تعبیر به معنای ضد ابتر که خبر از اعطای آن میکند و به شکرانه آن از پیامبر میخواهد که نیایش را بجا آورد و شتر قربانی کند، یعنی موجودی که تداوم بخش دعوت رسالت است، از کوثر یعنی چشمه سار همیشه جاری یاد میکند که در دنیا وظیفه هدایت را به عهده میگیرد و نمیگذارد این چراغ خاموش شود و در آخرت تبدیل به نهری میشود که مؤمنان را سیراب میکند[۳].
پرسشهای وابسته
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ «آیا به شتر نمینگرند که چگونه آن را آفریدهاند؟» سوره غاشیه، آیه ۱۷.
- ↑ «ما به تو «کوثر» دادیم * پس برای پروردگارت نماز بگزار و قربانی کن!» سوره کوثر، آیه ۱-۲.
- ↑ سعیدیانفر و ایازی، فرهنگنامه پیامبر در قرآن کریم، ج۱، ص ۷۵۹.