ویژگی‌های حاکم اسلامی چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

::::::لازمه [[حکومت]] بر مردم، داشتن [[قدرت]] و [[بسط ید]] در اجرای [[فرامین الهی]] است. بنابراین، وظیفه مقدّمی [[انبیاء]] و اوصیای آنان{{عم}}، [[تشکیل حکومت]] در میان مردم و [[نجات]] آنان از عمّال [[غاصب]] است. اما از سوی دیگر، می‌دانیم که در جامعه، [[عالمان]] فراوانی هستند که مدّعی [[فهم]] [[دین]] و شریعت‌اند؛ پس باید [[برتری]] و اولویّت این [[اولیاء الهی]]{{عم}} بر دیگران [[محرز]] و مسلّم باشد تا همگان نسبت به ایشان [[تمکین]] کنند. بنابراین، آنان باید در چنان مرتبه‌ای از [[علم]] قرار داشته باشند که در [[جدال احسن]] با [[مخالفان]]، تفوق علمی‌شان محرز باشد. نتیجه آنکه، این [[مقام]] تنها با مؤید بودن به [[تأییدات الهی]] برای [[مؤمنین]] یقین‌آور است و سایر مدّعیان توان چنین امری را ندارند. خصوصاً می‌دانیم که در [[جامعه دینی]]، به مرور قرائت‌های مختلف و برداشت‌های گوناگون از [[دین]] رواج می‌یابد که علاوه بر ایجاد تشتّت وسرگردانی، موجب [[اختلاف]] و [[تعارض]] با نظرات [[حاکم]] می‌گردد.

::::::و در مورد هیئت دولت [[بلقیس]] می‌فرماید: {{متن قرآن|قَالَتْ يَا أَيُّهَا الْمَلَأُ إِنِّي أُلْقِيَ إِلَيَّ كِتَابٌ كَرِيمٌ}}<ref>«(آن زن) گفت: ای سرکردگان! نزد من نامه‌ای ارزشمند افکنده‌اند» سوره نمل، آیه ۲۹.</ref>.

::::::به همین قرینه، درباره توان‌مندان [[قوم شعیب]] می‌فرماید: {{متن قرآن|قَالَ الْمَلَأُ الَّذِينَ اسْتَكْبَرُوا مِنْ قَوْمِهِ لَنُخْرِجَنَّكَ يَا شُعَيْبُ وَالَّذِينَ آمَنُوا مَعَكَ مِنْ قَرْيَتِنَا أَوْ لَتَعُودُنَّ فِي مِلَّتِنَا}}<ref>«سرکردگان سرکش از قوم او گفتند: ای شعیب! بی‌گمان تو و کسانی را که همراه تو ایمان آورده‌اند، از شهر خود بیرون خواهیم راند یا آنکه به آیین ما باز گردید» سوره اعراف، آیه ۸۸.</ref>.

::::::“ملأ” در لغت به کسانی گفته می‌شود که در میان امّت اصطلاحاً “چشم پرکن” هستند و دیگران که از بیرون ویا درون به آن [[جامعه]] توجّه می‌کنند، قبل از هر کس، آنها به چشمشان می‌آید. [[بدیهی]] است کسانی که مورد توجّه مردم‌اند، [[اسوه]] آنها نیز قرار می‌گیرند. در یک [[کلام]] باید گفت که دولت‌مردان، شخصیت‌های [[مرجع]] [[جامعه]] هستند و در [[رفتار]] و [[منش]]، [[آمر به معروف]] و یا منکر می‌باشند.

::::::از سوی دیگر، [[امر به معروف و نهی از منکر]] از اهمّ [[واجبات]] [[دینی]] است؛ تا به آنجا که اهمیت [[امتثال]] این [[فریضه]] [[اجتماعی]] در مقایسه با سایر [[فرایض]]، نسبت قطره به دریا دارد<ref>{{متن حدیث|وَ مَا أَعْمَالُ‏ الْبِرِّ كُلُّهَا وَ الْجِهَادُ فِي‏ سَبِيلِ‏ اللَّهِ‏ عِنْدَ الْأَمْرِ بِالْمَعْرُوفِ وَ النَّهْيِ عَنْ الْمُنْكَرِ إِلَّا كَنَفْثَةٍ فِي بَحْرٍ لُجِّيٍ‏}} (نهج البلاغة (للصبحی صالح)، ص۵۴۲، حکمت ۳۷۴).</ref>. در این میان، هر مقدار که آمر به معروف، [[ولایت]] بیشتری بر [[رعیّت]] داشته باشد، [[وظیفه]] [[امر به معروف]] او، به دلیل [[قدرت]] و [[ولایتی]] که دارد، بیشتر می‌شود. از همین رو، [[دولت]] در [[جامعه دینی]]، به [[دلیل ولایت]] و قدرتی که دارد، بیشترین [[مسئولیّت]] را در امر به [[معروف‌ها]] و [[نهی]] از منکرهای اجتماعی بر عهده دارد. طبعاً چون [[بهترین]] نوع امر به معروف و نهی از منکر، شکل عملی آن است، تا شکل زبانی یا [[تعزیرات]] [[حکومتی]] و جبری، پس بنابراین، [[رئیس حکومت]] می‌باید آگاه‌ترین فرد از میان [[مردم]] به [[دین الهی]] و [[پرهیزگارترین]] شخص از میان آنان در انجام واجبات و [[پرهیز]] از [[محرّمات]] و متحلّی به [[فضائل اخلاقی]] باشد.

::::::[[خداوند]] خطاب به [[پیامبر اکرم]]{{صل}} درباره چگونگی [[زمام‌داری]] [[مردم]] می‌فرماید: {{متن قرآن|وَأَنْزَلْنَا إِلَيْكَ الْكِتَابَ بِالْحَقِّ مُصَدِّقًا لِمَا بَيْنَ يَدَيْهِ مِنَ الْكِتَابِ وَمُهَيْمِنًا عَلَيْهِ فَاحْكُمْ بَيْنَهُمْ بِمَا أَنْزَلَ اللَّهُ وَلَا تَتَّبِعْ أَهْوَاءَهُمْ عَمَّا جَاءَكَ مِنَ الْحَقِّ}}<ref>«و ما این کتاب را به سوی تو به درستی فرو فرستاده‌ایم که کتاب پیش از خود را راست می‌شمارد و نگاهبان بر آن است؛ پس میان آنان بنابر آنچه خداوند فرو فرستاده است داوری کن و به جای آنچه از حق به تو رسیده است از خواسته‌های آنان پیروی مکن» سوره مائده، آیه ۴۸.</ref>.

::::::در [[فرهنگ قرآن]]، مردمانی که هنوز با [[معارف دینی]] آشنا نیستند، جاهلانی به حساب می‌آیند که به حسب طبع اولی به دنبال برآوردن خواسته‌های حیوانی خود در جامعه‌اند و [[حکومت]] موظّف است آنان را به تدریج با معارف دینی آشنا نموده و اسباب تربیتشان را فراهم کند. حال اگر بنا باشد که [[حاکم]] [[دینی]] [[تبعیت]] از خواست‌های این دسته نماید و برای کسب وجاهت، پاسخ مثبت به گرایش‌های حیوانی و [[هواهای نفسانی]] آنان دهد، هرگز نمی‌تواند [[هدایت]] آنان را [[علما]] و عملاً بر عهده گیرد؛ چنانکه [[خداوند]] به [[رسول]] خود{{صل}} هشدار می‌دهد که مبادا سخنان [[فریبنده]] [[فاسقان]] [[امّت]]، او را از [[احکام الهی]] دور نماید و با قاطعیّت [[دستور]] می‌دهد که حکومت را بر اساس احکام الهی اداره کند: {{متن قرآن|وَأَنِ احْكُمْ بَيْنَهُمْ بِمَا أَنْزَلَ اللَّهُ وَلَا تَتَّبِعْ أَهْوَاءَهُمْ وَاحْذَرْهُمْ أَنْ يَفْتِنُوكَ عَنْ بَعْضِ مَا أَنْزَلَ اللَّهُ إِلَيْكَ فَإِنْ تَوَلَّوْا فَاعْلَمْ أَنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ أَنْ يُصِيبَهُمْ بِبَعْضِ ذُنُوبِهِمْ وَإِنَّ كَثِيرًا مِنَ النَّاسِ لَفَاسِقُونَ}}<ref>«و در میان آنان بنابر آنچه خداوند فرو فرستاده است داوری کن و از خواسته‌های آنان پیروی مکن و از آنان بپرهیز مبادا تو را در برخی از آنچه خداوند به سوی تو فرو فرستاده است به فتنه اندازند و اگر رو برتابند بدان که خداوند جز این نمی‌خواهد که آنان را به برخی ا» سوره مائده، آیه ۴۹.</ref>.

::::::برآیند تحلیل پیش‌گفته چنین می‌شود که اصل اولی در [[نظام دینی]] آن است که [[حاکم اسلامی]] باید در [[درجه]] اول خود عامل به [[احکام الهی]] باشد و از [[هوای نفس]] [[پرهیز]] نماید. [[آیه شریفه]] فوق‌الذکر، حتی [[تبعیّت]] از هوای نفس جمعی را نیز [[نهی]] کرده است: {{متن قرآن|وَلَا تَتَّبِعْ أَهْوَاءَهُمْ}}. قطعاً این صفات تنها در [[مقام رسالت]] و یا [[امامت]] [[محرز]] است؛ که در [[علم]] و [[عصمت]] [[مؤیّد]] من عندالله هستند؛ و الا اگر علم و یا عصمت آنان اکتسابی و تحصیلی باشد، در معرض زوال و [[اختلاف]] است و [[جامعه]] همیشه دچار تشتّت آرا می‌ماند؛ در حالی که [[هدف]] از [[حکومت دینی]]، ایجاد [[آرامش]] و [[ثبات]] [[اعتقادی]] در جامعه است»<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش، محمد تقی]] و [[فرید محسنی|محسنی، فرید]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۲ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۲ ص ۶۴.</ref>