الزام‌آور بودن علم معصوم: تفاوت میان نسخه‌ها

برای روشن‌تر شدن نکته یادشده، مثالی دیگر ذکر می‌کنیم. روایاتی بیان می‌کنند که امام از [[زمان]] و چگونگی [[شهادت]] خود آگاه است. برای یک ناظر بیرونی که [[حفظ جان]] را [[واجب]] می‌داند، تحلیل رفتار [[ائمه]]{{عم}} در این گونه موارد دشوار است. در چنین شرایطی، اگر چه حفظ جان و دوری از کشته شدن برای [[انسان]] واجب است، اما این [[حکم کلی]] و دائمی نیست. بسیاری از جهادگران میدان‌های [[نبرد]]، با علم به شهادت یا [[گمان]] [[قوی]] به آن، برای [[حفظ دین]] و ارزش‌های آن به میدان رفته و به شهادت رسیده‌اند. زمانی که [[اسلام]] در خطر است، بر انسان مسلمان واجب است [[جان]] و [[مال]] خود را فدای [[حفظ اسلام]] کند<ref>ر.ک: روح الله موسوی خمینی، توضیح المسائل (محشی)، ج۲، ص۷۶۲، مسائل دفاع.</ref>. بنابراین در واقع [[آگاهی]] از کشته شدن همیشه الزامی [[شرعی]] برای [[حفظ جان]] را به دنبال ندارد تا گفته شود وقتی [[امام]] از کیفیت [[شهادت]] خود [[آگاه]] است و به میدان شهادت قدم می‌نهد، مخالف [[علم]] خود عمل کرده است و علم او در این موارد، الزام‌آور نیست. در واقع در این‌گونه موارد، امام یا هر [[رزمنده]] دیگری، به تکلیفی مهم‌تر از حفظ جان خود عمل می‌کند که در خصوص انسان‌های عادی می‌تواند حفظ اسلام و ارزش‌های آن باشد و برای [[اولیای خدا]] و [[ائمه]]{{عم}}، افزون بر آن می‌تواند آگاهی از قضای [[قطعی]] [[خداوند]] و [[لزوم]] [[رضایت]] دادن به آن باشد. بنابراین علم اول برای او الزام‌آور نیست و علم دیگری برای او الزام‌آور است.<ref>[[سید علی هاشمی (زاده ۱۳۵۲)|هاشمی، سید علی]]، [[ماهیت علم امام بررسی تاریخی و کلامی (کتاب)|ماهیت علم امام بررسی تاریخی و کلامی]]، ص ۳۸۸.</ref>

== منابع ==