ویژگی امام در عرفان اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

{{امامت}}

==مقدمه==

بعد از ذات [[واجب]] تعالی، مبدأ و مصدر همه امور در ماسوای [[الهی]] (خواه در تعینات ذاتی و خواه در خارج ذات) به [[مقام خلافت]] باز می‌گردد. چنان که اشاره شد، به تصریح برخی بزرگان [[عرفان]]، [[مقام]] ذات باری و [[هویت]] مطلقه، در دسترس هیچ مقامی نیست<ref>{{عربی|ذات الله تعالی غیب الأحدیة التی کل العبارات واقعة علیها من وجه غیر مستوفیة لمعناها من وجوه کثیرة، فهی لا تدرک بمفهوم عبارة و لا تفهم بمعلوم إشارة، لأن الشیء إنما یفهم بما یناسبه فیطابقه أو بما ینافیه فیضادده و لیس لذاته فی الوجود مناسب و لا مطابق و لا مناف و لا مضاد، فارتفع من حیث الاصطلاح إذا معناه فی الکلام و انتفی بذلک أن یدرک للأنام المتکلم فی ذات الله صامت و المتحرک ساکن و الناظر باهت، عز أن تدرکه العقول و الأفهام وجل أن تجول فیه المفهوم و الأفکار، لا یتعلق بکنهه حدیث العلم و لا قدیمه و لا یجمعه لطیف الحد و لا عظیمه}} (موسوعة مصطلحات التصوف الإسلامی (ط. مکتبة لبنان الناشرون، ۱۹۹۹م)، ص۳۵۸).</ref> و متباین از [[خلق]] است و هیچ وجه اشتراکی با [[مخلوقات]] خود ندارد: