آسمان در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

#[[آسمان]] به معنای موجود عالی و [[حقیقی]]. برخی از [[دانشمندان]] معتقدند: همان‌گونه که [[آسمان]] در [[قرآن کریم]] به معنای [[آسمان]] مادی (مثل سموات سبع) آمده است به معنای علوِّ مرتبه وجود و یا موجود عالی نیز به کار رفته است که همان سماء [[معنوی]] و عالم فوق ماده است. عالمی که همه هستی از آن مرتبه بالاتر نازل می‌شود <ref>معارف قرآن، ص۲۳۴-۲۳۶.</ref> مثال: {{متن قرآن|وَفِي السَّمَاءِ رِزْقُكُمْ وَمَا تُوعَدُونَ}}<ref>«و روزی شما و آنچه به شما نوید می‌دهند در آسمان است» سوره ذاریات، آیه ۲۲.</ref>.

در [[قرآن کریم]] کلمه کلیدی [[آسمان]] دارای [[ارتباط]] وثیق با [[آفریدگار]] یگانه، [[تدبیر]]، [[خلقت]]، هستی [[معاد]]، عالم [[غیب و شهادت]]، [[عرش الهی]] و [[تسبیح]] است که معنای متفاوتی را از [[آسمان]] نسبت به دیدگاه [[علم]] [[تجربی]] [[سکولار]] معرفی می‌کند. سیمای کلی [[آسمان]] در [[قرآن کریم]] به صورت مخلوقی با [[عظمت]] از [[آفریدگار]] یگانه، ترسیم شده که [[عرش خدا]] در آن قرار دارد و [[فرشتگان]] در آن [[زندگی]] میکنند و هر آنچه در آن قرار دارد در حال [[تسبیح]] [[پروردگار]] [[جهان]] است. براین اساس، [[آسمان]] مادی [[جهان]] [[طبیعت]]، نازل‌ترین [[آسمان‌ها]] ([[هفت آسمان]]) است.