نامۀ ۵۹ نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

*اما بعد، هرگاه [[والی]] را نسبت به افراد رعیت میل و هوا گونه‌گون باشد، بسا از [[اجرای عدالت]] بازماند. پس باید کار [[مردم]]، در حقی که دارند، نزد تو یکسان باشد، که از [[ستم]] نتوان به [[عدالت]] رسید و از هر چه همانند آن را ناروا می‌شماری گزین و خود را به کاری که [[خدا]] بر تو [[واجب]] ساخته، وادار کن، در حالی‌که [[امید]] [[پاداش]] او داری و از عقابش [[بیمناکی]]<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 803.</ref>.

*بدان که [[دنیا]] سرای بلاهاست؛ کسی را در آن، ساعتی آسودگی نیست، جز آن‌که آسودگی‌اش سبب [[حسرت]] و دریغ او در [[قیامت]] شود. هیچ‌چیز تو را از [[حق]] بی‌نیاز نگرداند. از آن حق‌ها که بر گردن توست یکی نگه‌داری [[نفس]] توست از کژتابی‌هایش و کوشش تو است در کار رعیت به [[قدر]] توانت، زیرا آنچه از آن‌ها نصیب تو می‌شود بسی بیش از چیزی است که از تو نصیب آنان شود<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 803.</ref>.

== جستارهای وابسته ==