عصمت امام در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[شیعه]] '''عصمت''' را صفتی می‌داند که به موجب آن، [[انبیاء]] و اوصیای ایشان از هر گونه خطا و [[اشتباه]]، گناه و [[عصیان]] در تمام مراحل [[زندگی]]، حتی قبل از [[امامت]] و در زمان کودکی، مصون هستند. در نتیجه به وسیله این صفت، از [[سهو]] و [[نسیان]] هم مبرا و [[پاک]] هستند. در محدوده و قلمرو عصمت سه دیدگاه وجود دارد که مشهور متکلمین دیدگاه "اطلاق عصمت از حیث زمانی و حالات [[معصوم]]" را قبول دارند. [[ادله نقلی]] محض عصمت، مشتمل بر [[آیات]] و روایاتی است که بر عصمت دلالت می‌کنند. آیات بیانگر عصمت عبارت‌اند از [[آیه عهد]] ، [[آیه اولی الامر]]، [[آیه صادقین]] و [[آیه تطهیر]]  و [[روایات]] دالّه بر عصمت عبارت‌اند از: [[حدیث ثقلین]]، [[حدیث سفینه]]، [[حدیث منزلت]]. ادلّۀ [[عقلی]] عصمت عبارت‌ند از: [[برهان]] [[وجوب اطاعت امام]]، [[برهان]] [[امتناع]] [[تسلل]]، برهان [[حفظ]] شرعیت، برهان عدم [[عصمت امام]] ([[خلف]]). از آنجایی که به زعم و توهم برخی خطا ناپذیری از اوصاف [[خدا]] است و [[انسان‌ها]] نمی‌توانند دارای چنین مقامی باشند، شیعه را به خاطر اعتقاد به عصمت متهم به [[غلو]] و خدا انگاری [[اهل بیت]] و [[انبیاء]] می‌کنند، و این در حالی ست که [[دلایل]] عدیده عقلی بر [[اثبات]] چنین صفتی برای نبی و امام اقامه شده است.