|
|
| (یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) |
| خط ۱: |
خط ۱: |
| {{امامت}}
| | #تغییر_مسیر [[عقد اخوت]] |
| {{مدخل مرتبط
| |
| | موضوع مرتبط = پیمان
| |
| | عنوان مدخل = پیمان برادری
| |
| | مداخل مرتبط = [[پیمان برادری در تاریخ اسلامی]] - [[پیمان برادری در معارف و سیره نبوی]] - [[پیمان برادری در معارف و سیره علوی]]
| |
| | پرسش مرتبط =
| |
| }}
| |
| ==مقدمه==
| |
| *انعقاد پیمان برادری میان [[مسلمانان]] ([[مهاجران]] و [[انصار]]) در [[مدینه]]، یکی از مهم‌ترین و نخستین اقدامات [[سیاسی]] - [[اجتماعی]] [[پیامبر اسلام]]، پس از [[هجرت به مدینه]] است که اهمیت ویژه‌ای دارد و رمز تشکیل [[امت]] واحده در [[صدر اسلام]] را در خود نهفته است. [[پیامبر]] به [[یاری]] [[انصار]] که یک گروه [[اجتماعی]] خارج از [[مکه]] بودند، توانست پایگاه قدرتمندی برای [[حمایت]] از خود و یارانش در برابر اشراف [[مکه]] فراهم کند. همچنین [[موقعیت]] حساس [[شهر]] یثرب، برای [[رسول اکرم]]{{صل}} اهمیت ویژه‌ای داشت. [[عقد]] و [[پیمان]] [[اخوت]] [[دینی]]، دشمنی‌های دیرینه نسبی و [[اختلافات]] قبیله‌ای را کاهش می‌داد، [[رسوم]] [[جاهلی]] و اسباب [[تفاخر]] را در هم می‌شکست، امتیازات نسبی را از بین می‌برد و [[روحیه]] [[صفا]] و [[برادری]] [[دینی]] [[جانشین]] آن می‌شد<ref>غلامحسین زرگری‌نژاد، تاریخ صدر اسلام، ص۳۴۹.</ref>.
| |
| *[[امام علی]]{{ع}} فرمود: "[[پیامبر اکرم]]{{صل}} شکاف‌های [[اجتماعی]] را به [[وحدت]] تبدیل می‌کرد و فاصله‌ها را به هم پیوند می‌داد"<ref>نهج البلاغه (خطبه ذی قار)، ص۳۵۳.</ref>.
| |
| *از آنجا که [[مهاجر]] و [[انصار]]، پرورش‌یافته در محیط مختلف بودند، در طرز [[تفکر]] و [[معاشرت]]، فاصله زیادی با هم داشتند. [[اوس]] و [[خزرج]] که جمعیت [[انصار]] را تشکیل می‌دادند، ۱۲۰ سال با هم [[جنگ]] کرده بودند<ref>غلامحسین زرگری‌نژاد، تاریخ صدر اسلام، ص۳۵۰-۳۵۳.</ref>. با این [[اختلافات]]، [[حیات]] [[دینی]] و [[سیاسی]] [[اسلام]] به هیچ وجه امکان‌پذیر نبود. [[پیامبر]]{{صل}} همه این [[مشکلات]] را حل کرد و از طرف [[خداوند]] [[مأمور]] شد [[مهاجر]] و [[انصار]] را با هم [[برادر]] کند. روزی در انجمنی عمومی به [[مسلمانان]] فرمود: "دوتا دوتا با هم [[برادر]] شوید"<ref>{{متن حدیث|تآخوا في الله أخوين أخوين}}؛ ابن هشام، السیرة النبویه، ج۱، ص۵۰۵؛ عبدالرحمن سهیلی، الروض الأنف فی شرح السیرة النبویه، ج۴، ص۲۴۴ و قاضی ابرقوه، سیرت رسول الله{{صل}}، ج۱، ص۴۸۵.</ref><ref>[[طلعت ده پهلوانی|ده پهلوانی، طلعت]]، [[پیمان برادری (مقاله)|پیمان برادری]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم]]، ج۱، ص:۲۱۸.</ref>.
| |
| *[[مهاجران]] از [[اقوام]] و [[نزدیکان]] خود جدا شده و به [[مدینه]] آمده بودند و از لحاظ [[اقتصادی]] نیز وضع رضایت‌بخشی نداشتند. در مقابل، [[انصار]]، آنان را پذیرا شدند و هرکدام که می‌توانستند مهاجری را در منزل خود اسکان می‌دادند و آنها را در [[امور اقتصادی]] [[حمایت]] می‌کردند. به [[دستور]] [[حضرت]]، حدود صد نفر با هم [[پیمان]] [[برادری]] بستند تا هرکدام، دیگری را در راه [[حق]] [[یاری]] دهند و پس از [[مرگ]] از هم [[ارث]] ببرند<ref>ابن هشام، السیرة النبویه، ج۱، ص۵۰۲-۵۰۳؛ ابن سید الناس، عیون الأثر، ج۱، ص۲۲۷-۲۲۸.</ref><ref>[[حسین قاضی خانی|قاضی خانی، حسین]]، [[اقدامات اولیه پیامبر (مقاله)|اقدامات اولیه پیامبر]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم]]، ج۱، ص:۱۵۲.</ref>.
| |
| *اجرای این [[پیمان]] که به [[پیمان]] "[[مؤاخات]]" معروف است، [[اتحاد]] [[مسلمانان]] را محکم‌تر کرد و باعث تقویت [[روحیه]] [[مهاجران]] شد. پیوند میان [[رسول خدا]]{{صل}} با [[علی بن ابی طالب]]{{ع}}<ref>ابن هشام، السیرة النبویه، ج۱، ص۵۰۵-۵۰۶؛ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۱، ص۱۸۴.</ref>، [[حمزه]]، [[عموی پیامبر]]{{صل}} با [[زید بن حارثه]] ([[غلام]] آزاد شده [[رسول اکرم]]{{صل}})<ref>ابن هشام، السیرة النبویه، ج۱، ص۵۰۵؛ ابن سید الناس، عیون الأثر، ج۱، ص۲۳۰.</ref>، [[ابوبکر]] با [[خارجه بن زهیر]]<ref>ابن هشام، السیرة النبویه، ج۱، ص۵۰۵؛ ابن سید الناس، عیون الأثر، ج۱، ص۲۳۰.</ref> و [[عمر]] با [[عتبان بن مالک]]، نمونه‌هایی از این [[برادری]] است<ref>ابن هشام، السیرة النبویه، ج۱، ص۵۰۵؛ شیخ حسین دیار بکری، تاریخ الخمیس فی أحوال انفس النفیس، ج۱، ص۳۵۳.</ref>.
| |
| *گفته‌اند که [[نزول]] [[آیه]] {{متن قرآن|وَالَّذِينَ آمَنُوا مِنْ بَعْدُ وَهَاجَرُوا وَجَاهَدُوا مَعَكُمْ فَأُولَئِكَ مِنْكُمْ وَأُولُو الْأَرْحَامِ بَعْضُهُمْ أَوْلَى بِبَعْضٍ فِي كِتَابِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ}}<ref>«و کسانی که پس از آن ایمان آورده و هجرت گزیده و همراه شما جهاد کرده‌اند از شمایند و در کتاب خداوند خویشاوندان (در ارث‌بری) نسبت به همدیگر (از دیگران) سزاوارترند؛ بی‌گمان خداوند به هر چیزی داناست» سوره انفال، آیه ۷۵.</ref>. [[حکم]] [[ارث]] بردن بر اساس [[مؤاخات]] [[نسخ]] شد<ref>ابن هشام، السیرة النبویه، ج۱، ص۵۰۵؛ شیخ حسین دیار بکری، تاریخ الخمیس فی احوال انفس النفیس، ج۱، ص۳۵۳.</ref>.
| |
| *به نظر می‌رسد [[عقد اخوت]]، دو بار بسته شده است: یک بار در [[مکه]]، در میان [[مهاجران]]، مانند [[عقد اخوت]] [[ابوبکر]] و [[عمر]]، [[عثمان]] و [[عبدالرحمان بن عوف]]، [[حمزه]] و [[زید بن حارثه]]، [[پیامبر]]{{صل}} و [[علی]]{{ع}}<ref>نورالدین علی السمهودی، وفاء الوفاء بأخبار دار المصطفی، ج۱، ص۲۰۷؛ حاکم نیشابوری، المستدرک، ج۳، ص۱۴؛ طبرانی، المعجم الکبیر، ج۲۴، ص۱۳۷.</ref>؛ بار دوم در [[مدینه]]، میان [[مهاجر]] و [[انصار]]<ref>[[حسین قاضی خانی|قاضی خانی، حسین]]، [[اقدامات اولیه پیامبر (مقاله)|اقدامات اولیه پیامبر]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم]]، ج۱، ص:۱۵۲-۱۵۳.</ref>.
| |
| | |
| ==زمان و مکان [[پیمان]]==
| |
| *پس از استقرار [[مسلمانان]] [[مهاجر]] از [[مکه]] به [[مدینه]]، زمان آن رسیده بود که [[رسول خدا]]{{صل}}، پیمان برادری را میان آنها برقرار کند. درباره اینکه این [[پیمان]] به [[وسیله]] [[پیامبر]] در کجا و در چه زمانی و با چه تعداد از [[مهاجران]] و [[انصار]] بسته شده است، در منابع، [[روایات]] متعددی به چشم می‌خورد:
| |
| [[ابن‌هشام]] [[نقل]] کرده است: "[[رسول خدا]]{{صل}} بین صحابه‌اش ([[مهاجران]] و [[انصار]]) رفت و فرمود: [[برادر]] شوید. سپس دست [[علی]] را گرفت و فرمود: برای من [[برادری]] نظیر [[علی بن ابی طالب]] نیست"<ref>ابن هشام، السیره النبویه، ج۱، ص۵۰۵؛ عبدالرحمن سهیلی، الروض الأنف فی شرح السیرة النبویه، ج۴، ص۲۴۴.</ref>.
| |
| *[[ابن‌اسحاق]] نیز درباره محل دقیق [[پیمان]] و شمار دقیق کسانی که با هم [[پیمان]] بستند و [[پیامبر]]، میان آنها [[برادری]] برقرار کرده است، چیزی ذکر نکرده، و فقط فهرست شماری از [[مهاجران]] و [[انصار]] را مطرح و در صدر آن، [[برادری]] [[پیامبر اسلام]] و [[علی]] را بیان کرده است. در روایتی، درباره زمان [[عقد]] این [[پیمان]] آمده است که [[پیامبر اسلام]]{{صل}} پس از استقرار در [[مدینه]] و ساخت [[مسجدالنبی]]، این [[پیمان]] را منعقد کرد<ref>ابوسعید خرگوشی، شرف المصطفی، ج۲، ص۳۹۳.</ref>.
| |
| *[[صالحی شامی]] اشاره کرده است که پیمان برادری، پس از بنای [[مسجد]] صورت گرفته است<ref>محمد بن یوسف صالحی، سبل الهدی والرشاد فی سیرة خیر العباد، ج۳، ص۳۶۷.</ref>؛ چون [[مسجد]]، [[بهترین]] محل برای [[عقد]] این [[پیمان]] بوده است. شمار شرکت‌کنندگان در [[پیمان]]، در منابع، متفاوت است<ref>[[طلعت ده پهلوانی|ده پهلوانی، طلعت]]، [[پیمان برادری (مقاله)|پیمان برادری]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم]]، ج۱، ص:۲۱۹.</ref>.
| |
| *[[متکلمان]] و مؤرخان، در باب [[عقد اخوت]] بین برخی از افرادی که در این [[پیمان]] شرکت کرده‌اند، نظراتی گوناگون دارند. در کتاب [[سیره ابن‌اسحاق]] آمده است: "[[پیامبر]]{{صل}}، میان یارانش ([[مهاجران]] و [[انصار]]) پیمان برادری بست تا دو نفر دو نفر در [[راه خدا]] [[برادر]] شوند؛آن‌گاه دست [[علی بن ابی طالب]]{{ع}} را گرفت و فرمود: این [[برادر]] من است. بدین گونه [[علی بن ابی طالب]]{{ع}} [[برادر پیامبر]] شد. [[حمزه بن عبدالمطلب]] با [[زید بن حارثه]] ([[آزاد]] شده [[پیامبر]] بود) [[برادر]] شد. [[حمزه]]{{ع}} در [[جنگ احد]] وقتی آماده [[نبرد]] شد، [[وصیت]] کرد که اگر کشته شد [[زید بن حارثه]] میراث‌دار وی خواهد شد<ref>ابن هشام، السیرة النبویه، ج۱، ص۵۰۵.</ref>. [[جعفر بن ابی‌طالب]] با [[سعد بن معاذ]] [[برادر]] می‌شود؛ [[ابوبکر بن ابی‌قحافه]] با [[خارجه بن زهیر]]؛ [[عمر بن خطاب]] با [[عتبان بن مالک]]. [[ابوعبید جراح]] که [[عامر بن عبدالله]] نام داشت با [[سعد بن معاذ]] [[برادر]] می‌شود. [[زبیر بن عوام]] با [[سلمه بن سلام] از [[قبیله]] بنی‌زهره هم‌پیمان می‌شود. [[طلحه بن عبیدالله]] با [[کعب بن مالک]]، [[مصعب بن عمیر بن هاشم]] با [[ابوایوب انصاری]]، [[عمار بن یاسر]] با [[حذیفه بن یمان]]، [[ابوذر غفاری]] با [[منذر بن عمرو]]، [[بلال]] (آزادشده [[ابوبکر]]) با [[ابورویحه عبدالله بن عبدالرحمان]]، [[سلمان فارسی]] با [[ابودرداء عویمر بن ثعلبه]] [[پیمان]] [[اخوت]] بستند"<ref>ابن هشام، السیرة النبویه، ج۱، ص۵۰۵-۵۰۶.</ref>. [[بلاذری]] در [[انساب الاشراف]] در باب این [[پیمان]] به شمار افراد اشاره نکرده، فقط فهرستی را از ۴۶ نفر از برادرشدگان [[مدینه]] در ارائه کرده است<ref>احمد بن یحیی بلاذری، انساب الاشراف، ج۱، ص۲۷۰-۲۷۱.</ref>.
| |
| *[[ابن خلدون]] هم نام ۳۴ تن از شرکت‌کنندگان را ارائه کرده است<ref>عبدالرحمان ابن خلدون، تاریخ ابن خلدون، ج۲، ص۴۲۳.</ref>. [[ابن‌سعد]] تعداد شرکت کنندگان را نود نفر مطرح کرده است<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۱، ص۱۸۳؛ ابن سعد به ۹۰ یا ۱۰۰ نفر اشاره کرده است.</ref>. بنابراین در منابع [[تاریخ اسلام]]، فهرست کامل و جامعی از شمار شرکت‌کنندگان و مشخصات آنها مطرح نشده است؛ ولی اغلب منابع معتبر، شرکت‌کنندگان را نود تن شمرده‌اند<ref>[[طلعت ده پهلوانی|ده پهلوانی، طلعت]]، [[پیمان برادری (مقاله)|پیمان برادری]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم]]، ج۱، ص:۲۱۹-۲۲۰.</ref>.
| |
| | |
| ==اهداف و ثمرات [[پیمان]]==
| |
| *یکی از نخستین کارکردهای [[پیمان]] [[اخوت]]، [[احساس مسئولیت]] بیشتر [[مسلمانان]] نسبت به هم، به ویژه در مسائل [[مالی]] بود. زمانی که [[مسلمانان]] دو به دو با هم [[برادر]] شدند، هریک (به ویژه [[انصار]]) می‌کوشیدند [[برادران دینی]] خود را در مواقعی که [[نیاز]] [[مالی]] دارند، [[حمایت]] کنند؛ طوری که عده‌ای از [[انصار]]، حتی حاضر شدند نیمی از [[اموال]] خود را به [[مهاجران]] ببخشند<ref>محمد بن یوسف، صالحی، سبل الهدی و الرشاد، ص۳۶۵.</ref>؛ حتی یکی از آنان به هم‌پیمان خود گفت که حاضر است یکی از زیباترین [[زنان]] خود را [[طلاق]] دهد و به [[عقد]] [[برادر]] مهاجرش در آورد<ref>محمد بن یوسف، صالحی، سبل الهدی و الرشاد، ص۳۶۵.</ref>. تا وقوع [[جنگ احد]]، در واقع، [[عقیده]] هریک از شرکت‌کنندگان در [[پیمان]] نسبت به [[برادر]] خود چنان بود که می‌توانستند از [[میراث]] [[برادر]] خود سهم ببرند. از این پیمان برادری به "ولایت" تعبیر شده است<ref>ناصر مکارم شیرازی، جمعی از همکاران، تفسیر نمونه، ج۷، ص۲۶۵-۲۶۶.</ref>. [[روایت]] شده است که [[خلیفه دوم]] که [[دستور]] تنظیم دیوان‌ها را صادر کرد -و دیوان‌ها بر مبنای نسبت تنظیم شدند- از [[بلال]] که در آن هنگام به جبهه‌های [[جنگ]] [[شام]] رفته بود، پرسیده بود: "سهم خود را به چه کسی واگذار می‌کنی؟" [[بلال]] در پاسخ گفته بود: "به ابورویحه که هرگز از او جدا نخواهم شد به سبب آن پیمان برادری که [[رسول خدا]]{{صل}} میان من و او برقرار فرمود"<ref>محمد ابوزهرة، خاتم النبیین{{صل}}، ج۲، ص۴۹۲؛ ابن هشام، السیرة النبویه، ج۱، ص۵۰۷؛ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۳، ص۱۷۶.</ref>. [[خلیفه]] نیز سهمیه او را به سهم ابورویحه از [[بیت‌المال]] ضمیمه کرده بود. [[حمزة بن عبدالمطلب]] که با [[زید بن حارثه]] [[برادر]] شده بود، در [[جنگ احد]] به [[شهادت]] رسید. وی در وصیت‌نامه خود، [[زید بن حارثه]] را [[وصی]] خود قرار داده بود<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۳، ص۲۵۸.</ref>.
| |
| *[[پیامبر]]{{صل}} با طرح [[پیمان]] [[اخوت]] و [[برادری]]، موفق شد [[وحدت اسلامی]] را تحقق بخشد. [[سلیمان قندوزی]] می‌گوید: "[[امام علی]]{{ع}}، پس از همه با [[پیامبر]]{{صل}}[[پیمان]] [[اخوت]] بست. آن [[حضرت]] به [[پیامبر]] عرض کرد: چرا [[اصحاب]] خود را با یکدیگر [[برادر]] کردی؛ ولی [[عقد اخوت]] میان من و دیگری برقرار نکردی؟ [[پیامبر]] در پاسخ فرمود: به خدایی که مرا برای [[هدایت]] [[مبعوث]] کرد [[سوگند]]! بدین سبب، کار [[برادری]] تو را عقب انداختم که می‌خواستم در پایان با تو [[برادر]] شوم. تو برای من، مانند هارونی برای [[موسی]]؛ جز اینکه پس از من [[پیامبری]] نیست. تو [[برادر]] و [[وارث]] [[منی]]"<ref>علامه حلی، نهج الحق و کشف الصدق، ص۲۱۷؛ الطبرانی، المعجم الکبیر، ج۵، ص۲۲۱.</ref><ref>[[طلعت ده پهلوانی|ده پهلوانی، طلعت]]، [[پیمان برادری (مقاله)|پیمان برادری]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم]]، ج۱، ص:۲۲۰-۲۲۱.</ref>.
| |
| | |
| == جستارهای وابسته ==
| |
| {{مدخل وابسته}}
| |
| * [[مؤاخات]]
| |
| * [[حدیث مؤاخات]]
| |
| * [[اخوت]]
| |
| * [[آیه اخوت]]
| |
| {{پایان مدخل وابسته}}
| |
| | |
| == منابع ==
| |
| {{منابع}}
| |
| # [[پرونده:42439.jpg|22px]] [[حسین قاضی خانی|قاضی خانی، حسین]]، [[اقدامات اولیه پیامبر (مقاله)|اقدامات اولیه پیامبر]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۱ (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۱''']]
| |
| # [[پرونده:42439.jpg|22px]] [[طلعت ده پهلوانی|ده پهلوانی، طلعت]]، [[پیمان برادری (مقاله)|پیمان برادری]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۱ (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۱''']]
| |
| {{پایان منابع}}
| |
| | |
| == پانویس ==
| |
| {{پانویس}}
| |
| | |
| [[رده:مدخل]]
| |
| [[رده:پیمان برادری]]
| |
