قیام‌های پیش از ظهور: تفاوت میان نسخه‌ها

*برخی از این [[روایات]]، به طور عام، هر نوع [[قیام]] و برافراشتن هر پرچمی را [[پیش از ظهور]] [[امام مهدی|حضرت حجّت]]{{ع}} محکوم و [[پرچمدار]] آن را [[طاغوت]] یا [[مشرک]] معرفی می‌‏کنند. [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: "هر پرچمی پیش از [[قیام قائم]] بر افراشته شود، [[صاحب]] آن، طاغوتی است که برابر [[خدا]] [[پرستش]] می‌‏شود"<ref>{{عربی|" كُلُ‏ رَايَةٍ تُرْفَعُ‏ قَبْلَ‏ قِيَامِ‏ الْقَائِمِ‏ فَصَاحِبُهَا طَاغُوتٌ‏ يُعْبَدُ مِنْ‏ دُونِ‏ اللَّهِ‏ عَزَّ وَ جَلَ‏‏‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}، محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۸، ص ۲۹۵، ح ۴۵۲</ref>. برافراشتن [[پرچم]]، کنایه از اعلان [[جنگ]] با [[نظام]] [[حاکم]] و [[تلاش]] برای [[تأسیس حکومت]] جدید است. واژه "[[طاغوت]]" و جمله {{عربی|" يُعْبَدُ مِنْ‏ دُونِ‏ اللَّهِ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}} در این [[حدیث]] به خوبی بیان‌گر آن است که مقصود از "[[پرچم]] برافراشته شده پیش از [[قیام قائم]]" پرچمی است که مقابل [[خدا]] و [[پیامبر خاتم|رسول]]{{صل}} و [[امام]]{{ع}} برافراشته شود و برافرازنده آن، مقابل [[حکومت]] [[خدا]]، حکومتی تأسیس کند و در پی آن باشد که به خواسته‌‏های خود جامه عمل بپوشاند. بنابراین، نمی‌‏توان شخص صالحی را که برای [[حاکمیت]] [[دین]]، [[قیام]] و [[اقدام]] کرده است، [[طاغوت]] خواند؛ زیرا در این صورت، چنین پرچمی نه فقط مقابل [[پرچم]] [[قائم]] برافراشته نشده که در مسیر و طریق و جهت او خواهد بود. افزون بر این، اگر با استناد به این [[روایات]]، هرگونه [[قیام]] و نهضتی را محکوم و غیر [[مشروع]] بدانیم، این‏گونه برداشت، با روایت‏‌های [[جهاد]]، [[امر به معروف و نهی از منکر]] و نیز با [[سیره]] [[پیامبر]]{{صل}} و [[امامان]]{{عم}} تعارض دارد و در [[مقام]] تعارض، باید از این [[روایات]] صرف نظر کرد.

*روایاتی که بیانگر ناکامی و موفق نشدن قیام‌‏های پیش از [[قیام]] [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} است. این دسته از [[روایات]]، در ضمن، به [[مشروع]] نبودن [[تلاش]] برای [[ایجاد حکومت اسلامی]] اشاره دارد؛ زیرا قیامی که بدون ثمر باشد، از دیدگاه [[عقل]] و عقلا ناپسند است. [[امام سجاد]]{{ع}} فرمود: "به [[خدا]] [[سوگند]]! هیچ‏‌یک از ما پیش از [[قیام قائم]] [[خروج]] نمی‏‌کند؛ مگر این‏که مثل او، مانند جوجه‌‏ای است که پیش از محکم شدن بال‏هایش از آشیانه پرواز کرده باشد. در نتیجه، کودکان او را گرفته و با او به بازی می‌‏پردازند"<ref> {{عربی|" و اللّه‏ لا يخرج‏ منّا واحد قبل‏ خروج‏ القائم‏ إلاّ كان مثله مثل فرخ طار من و كره قبل أن يستوي جناحاه فأخذه الصبيان فعبثوا به‏‏‏‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}، محمد بن یعقوب کلینی، الکافی،، ج ۸، ص ۲۶۴؛ نعمانی، الغیبة، ص ۱۹۹، ح ۱۴</ref>.

*از این [[روایت]] نتیجه گرفته‌‏اند که [[قیام]] برای [[تشکیل حکومت اسلامی]]، نه فقط بی‏‌نتیجه است که گرفتاری و ناراحتی [[اهل بیت]]{{عم}} را نیز در پی دارد؛ بنابراین باید از [[تشکیل حکومت اسلامی]] پیش از [[قیام]] [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} چشم پوشید.

*استناد به این [[روایت]] و مانند آن از جهاتی [[باطل]] است:

*روایاتی که برای [[مشروع]] نبودن [[تلاش]] در راه [[ایجاد حکومت اسلامی]] در دوره [[غیبت]]، بدان‏ها استناد شده است. این [[روایات]]، [[مردم]] را به [[سکوت]] و سکون فرامی‌‏خواند و از مشارکت در هر [[قیام]] و مبارزه‏ای پیش از تحقق نشانه‏‌های [[ظهور]] باز می‌‏دارد. [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: "ای [[سدیر]]! در خانه بنشین و به زندگی بچسب. [[آرامش]] داشته باش، تا آن هنگام که شب و روز آرام هستند؛ اما هنگامی که خبر رسید که [[سفیانی]] [[خروج]] کرده به سوی ما بیا، اگرچه با پای پیاده باشد"<ref> {{عربی|" يَا سَدِيرُ، الْزَمْ‏ بَيْتَكَ‏، وَ كُنْ‏ حِلْساً مِنْ‏ أَحْلَاسِهِ‏، وَ اسْكُنْ‏ مَا سَكَنَ‏ اللَّيْلُ‏ وَ النَّهَارُ، فَإِذَا بَلَغَكَ‏ أَنَ‏ السُّفْيَانِيَ‏ قَدْ خَرَجَ‏، فَارْحَلْ‏ إِلَيْنَا وَ لَوْ عَلى‏ رِجْلِك‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}، محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۸، ص ۲۶۴، ح ۳۸۳</ref>.

*از دیدگاه برخی، مقتضای این [[روایات]] به سدیر منحصر نیست؛ بلکه بر همه [[واجب]] است تا [[خروج سفیانی]] و دیگر نشانه‌‏ها و سرانجام تا [[قیام]] [[امام مهدی|قائم]]{{ع}}، [[سکوت]] کرده و از [[قیام]] و [[خروج]] خودداری کنند.

*در پاسخ گفتنی است تعمیم [[حکم]] به همه افراد، در همه زمان‏‌ها متوقف بر این است که [[آگاه]] باشیم شخص خاص یا مورد خاصی، مورد نظر [[امام]] نبوده است. در [[روایات]] یاد شده و مانند آن، نه فقط چنین علمی نداریم که خلاف آن برای ما ثابت است<ref>ر. ک: [[محمد]] بن [[یعقوب]] کلینی، الکافی، ج ۲، ص ۲۴۲.</ref>.

*از روایاتی که بر [[مشروع]] نبودن [[ایجاد حکومت اسلامی]] در دوره [[غیبت]] بدان استناد شده، روایاتی است که به [[صبر]] [[دعوت]] کرده و از شتاب، [[نهی]] کرده است. در برخی از این [[روایات]]، آمده است که [[انسان]] [[مسلمان]]، پیش از فرارسیدن موعد [[فرج]] و زوال ملک [[ستمگر]]، نباید خود را به زحمت بیندازد و دنبال برقراری [[حکومت عدل]] باشد. [[امام علی]]{{ع}} فرمود: "به [[زمین]] بچسبید و بر بلاها [[صبر]] کنید. دست‏ها و شمشیرهایتان را در جهت خواست‏های زبانتان به حرکت درنیاورید و در آنچه [[خداوند]] سبحانه و تعالی برای شما در آن عجله قرار نداده، عجله نکنید. اگر کسی از شما در رخت‏خواب بمیرد، ولی به [[خدا]] و [[رسول]] و [[اهل بیت]] [[رسول]]، [[شناخت]] و [[معرفت]] داشته باشد، [[شهید]] از [[دنیا]] رفته و اجر او با [[خدا]] است و آنچه را از اعمال نیک [[نیت]] داشته، پاداشش را خواهد برد و همان [[نیت]] خیر او در ردیف به کار گرفتن [[شمشیر]] است. بدانید که برای هرچیز مدّت و سرآمدی است<ref> سید رضی، نهج البلاغه، خطبه ۲۳۳</ref>.  

*بدون [[تردید]] سخنان [[امام علی]]{{ع}} در ارتباط با مورد خاص و شرایط ویژه است. از طرفی روایاتی نیز از [[امامان]]{{عم}} [[نقل]] شده که در آن، بسیاری از قیام‏‌های [[علویان]] و غیر آن، تأیید شده است. همچنین قیام‌‏هایی صورت گرفته است که [[شیعیان]] و [[عالمان]] معروف، در آن شرکت داشته‌‏اند. این دسته از [[روایات]]، [[روایات]] پیشین را توضیح می‌‏دهند و [[تفسیر]] می‌‏کنند؛ از جمله [[محمد بن ادریس]]، در کتاب سرائر آورده است: فردی در محضر [[امام صادق]]{{ع}} سخن از [[قیام]] به میان آورد و از [[خروج]] کسانی پرسید که از [[اهل بیت]] [[قیام]] می‌‏کنند، سؤال کرد. حضرت فرمود: پیوسته من و شیعیانم بر خیر هستیم، تا هنگامی که قیام‏‌کننده از [[آل محمد]]{{عم}} [[قیام]] کند. چقدر [[دوست]] دارم که شخصی از [[آل محمد]]{{عم}} [[قیام]] کند و من مخارج [[خانواده]] او را بپردازم{{عربی|" لَا أَزَالُ‏ أَنَا وَ شِيعَتِي‏ بِخَيْرٍ مَا خَرَجَ‏ الْخَارِجِيُ‏ مِنْ‏ آلِ‏ مُحَمَّدٍ وَ لَوَدِدْتُ‏ أَنَ‏ الْخَارِجِيَ‏ مِنْ‏ آلِ‏ مُحَمَّدٍ خَرَجَ‏ وَ عَلَيَ‏ نَفَقَةُ عِيَالِهِ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}.  

*نیز روایاتی که درباره سنگینی [[مسئولیت]] [[مسلمانان]] [[راستین]] و [[ارزش]] آنان در [[دوران غیبت]] وارد شده است که [[روایات]] پیشین را که در [[نهی]] از [[قیام]] مسلحانه وارد شده بود رد می‏‌کند.

*افزون بر آنچه گفته شد، تأیید برخی از قیام‌‏ها- از جمله [[قیام]] [[زید]]، [[قیام]] [[حسین بن علی شهید فخ]] و [[قیام]] توابین- خود دلیلی بر [[تأویل]] روایات‏ ناهی از [[قیام]] است<ref>ر. ک: جمعی از نویسندگان، چشم‏ به‏ راه مهدی{{ع}}، مقاله « حکومت اسلامی در عصر انتظار»، محمد صادق مزینانی، ص ۱۱۹- ۱۳۸</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص ۳۴۹ - ۳۵۴.</ref>.

*ما می‌دانیم [[قبل از ظهور]] [[حضرت قائم]]{{ع}}، قیام‌هایی در [[سرزمین‌های اسلامی]] به وقوع خواهد پیوست. برخی از این [[قیام‌ها]] در [[روایات]] [[پیش‌گوئی]] شده است، و برخی نیز به طور مجمل به آنها اشاره شده است. از جمله قیام‌هایی که حتی قبل از به [[دنیا]] آمدن آن [[حضرت]] برپا شده است، می‌توان [[قیام]] توابین و [[قیام]] [[زید بن علی]]{{ع}} و [[قیام]] [[شهید فخ]] را که به [[خونخواهی]] [[حضرت]] [[سیدالشهدا]] و مطالبه [[حقوق اهل بیت]]{{عم}} بوده نام برد. در دوران [[امامت]] سایر [[اهل بیت]]{{عم}} نیز مکرر قیام‌های متعددی صورت می‌گرفته که تعدادی از آنها توسط [[بنی‌هاشم]] و تعدادی توسط غیر [[بنی‌هاشم]] بوده است. زمانی که از [[ائمه]]{{عم}} درباره این [[قیام‌ها]] سؤال می‌شد، ایشان با تعابیر مختلفی آن را توصیف می‌فرمودند. مثلاً درباره [[قیام]] ابومسلم [[خراسانی]] که بر علیه [[بنی‌امیه]] [[قیام]] کرد و سلسله آنان را برانداخت، [[ائمه]] نظر مثبتی نداشتند و زمانی که [[نامه]] ابومسلم نزد [[امام صادق]]{{ع}} آمد و از [[امام]]{{ع}} تقاضای [[همراهی]] کرده بود، [[حضرت]] [[نامه]] او را جواب نداد و نامه‌رسان را نیز از محضر خود بیرون راند<ref>روضة کافی: ح ۴۱۲.</ref>. این واضح است، زیرا [[حکومت]] را کسی نمی‌تواند به [[ائمه هدی]]{{عم}} بدهد بلکه [[حکومت]]، حقی است که [[خدا]] برای آنان مقرر ساخته است و افرادی نظیر ابومسلم گویا به واسطه این [[قیام]] و دادن [[حکومت]] به [[ائمه]]{{عم}}، خود را در آن [[حکومت]] سهیم می‌دانسته‌اند، بنابراین [[حضرت]] با رد کردن [[دعوت]] او، فهماند که او [[نیت]] درستی ندارد. بعد از آن که [[حضرت]] ابومسلم را رد کرد، او هم به نزد [[بنی العباس]] رفت و [[حکومت]] را [[تسلیم]] ایشان کرد و با این کار درستی [[کلام]] [[امام صادق]]{{ع}} مشخص شد که او به دنبال [[قدرت‌طلبی]] است نه دنبال [[حقیقت]] و درستی. علاوه بر اینکه این‌گونه افراد بدون اجازه [[امام]] [[حی]] و حاضر به این‌گونه [[اعمال]] دست می‌زند و گویا خود را در مقابل [[امام]] [[صاحب نظر]] می‌دانستند!  

*نمونه دیگر [[زید بن علی بن الحسین]]{{ع}} است که [[امام صادق]]{{ع}} درباره ایشان به [[یاران]] خویش فرمود: [[قیام]] خود را با [[قیام]] [[زید بن علی]]{{ع}} مقایسه نکنید، زیرا [[زید]] مردی عالم و راستگو و درست [[کردار]] بود و [[مردم]] را به [[اطاعت]] از خود [[دعوت]] نمی‌کرد (و از [[قیام]] کردن، [[خیال]] [[حکومت]] برای خود در سر می‌پروراند) بلکه او [[یاران]] خود را [[دعوت]] به [[اطاعت]] از شخصی می‌کرد که از [[آل محمد]]{{عم}} باشد و مورد [[رضایت]] [[خدا]] باشد (یعنی [[امام]] [[معصوم]]{{ع}}) و اگر در [[قیام]] خویش پیروز می‌شد قطعاً به [[وعده]] خود وفا می‌نمود (و [[حکومت]] را [[تسلیم]] [[امام]] [[معصوم]]{{ع}} می‌کرد) سپس فرمودند: ما شما را [[شاهد]] می‌گیریم که به [[قیام]] کسانی که برای [[دعوت]] [[مردم]] به سوی ما [[قیام]] می‌کند [[راضی]] نیستیم... <ref>روضة کافی: ح ۳۸۱.</ref>.

*بنابراین در [[روایات]] ما [[شاهد]] احادیثی هستیم که ما را به شدت از [[قیام]] کردن بازداشته‌اند و همواره ما را به خودداری توصیه نموده‌اند. البته این [[احادیث]] در میان [[فقها]] محل بحث‌های بسیار مفصلی بوده و هست. برخی از [[علما]] به این [[روایات]] عمل می‌نمایند و دسته‌ای آن را حمل بر [[تقیه]] نموده یا به واسطه [[مخالفت]] مضمون این [[احادیث]] با دیگر مضامین [[دینی]] آن را مسکوت عنه گذاشته و به آن عمل نمی‌کنند<ref>ر.ک: تقیه.</ref>. مثلاً در مقدمه صحیفة [[مبارکه]] سجادیه [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: [[پیش از ظهور حضرت مهدی]]{{ع}} هیچ شخصی از ما [[اهل بیت]] برای دفع [[ظلم]] یا گرفتن [[حق]]، [[قیام]] نکرده و [[قیام]] نخواهد کرد مگر اینکه [[بلاها]] بنیان او را برکند و باعث بیشتر شدن [[ناراحتی]] ما و [[شیعیان]] ما شود.  

*[[امام سجاد]]{{ع}} فرمود: به [[خدا]] [[سوگند]]! هیچ یک از ما [[اهل بیت]] پیش از [[قیام حضرت مهدی]]{{ع}}، به پا نمی‌خیزد مگر اینکه همانند جوجه‌ای می‌باشد که پیش از قوت گرفتن بال‌هایش از آشیانه پرواز کند، و بنابراین به دست بچه‌ها افتاده که با او بازی خواهند کرد<ref>وسائل الشیعه، ج ۱۱، ص ۳۶.</ref>.

*امیرالمؤمنین علی{{ع}} خطبه‌ای خواند و فرمود: ای [[مردم]]! پس از من آرام گیرید و از گروهی اندک و خاص که از میان [[خاندان رسول خدا]] هستند [[پیروی]] نکنید<ref>در روایت عبارت "شذاذ من آل محمد" آمده که به معنی گروهی اندک از میان جمعی است که خلاف عرف عمل می‌کنند و در عقیده و رفتار تکروی دارند و از نسبتی که به اهل بیت دارند سوء استفاده نموده و دنبال به دست آوردن اهدافی دست نایافتنی هستند و در این میان گروهی را نیز با خود گمراه می‌کنند.</ref>، زیرا آنان در کار خود به مقصودشان نخواهند رسید، چون به توصیه من عمل نکردند و [[پیمان]] مرا شکستند. فردی از [[فرزندان]] [[حسین]]{{ع}} بر سرکردگی أمیه در [[کوفه]] به پا می‌خیزد و [[بلا]] تمامی [[مردم]] را فرا خواهد گرفت. [[خداوند]] [[بهترین]] شخص از مخلوقات خود را [[مبتلا]] می‌سازد تا اینکه [[پاک]] و [[ناپاک]] از یکدیگر جدا شوند. در آن روز [[مردم]] از یکدیگر بیزاری می‌جویند و این [[بلا]] تا جایی بر آنها طولانی خواهد شد که مردی از [[خاندان رسول خدا]]{{صل}} آمده و آن [[بلا]] را برطرف می‌سازد. هر کس که از [[فرزندان]] من [[خروج]] کند و چون من [[رفتار]] نکند و به روش من عمل ننماید، من از او بیزار خواهم بود و [[قبل از ظهور حضرت مهدی]]{{ع}} هر کسی از [[خاندان]] من [[خروج]] نماید کشته خواهد شد... <ref>ملاحم، ص ۱۲۲.</ref>.  

*[[امام باقر]]{{ع}} در روایتی به [[ابوجارود]] فرمود: تو را توصیه می‌کنم که [[پرهیزکاری]] پیشه کنی و آرام در خانه‌ات بنشینی و در فتنه‌های [[مردم]] شرکت نکنی و از کسانی که از میان [[خاندان]] [[رسول الله]] (بدون [[دوراندیشی]] و [[بینش]] [[سیاسی]] و [[دینی]] بر ضد [[بنی امیه]]) [[قیام]] می‌کنند دوری بجوی زیرا این گونه افراد نه درست عمل می‌کنند و نه به سوی [[حق]] [[هدایت]] می‌کنند. همانا [[بنی امیه]] چند سالی را [[حکومت]] نخواهند نمود و تا وقتی [[اجل]] آنان سر نیاید، کسی نمی‌تواند [[حکومت]] آنان را زایل کند. برای [[اهل حق]] (یعنی [[اهل بیت]] [[رسول خدا]]{{صل}}) هم سلطنتی خواهد بود و هرگاه زمان آن فرا رسد، [[خداوند]] آن را به شخصی از ما [[اهل بیت]] (یعنی [[حضرت مهدی]]{{ع}}) خواهد داد. هر کس در زمان برپایی آن [[سلطنت]] زنده باشد پس با [[دولت ما]] همراه خواهد بود و اگر زنده نباشد و آن [[حکومت حق]] را [[درک]] نماید، به خیر و [[مصلحت]] [[خداوند]] [[وفات]] یافته است. بدان هر گروهی که برای [[عزت]] [[دین]] و برطرف کردن ستمی [[قیام]] کند گرفتار [[بلا]] و [[مرگ]] شده، مگر آن دسته از ملائک که با [[رسول خدا]]{{صل}} در [[جنگ بدر]] شرکت نمودند، که نه مجروح شده، نه کشته می‌شوند و نه مدفون می‌گردند<ref>غیبت نعمانی، ص ۱۹۴.</ref>.

*در زمان [[اهل بیت]]{{عم}} برخی از [[فرزندان امام حسن]] مجتبی{{ع}} بر ضد [[حکومت]] [[بنی امیه]] و [[بنی العباس]] [[قیام]] می‌کردند. مقداری از این افراد علاوه بر [[مخالفت]] با غاصبین [[حقوق اهل بیت]]{{عم}} اعتراض‌هایی نیز به [[ائمه]]{{عم}} داشتند و گویا خود را از ایشان آگاه‌تر بر زمانه و شرایط دوران می‌دانستند.

*به [[امام صادق]]{{ع}} خبر [[قیام]] "[[محمد بن عبدالله بن حسن]]" را دادند، [[حضرت]] در ضمن بیان [[حدیثی]] [[قیام]] او را تأیید ننمودند و فرمودند تا [[آسمان]] و [[زمین]] در [[آرامش]] هستند قیامی به وقوع نمی‌پیوندد. در ادامه این [[حدیث]] که از زبان [[مبارک]] [[امام رضا]]{{ع}} صادر شده است، [[حضرت]] به [[تفسیر]] بیان [[امام صادق]]{{ع}} می‌پردازند. از محتوای [[حدیث]] می‌توان فهمید که [[محمد بن عبدالله بن حسن]] گویا با این [[قیام]] قصد برپایی [[قیام]] کلی جهانی را داشته است. [[حضرت]] در بیان فرمایش [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: "تا [[آسمان]] و [[زمین]] ساکن هستند خروجی در کار نخواهد بود" بدین معنا نیست که هیچ قیامی رخ نخواهد داد، بلکه بدین معناست که تا وقتی [[ندای آسمانی]] و فرو رفتن [[لشکر سفیانی]] (که دو علامت از نشان‌های حتمی [[ظهور]] است) اتفاق نیفتد [[حضرت قائم]]{{ع}} [[قیام]] نخواهد کرد. بنابراین (اگر دنبال شرکت در [[قیام جهانی]] [[منجی آخرالزمان]] هستی) در خانه‌ات بنشین و ساکت باش تا زمانی که خبر [[خروج سفیانی]] و [[ندای آسمانی]] را بشنوی، آنگاه اگر چه پیاده هم بودی، به سوی ما بشتاب<ref>بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۱۸۸ و روضه کافی: ۴۵۳ و یأتی، ص ۳۳۷.</ref>.

*در [[حدیثی]] [[امام سجاد]]{{ع}} فرمود: به زودی [[زمین]] از [[خون]] جوجه‌گانی از [[آل محمد]]{{صل}} رنگین خواهد شد زیرا پیش از وقت پرواز می‌کنند و چیزی را می‌طلبند که هنوز وقت آن فرا نرسیده است (یعنی [[قیام جهانی]])<ref>غیبت نعمانی، ص ۱۹۹.</ref>.می‌بینید که در این [[روایات]] سخن [[حضرت]] در منع از [[قیام]]، صریح و [[قاطع]] است. اما آن دسته از علمایی که به این‌گونه [[روایات]] عمل نمی‌کنند بر آنند که اگر [[حدیثی]] با [[قرآن]] و سایر [[احکام]] [[مسلم]] [[اسلامی]] موافق نبود باید کنار گذاشته شود و [[علم]] آن را به [[اهل بیت]]{{عم}} واگذار کنیم و آن [[حدیث]] جزو [[احادیث متشابه]] خواهد بود. البته این بحث بسیار دقیق و مفصل می‌باشد که این مجال جای پرداختن به آن نیست و برای اطلاع بیشتر می‌توان به کتاب‌هایی که در این باره خصوصاً نوشته شده [[رجوع]] نمود<ref>ر.ک: پرچم.</ref>.

*[[امام باقر]]{{ع}} در [[حدیثی]] فرمود: می‌بینم روزی را که گروهی از شرقِ دور از شهری به نام شیلا [[قیام]] می‌کنند و [[حق]] خویش را از چینی‌ها طلب می‌کنند، ولی چینی‌ها از آن امتناع می‌کنند. دوباره آن گروه [[حق]] خود را می‌طلبند اما چینی‌ها باز هم امتناع می‌ورزند. سپس آن گروه [[شمشیر]] از نیام می‌کشند و زمانی که چینی‌ها این را می‌بینند قبول می‌کنند که آنچه را مطالبه نموده‌اند، بدهند اما آن گروه قبول نکرده و بسیاری از چینی‌ها را خواهند کشت و پس از آن به سوی سرزمین ترک (شاید منظور ترکمن‌ها باشد) و [[هند]] می‌روند و آنجا را به [[تصرف]] درآورده و سپس به سوی [[خراسان]] روان می‌شوند. [[مردم]] [[خراسان]] در مقابل ایشان [[ایستادگی]] می‌کنند و آنان با [[زور]] بر آنها [[غلبه]] خواهند کرد و [[خراسان]] را به [[تصرف]] خود درمی‌آورند و در پایان می‌خواهند که [[سلطنت]] خود را به [[حضرت مهدی]]{{ع}} [[تسلیم]] کنند<ref>یأتی، ص ۱۸۴ و الزام الناصب، ج ۲، ص ۱۶۰.</ref><ref>[[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|فرهنگنامه آخرالزمان]]. ص ۵۰۹.</ref>.

* [[پرونده:134491.jpg|22px]] [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه مهدویت''']]

* [[پرونده:13681151.jpg|22px]] [[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|'''فرهنگنامه آخرالزمان''']]