|
|
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) |
| خط ۱: |
خط ۱: |
| {{خرد}}
| | #تغییر_مسیر [[اجتباء الهی]] |
| {{مقام معصوم}}
| |
| <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
| |
| : <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث '''[[مقام معصوم]]''' و مرتبط با مدخل '''[[جبر و اختیار]]''' است. مدخل‌های وابسته به این بحث:</div>
| |
| <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
| |
| : <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[اجتبا در قرآن]] | [[اجتبا در حدیث]] | [[اجتبا در کلام اسلامی]] | [[اجتبا در فلسفه اسلامی]] | [[اجتبا در عرفان اسلامی]]</div>
| |
| <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
| |
| : <div style="background-color: rgb(206,242, 299); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل '''[[اجتبا (پرسش)]]''' قابل دسترسی خواهند بود.</div>
| |
| <div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;">
| |
| | |
| '''اجتبا''' گزینش بندگان خاص برای رهایی از تشتّت و بهره‌مندی از فیض‌های ویژه<ref>[http://www.maarefquran.com/maarefLibrary/templates/farsi/dmaarefbooks/Books/2/15.htm دائرة المعارف قرآن کریم، ج ۲، ص: ۱۱۶]</ref>.
| |
| | |
| ==واژه‌شناسی لغوی==
| |
| *واژه اجتبا از باب افتعال و از ریشه «ج ب ی» است. لغویان، جبی را به‌معنای جمع کردن "گردآوری" دانسته‌اند<ref> لسان‌العرب، ج۲، ص۱۷۴؛ الصحاح، ج۶، ص۹۷؛ ترتیب‌العین، ص۱۲۶.</ref>؛ بدین سبب حوض را که محلّ گردآوری آب است، جابیه، و خراج را که از اطراف و اکناف گردآوری می‌شود، مَجْبی نامیده‌اند<ref>النهایه، ج۱، ص۲۳۱؛ ترتیب العین، ص۱۲۶.</ref>. از آن‌جا که باب افتعال بر قصد و اختیار دلالت می‌کند می‌توان اجتبا را به‌معنای اختیار کردن شیء برای گردآوری و رهایی بخشیدن آن از تشتّت و پراکندگی دانست<ref> التّحقیق، ج۲، ص۵۳.</ref>. اجتبا و برگزیدن بنده از ناحیه خداوند به‌معنای اختصاص دادن او به فیض‌های خاص الهی است که نتیجه آن حاصل شدن انواع نعمت‌ها برای او، بدون هیچ‌گونه سعی و تلاشی است و این موهبت تنها برای پیامبران و صدیقان و شهدا خواهد بود<ref> مفردات، ص۱۸۶، «جبی»؛ دائرة‌الفرائد، ج۵، ص۴۱.</ref>. در قرآن کریم، مشتقّات «جبی» ۱۲ بار به‌کار رفته که ۱۰ مورد آن به بحث «اجتبا» مربوط است. در موارد یاد‌شده، به جز یک مورد که به‌معنای لغوی اجتبا {{عربی|اندازه=150%|﴿{{متن قرآن| وَإِذَا لَمْ تَأْتِهِم بِآيَةٍ قَالُواْ لَوْلاَ اجْتَبَيْتَهَا قُلْ إِنَّمَا أَتَّبِعُ مَا يُوحَى إِلَيَّ مِن رَّبِّي هَذَا بَصَائِرُ مِن رَّبِّكُمْ وَهُدًى وَرَحْمَةٌ لِّقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ }}﴾}} <ref> و چون برای آنان آیه‌ای (دلخواه آنان) نیاورده‌ای می‌گویند: چرا خود آیه‌ای برنگزیدی؟ بگو من تنها از آنچه از سوی پروردگارم به من وحی می‌شود پیروی می‌کنم؛ این (ها) بینش‌هایی است از سوی پروردگارتان و رهنمود و بخشایشی است برای مردمی که ایمان دارند؛ سوره اعراف، آیه: ۲۰۳.</ref>. ارتباط دارد، به حقیقت اجتبا "معنای مصطلح آن" همراه با علم به تأویل احادیث{{عربی|اندازه=150%|﴿{{متن قرآن| قُل لِّمَن مَّا فِي السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ قُل لِلَّهِ كَتَبَ عَلَى نَفْسِهِ الرَّحْمَةَ لَيَجْمَعَنَّكُمْ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ لاَ رَيْبَ فِيهِ الَّذِينَ خَسِرُواْ أَنفُسَهُمْ فَهُمْ لاَ يُؤْمِنُونَ }}﴾}} <ref> بگو آنچه در آسمان‌ها و زمین است از آن کیست؟ بگو از آن خداوند است که بر خویش بخشایش را بر خویش مقرّر داشته است، شما را تا روز رستخیز- که در آن تردیدی نیست- گرد می‌آورد؛ کسانی که به خویشتن زیان رسانده‌اند ایمان نمی‌آورند؛ سوره انعام، آیه: ۱۲.</ref>. و هدایت مانند {{عربی|اندازه=150%|﴿{{متن قرآن| شَاكِرًا لِّأَنْعُمِهِ اجْتَبَاهُ وَهَدَاهُ إِلَى صِرَاطٍ مُّسْتَقِيمٍ }}﴾}} <ref> سپاسگزار نعمت‌های او بود؛ (خداوند) او را برگزید و به راهی راست راهنمایی کرد؛ سوره نحل، آیه: ۱۲۱.</ref>، {{عربی|اندازه=150%|﴿{{متن قرآن| وَمِنْ آبَائِهِمْ وَذُرِّيَّاتِهِمْ وَإِخْوَانِهِمْ وَاجْتَبَيْنَاهُمْ وَهَدَيْنَاهُمْ إِلَى صِرَاطٍ مُّسْتَقِيمٍ }}﴾}} <ref> و (نیز) برخی از پدران و فرزندزادگان و برادران ایشان را؛ و آنان را برگزیدیم و به راهی راست رهنمون شدیم ؛ سوره انعام، آیه: ۸۷.</ref> و صلاح {{عربی|اندازه=150%|﴿{{متن قرآن| فَاجْتَبَاهُ رَبُّهُ فَجَعَلَهُ مِنَ الصَّالِحِينَ }}﴾}} <ref> اما پروردگارش او را برگزید و او را از شایستگان کرد؛ سوره قلم، آیه: ۵۰.</ref> و علم به غیب {{عربی|اندازه=150%|﴿{{متن قرآن| مَّا كَانَ اللَّهُ لِيَذَرَ الْمُؤْمِنِينَ عَلَى مَا أَنتُمْ عَلَيْهِ حَتَّىَ يَمِيزَ الْخَبِيثَ مِنَ الطَّيِّبِ وَمَا كَانَ اللَّهُ لِيُطْلِعَكُمْ عَلَى الْغَيْبِ وَلَكِنَّ اللَّهَ يَجْتَبِي مِن رُّسُلِهِ مَن يَشَاء فَآمِنُواْ بِاللَّهِ وَرُسُلِهِ وَإِن تُؤْمِنُواْ وَتَتَّقُواْ فَلَكُمْ أَجْرٌ عَظِيمٌ }}﴾}} <ref> خداوند بر آن نیست که مؤمنان را به حالی که شما بر آن هستید رها سازد تا آنکه ناپاک را از پاک جدا کند؛ و (نیز) بر آن نیست که شما را از نهان آگاه گرداند اما خداوند از فرستادگان خویش هر که را بخواهد برمی‌گزیند؛ پس به خداوند و فرستادگانش ایمان آورید و اگر ایمان آورید و پرهیزگاری ورزید پاداشی سترگ خواهید داشت؛ سوره آل عمران، آیه: ۱۷۹.</ref> و نفی حرج {{عربی|اندازه=150%|﴿{{متن قرآن| وَجَاهِدُوا فِي اللَّهِ حَقَّ جِهَادِهِ هُوَ اجْتَبَاكُمْ وَمَا جَعَلَ عَلَيْكُمْ فِي الدِّينِ مِنْ حَرَجٍ مِّلَّةَ أَبِيكُمْ إِبْرَاهِيمَ هُوَ سَمَّاكُمُ الْمُسْلِمِينَ مِن قَبْلُ وَفِي هَذَا لِيَكُونَ الرَّسُولُ شَهِيدًا عَلَيْكُمْ وَتَكُونُوا شُهَدَاء عَلَى النَّاسِ فَأَقِيمُوا الصَّلاةَ وَآتُوا الزَّكَاةَ وَاعْتَصِمُوا بِاللَّهِ هُوَ مَوْلاكُمْ فَنِعْمَ الْمَوْلَى وَنِعْمَ النَّصِيرُ }}﴾}} <ref> و در (راه) خداوند چنان که سزاوار جهاد (در راه) اوست جهاد کنید؛ او شما را برگزید و در دین- که همان آیین پدرتان ابراهیم است- هیچ تنگنایی برای شما ننهاد، او شما را پیش از این و در این (قرآن) مسلمان نامید تا پیامبر بر شما گواه باشد و شما بر مردم گواه باشید پس نماز را برپا دارید و زکات بپردازید و به (ریسمان) خداوند چنگ زنید؛ او سرور شماست که نیکو یار و نیکو یاور است؛ سوره حج، آیه: ۷۸.</ref> اشاره شده است<ref>[http://www.maarefquran.com/maarefLibrary/templates/farsi/dmaarefbooks/Books/2/15.htm [[حسن رضایی| رضایی، حسن]]، دائرة المعارف قرآن کریم، ج ۲، ص: ۱۱۶ - ۱۲۰.]</ref>.
| |
| | |
| | |
| ==حقیقت اجتبا==
| |
| *همان‌گونه که از تأمّل در معنای لغوی و اصطلاحی اجتبا به‌دست می‌آید و نیز دقّت در موارد کاربرد آن در قرآن مؤیّد است، حقیقت اجتبا آن است که خداوند، بنده خود را برگزیند و وی را از هرگونه تشتّت و تفرّق و سرگردانی و تمایل به جوانب گوناگون و متضادّ رهایی بخشد؛ آن‌گاه او را به‌سوی خود متمایل و راه هدایت و رستگاری را برایش فراهم آورد<ref> المیزان، ج۱۱، ص۷۹.</ref>. برخی مفسّران، ذیل آیه۶ سوره یوسف آورده‌اند: در همه موارد کاربرد و همه مشتقّات این مادّه «جبایه» جمع‌آوری چیزی و حفظ آن از تفرقه و تشتّت لحاظ شده است؛ بنابراین، اجتبای بنده‌ای از بندگان خدای سبحان به‌وسیله او به این معنا است که بخواهد او را مشمول رحمت خود سازد و به مزید کرامت، اختصاص دهد و به این منظور، او را از تفرّق در راه‌های پراکنده شیطانی حفظ کرده، در شاه‌راه صراط مستقیمش بیندازد<ref>المیزان، ج۱۱، ص۷۹.</ref>. از آنچه گفته شد، روشن می‌شود که تفسیر اجتبا به مطلق برگزیدن، درست نیست؛ زیرا گزینش، معنایی است که ما آن را از صیغه افتعال که بر قصد و اختیار دلالت دارد، استفاده می‌کنیم و به مادّه اجتبا اختصاص ندارد؛ بلکه معنای مزبور را از هر مادّه‌ای که به باب افتعال برده شود می‌توان فهمید. بلی می‌توان گفت: شخصی که مُجْتَبی است، او را برای اختصاص به مقام اجتبا یا جهت کارهای خطیری چون رسالت و [[امامت]] و [[ولایت]] برمی‌گزینند<ref> مجمع‌البیان، ج ۳، ص۵۱۱؛ التبیان، ج ۹، ص۱۵۱.</ref>؛ ولی باید توجّه داشت که برگزیدن اوّل، سابق بر اجتبا یا همراه آن است و برگزیدن بعدی، متفرِّع بر اجتبا خواهد بود<ref>[http://www.maarefquran.com/maarefLibrary/templates/farsi/dmaarefbooks/Books/2/15.htm [[حسن رضایی| رضایی، حسن]]، دائرة المعارف قرآن کریم، ج ۲، ص: ۱۱۶ - ۱۲۰.]</ref>.
| |
| *از آنچه گفته شد، روشن می‌شود که مرادف دانستن اجتبا با واژه‌هایی چون اصطفا و اخلاص «خالص گردانیدن»، درست نیست؛ زیرا اصطفا از مادّه صفو = صاف و خالص بودن<ref> ترتیب العین، ص۴۵۲؛ لسان‌العرب، ج۷، ص۳۷۰.</ref>. و به‌معنای گزینش کسی جهت خالص و پاکیزه ساختن وی از آلودگی‌ها است<ref> لسان‌العرب، ج۷، ص۳۷۰.</ref>، و اخلاص نیز از آن‌جا که از باب افتعال و مفید معنای اختیار نیست نمی‌تواند مرادف اجتبا قرار گیرد. برخی مفسّران به رغم آنکه اجتبا را به گزینش تفسیر کرده‌اند، با کمک حدیث {{عربی|اندازه=150%|" إِذَا أَحَبَ اللَّهُ عَبْداً ابْتَلَاهُ فَإِنْ صَبَرَ اجْتَبَاهُ وَ إِنْ رَضِيَ اصْطَفَاهُ"}}، اجتبا را مقدّمه اصطفا دانسته و گفته‌اند: آنچه در روایت آمده، مراتب محبّت خدا است؛ خواست و گرفتاری و درگیری، آن‌گاه پای‌داری و کوشش و پذیرش و گزیدگی، سپس خلوص و تصفیه<ref>پرتوی از قرآن، ج۵، ص۹۴ـ۹۵.</ref><ref>[http://www.maarefquran.com/maarefLibrary/templates/farsi/dmaarefbooks/Books/2/15.htm [[حسن رضایی| رضایی، حسن]]، دائرة المعارف قرآن کریم، ج ۲، ص: ۱۱۶ - ۱۲۰.]</ref>.
| |
| | |
| ==اجتبا و هدایت==
| |
| *خداوند درباره شماری از پیامبران می‌فرماید: ما آن‌ها را اجتبا، و به راه راست هدایتشان کردیم: {{عربی|اندازه=150%|﴿{{متن قرآن|وَاجْتَبَيْنَاهُمْ وَهَدَيْنَاهُمْ إِلَى صِرَاطٍ مُّسْتَقِيمٍ }}﴾}}. آمدن اجتبا همراه هدایت به‌ویژه پیش از هدایت، گویای این نکته است که بین اجتبا و هدایت، رابطه علّی و معلولی برقرار است و نیز تقدّم ذکری {{عربی|اندازه=150%|﴿{{متن قرآن|اجْتَبَيْنَاهُمْ}}﴾}} بر {{عربی|اندازه=150%|﴿{{متن قرآن|هَدَيْنَاهُمْ}}﴾}} بر زمینه‌ساز بودن اجتبا برای هدایت دلالت دارد<ref>المیزان، ج۷، ص۲۴۶ـ۲۴۷.</ref>. گویا خدای متعالی خواسته است بگوید: ما پیامبران یاد‌شده را از سرگردانی میان کثرات و تمایل و رکون به مظاهر خلقیّة نجات داده و آن‌ها را به‌سوی خود متمایل ساخته و به صراط مستقیم هدایتشان کرده‌ایم<ref> المیزان، ج۷، ص۲۴۷.</ref><ref>[http://www.maarefquran.com/maarefLibrary/templates/farsi/dmaarefbooks/Books/2/15.htm [[حسن رضایی| رضایی، حسن]]، دائرة المعارف قرآن کریم، ج ۲، ص: ۱۱۶ - ۱۲۰.]</ref>.
| |
| *برخی به رغم این‌که اجتبا را در آیه یاد‌شده به مطلق برگزیدن معنا نکرده بلکه برگزیدن را لازمه آن دانسته‌اند، در تصویر معنای جمع به‌گونه‌ای دیگر مشی کرده و گفته‌اند: این معنا «برگزیدن» گرچه از موارد کاربرد اجتبا استفاده می‌شود؛ ولی معنای اصلی آن نیست؛ بلکه لازم آن معنا به‌شمار می‌رود و معنای اصلی اجتبا همان جمع‌آوری است و از سیاق آیات مورد بحث به‌دست می‌آید که همان معنای اصلی لغت مورد عنایت است و خواسته برای بیان هدایت به صراط مستقیمی که بعد ذکر می‌کند، زمینه‌سازی کرده باشد. گویی فرموده است: ما سلسله جلیله انبیا{{عم}} را که در طول تاریخ بشر متفرّق بوده‌اند و هر یک از آنان در زمانی می‌زیسته، یک جا جمع، و همه را با یک عنایت، به‌سوی صراط مستقیم هدایت کردیم. مقصود از سیاق این آیات، بیان اتّصال رشته هدایت‌یافتگان به هدایت فطری الهی است و مناسب چنین بیانی این است که این سلسله یک‌جا تصوّر شده و هدایتشان یک هدایت و صراط مستقیمشان یک صراط گرفته شود تا آنکه اختلاف در زمان و احوال و اختلاف پویندگان باعث اختلاف در هدایت و صراط نشود<ref>المیزان، ج۷، ص۲۴۶ـ۲۴۷.</ref><ref>[http://www.maarefquran.com/maarefLibrary/templates/farsi/dmaarefbooks/Books/2/15.htm [[حسن رضایی| رضایی، حسن]]، دائرة المعارف قرآن کریم، ج ۲، ص: ۱۱۶ - ۱۲۰.]</ref>.
| |
| *در آیات ۱۳ سوره شوری، آیه ۵۸ سوره مریم؛ آیه ۱۲۲ سوره طه، و آیه ۱۲۱ سوره نحل نیز رابطه اجتبا و هدایت مطرح شده است. در خصوص آیه۱۳ سوره شوری، اجتبای خداوند مسبوق به نهی از تفرقه و سابق بر هدایت ذکر شده است و این خود، گویای سیر طبیعی تبدّل تفرقه به جمع و زمینه‌سازی جمع جهت هدایت است<ref> منهج‌الصادقین، ج۸، ص۲۰۹؛ المیزان، ج۱۸، ص۳۱.</ref> {{عربی|اندازه=150%|﴿{{متن قرآن| شَرَعَ لَكُم مِّنَ الدِّينِ مَا وَصَّى بِهِ نُوحًا وَالَّذِي أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ وَمَا وَصَّيْنَا بِهِ إِبْرَاهِيمَ وَمُوسَى وَعِيسَى أَنْ أَقِيمُوا الدِّينَ وَلا تَتَفَرَّقُوا فِيهِ كَبُرَ عَلَى الْمُشْرِكِينَ مَا تَدْعُوهُمْ إِلَيْهِ اللَّهُ يَجْتَبِي إِلَيْهِ مَن يَشَاء وَيَهْدِي إِلَيْهِ مَن يُنِيبُ }}﴾}} <ref> از دین، همان را برای شما بیان داشت که نوح را بدان سفارش کرده بود و نیز آنچه را که به تو وحی کردیم و آنچه را که به ابراهیم و موسی و عیسی، سفارش کردیم که دین را استوار بدارید و در آن به پراکندگی نیفتید؛ بر مشرکان آنچه آنان را بدان می‌خوانی گران است، خداوند است که هر که را بخواهد به سوی خود برمی‌گزیند و هر که را (به درگاه او) بازگردد به سوی خویش رهنمون می‌گردد.؛ سوره شوری، آیه: ۱۳.</ref><ref>[http://www.maarefquran.com/maarefLibrary/templates/farsi/dmaarefbooks/Books/2/15.htm [[حسن رضایی| رضایی، حسن]]، دائرة المعارف قرآن کریم، ج ۲، ص: ۱۱۶ - ۱۲۰.]</ref>.
| |
| *برخی از مفسّران، ذیل آیه۱۲۲ سوره طه {{عربی|اندازه=150%|﴿{{متن قرآن| ثُمَّ اجْتَبَاهُ رَبُّهُ فَتَابَ عَلَيْهِ وَهَدَى }}﴾}} <ref> سپس پروردگارش او را برگزید و او را بخشود و راهنمایی کرد؛ سوره طه، آیه: ۱۲۲.</ref>. گفته‌اند: کلمه اجتبا به‌معنای جمع کردن برای برگزیدن است. در این آیه نیز خدای متعالی بنده خود «آدم» را برای خویش جمع‌آوری کرده، به‌طوری که کسی غیر از خدا در او شریک نباشد. بنابراین معنا است که تفرّع جمله {{عربی|اندازه=150%|﴿{{متن قرآن|فَتَابَ عَلَيْهِ وَهَدَى }}﴾}} بر آن به خوبی روشن می‌شود. گویا او را دارای اجزایی فرض کرده و اجزایش را از این‌جا و آن‌جا گرد آورده، سپس به او رجوع و هدایتش کرده و به‌سوی خود به راهش انداخته است<ref> المیزان، ج۱۴، ص۲۲۳.</ref>. این مفسّر، ذیل آیه ۱۲۱ سوره نحل {{عربی|اندازه=150%|﴿{{متن قرآن| شَاكِرًا لِّأَنْعُمِهِ اجْتَبَاهُ وَهَدَاهُ إِلَى صِرَاطٍ مُّسْتَقِيمٍ }}﴾}} <ref> سپاسگزار نعمت‌های او بود؛ (خداوند) او را برگزید و به راهی راست راهنمایی کرد؛ سوره نحل، آیه: ۱۲۱.</ref> که به [[حضرت ابراهیم]]{{ع}} مربوط است، پس از اشاره به ریشه واژه اجتبا نیز آورده است: اجتبای انسان به وسیله خدا به این است که او را برای خود خالص، و از مذهب‌های گوناگون جمع‌آوری کند<ref>المیزان، ج۱۲، ص۳۶۸.</ref><ref>[http://www.maarefquran.com/maarefLibrary/templates/farsi/dmaarefbooks/Books/2/15.htm [[حسن رضایی| رضایی، حسن]]، دائرة المعارف قرآن کریم، ج ۲، ص: ۱۱۶ - ۱۲۰.]</ref>.
| |
| | |
| ==اجتبا و نفی حرج==
| |
| *در آیه ۷۸ سوره حج، به رابطه میان نفی حرج و اجتبا اشاره شده است: {{عربی|اندازه=150%|﴿{{متن قرآن| وَجَاهِدُوا فِي اللَّهِ حَقَّ جِهَادِهِ هُوَ اجْتَبَاكُمْ وَمَا جَعَلَ عَلَيْكُمْ فِي الدِّينِ مِنْ حَرَجٍ }}﴾}}. این آیه را خواه خطاب به همه امّت اسلامی بدانیم ـ همان‌گونه که بیش‌تر مفسّران گفته‌اند‌ـ<ref> تفسیر ابن‌کثیر، ج۳، ص۲۴۶؛ تفسیر قرطبی، ج۱۲، ص۶۷.</ref>. و خواه خطاب به [[اهل بیت]] عصمت و طهارت ـ همان‌طور که مفاد برخی از روایات است و برخی از مفسّران نیز آن را پسندیده‌اند‌ـ<ref>الکافی، ج۱، ص۱۹۷؛ البرهان، ج۳، ص۹۱۰ـ۹۱۱.</ref>. بین نفی حرج و حقیقت اجتبا رابطه علّی و معلولی برقرار است؛ زیرا حرج و هرگونه گرفتاری دست و پاگیری، اضطراب و تشتّت را بر انسان حاکم کرده، اطمینان و تمرکز وی را از بین می‌برد و در نتیجه نخواهد توانست به آسانی به‌سوی ملکوت روی آورد و در جهت آن حرکت کند و به هدف نایل آید؛ برخلاف صورتی که حرج از او نفی، و گرفتاری‌های دست و پاگیر زندگی از مسیر تکاملی وی برداشته شود؛ زیرا در این صورت، تشتّت و تفرّق انسان به تمرکز، و اضطراب او به آرامش مبدّل می‌شود و سیر او را به سمت ملکوت آسان می‌کند<ref>[http://www.maarefquran.com/maarefLibrary/templates/farsi/dmaarefbooks/Books/2/15.htm [[حسن رضایی| رضایی، حسن]]، دائرة المعارف قرآن کریم، ج ۲، ص: ۱۱۶ - ۱۲۰.]</ref>.
| |
| | |
| ==علم به غیب و اجتبا==
| |
| {{همچنین ببینید|رابطه علم غیب معصوم با اجتباء الهی چیست؟ (پرسش)}}
| |
| *سر از راز غیب درآوردن و بر امور غیبی مطّلع شدن، نصیب کسی که در کثرات منغمر است و تفرّق و تعدّد مظاهر گوناگون عالمِ کثرت، او را متفرّق کرده و هر جزئی از اجزایش را به جانبی می‌کشاند، نمی‌شود. اطّلاع بر غیب، تمرکز می‌طلبد و تمرکز، تجمع می‌خواهد؛ ازاین‌رو، خداوند در سوره آل‌عمران آیه۱۷۹ می‌فرماید: این‌گونه نیست که خدا شما را از غیب آگاه سازد؛ بلکه او از میان پیامبران، عدّه‌ای را به مقام اجتبا اختصاص داده؛ آن‌گاه آنان را بر امور غیبی آگاه می‌سازد<ref> المیزان، ج۴، ص۷۹.</ref> {{عربی|اندازه=150%|﴿{{متن قرآن| وَمَا كَانَ اللَّهُ لِيُطْلِعَكُمْ عَلَى الْغَيْبِ وَلَكِنَّ اللَّهَ يَجْتَبِي مِن رُّسُلِهِ مَن يَشَاء }}﴾}} و نیز به همین جهت، حق تعالی در آیه۶ سوره یوسف، علم به تأویل احادیث را که خود نوعی از آگاهی بر غیب شمرده می‌شود، پس از اجتبای [[حضرت یوسف]]{{ع}} مطرح می‌کند: {{عربی|اندازه=150%|﴿{{متن قرآن| وَكَذَلِكَ يَجْتَبِيكَ رَبُّكَ وَيُعَلِّمُكَ مِن تَأْوِيلِ الأَحَادِيثِ }}﴾}} <ref> و بدین گونه پروردگارت تو را برمی‌گزیند و به تو از (دانش) خوابگزاری می‌آموزد؛ سوره یوسف، آیه: ۶.</ref><ref>[http://www.maarefquran.com/maarefLibrary/templates/farsi/dmaarefbooks/Books/2/15.htm [[حسن رضایی| رضایی، حسن]]، دائرة المعارف قرآن کریم، ج ۲، ص: ۱۱۶ - ۱۲۰.]</ref>.
| |
| | |
| ==صلاح و اجتبا==
| |
| *در سوره قلم، آیه ۵۰ خداوند، پس از آنکه به قصّه [[حضرت یونس]]{{ع}} و گرفتاری و سرگردانی وی اشاره می‌کند، می‌فرماید: اگر نعمتی از پروردگارش به فریادش نرسیده بود، در حالی که نکوهیده بود، به هامون افکنده می‌شد؛ ولی پروردگارش او را به مقام اجتبا اختصاص داد و از صالحانش قرار داد: {{عربی|اندازه=150%|﴿{{متن قرآن| فَاجْتَبَاهُ رَبُّهُ فَجَعَلَهُ مِنَ الصَّالِحِينَ }}﴾}} <ref> اما پروردگارش او را برگزید و او را از شایستگان کرد؛ سوره قلم، آیه: ۵۰.</ref>. در این آیه، تأخّر اجتبا از حالت خاص یونس و تقدّم آن بر {{عربی|اندازه=150%|﴿{{متن قرآن|فَجَعَلَهُ مِنَ الصَّالِحِينَ }}﴾}} آن هم با فای تفریع مفید این معنا است که اجتبا، یونس را از تفرّق بال و تشتّت و حیرانی رهایی بخشید؛ آن‌گاه وی را لایق درجه صالحان کرد<ref>[http://www.maarefquran.com/maarefLibrary/templates/farsi/dmaarefbooks/Books/2/15.htm [[حسن رضایی| رضایی، حسن]]، دائرة المعارف قرآن کریم، ج ۲، ص: ۱۱۶ - ۱۲۰.]</ref>.
| |
| *کاربرد «اجتبا» در آیه ۲۰۳ سوره اعراف، به اجتبای اصطلاحی ربطی ندارد؛ بلکه فقط معنای لغوی آن مقصود است؛زیرا این آیه به تعریض مشرکان هنگام تأخیر نزول [[وحی]] بر [[پیامبر]]{{صل}} اشاره دارد و می‌گوید: آنان وقتی برای مدتّی [[وحی]] نازل نمی‌شد و [[رسول خدا]]{{صل}} منتظر نزول [[وحی]] بود، می‌گفتند: آیات پیشین را که از این سو و آن سو جمع کرده‌ای، حال نیز چنین کن:{{عربی|اندازه=150%|﴿{{متن قرآن| وَإِذَا لَمْ تَأْتِهِم بِآيَةٍ قَالُواْ لَوْلاَ اجْتَبَيْتَهَا }}﴾}} <ref> و چون برای آنان آیه‌ای (دلخواه آنان) نیاورده‌ای می‌گویند: چرا خود آیه‌ای برنگزیدی؟؛ سوره اعراف، آیه: ۲۰۳.</ref><ref>[http://www.maarefquran.com/maarefLibrary/templates/farsi/dmaarefbooks/Books/2/15.htm [[حسن رضایی| رضایی، حسن]]، دائرة المعارف قرآن کریم، ج ۲، ص: ۱۱۶ - ۱۲۰.]</ref>.
| |
| | |
| == جستارهای وابسته ==
| |
| {{پرسش‌های وابسته}}
| |
| {{ستون-شروع|3}}
| |
| * [[ارتضاء]]
| |
| * [[اصطفاء]]
| |
| * [[اختیار]]
| |
| * [[تطهیر]]
| |
| {{پایان}}
| |
| {{پایان}}
| |
| | |
| ==منابع==
| |
| * [[پرونده:000056.jpg|22px]] [[حسن رضایی| رضایی، حسن]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۲ (کتاب)|'''دائرةالمعارف قرآن کریم ج۲''']]؛
| |
| | |
| ==پانویس==
| |
| {{پانویس2}}
| |
