ذلت در معارف دعا و زیارات

این مدخل زیرشاخهٔ بحث ذلت است. ذلت از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: ذلت در قرآن - ذلت در معارف دعا و زیارات - ذلت در معارف و سیره سجادی - ذلت در فقه سیاسی - پرسش مرتبط ندارد

مقدمه

ذُلّ و ذِلّت هر دو به معنی کوچکی، خواری و ضدعزّت است. قرآن کریم درباره عزت خدای متعال توصیفات مکرّر و متعددی دارد؛ از جمله: ﴿فَلِلَّهِ الْعِزَّةُ جَمِيعًا﴾؛ ﴿وَلَمْ يَكُنْ لَهُ وَلِيٌّ مِنَ الذُّلِّ﴾. خدای متعال بر همه چیز توانا و عزیز است و همه‌چیز و همه دشواری‌ها در مقابل قدرت او ضعیف و ذلیل است‌. امام سجاد (ع) بیان می‌دارد: «ذَلَّتْ لِقُدْرَتِكَ‏ الصِّعَابُ»؛ به قدرت تو دشواری‌ها رام و هموار گردد.

ذلت در برابر عظمت و قدرت خداوند پسندیده است. امام سجاد (ع) از خدای متعال خضوع و مذلّت در پیشگاهش را خواستار است: «وَ أَعِنَّا فِي‏ نَهَارِهِ‏ عَلَى‏ صِيَامِهِ‏، وَ فِي لَيْلِهِ عَلَى الصَّلَاةِ وَ التَّضَرُّعِ إِلَيْكَ، وَ الْخُشُوعِ لَكَ، وَ الذِّلَّةِ بَيْنَ يَدَيْكَ»؛ «ما را یاری ده که روزهایش (ماه رمضان) را روزه بداریم و شب هایش را به تضرع و خشوع و مذلت در پیشگاه تو به سحر رسانیم». امام سجاد (ع) به ما می‌آموزد که اگر کسی از غیر خدا طلب عزّت کند جز ذلّت و خواری نصیبش نشود. و از خدا می‌طلبد که به سبب ارتباط با او وی را از ذلّت رهانیده و عزیز گرداند و البته عزّت در بین مردم نباید چنان باشد که انسان ذلّت خویش در نزد خدا را فراموش نماید: «بار خدایا، مرا در برابر خود ذلیل گردان و در نزد بندگانت عزیز دار. چون با تو خلوت کنم فروتنی‌ام بخش و در میان بندگان خود سرافراز دار».

اما ذلّت در برابر غیر خدا ناپسند است. امام عرضه می‌دارد: «ای خدا مرا از ذلت و رنج در پناه خود دار». از نظر امام سجاد (ع) تجاوز از حدود گناه، نیاز، استعانت از دیگران هنگام اضطرار، تضرع در مقابل دیگران هنگام بی‌نوایی و یا ترس، و وامداری از جمله علل ذلت و خواری است: «بار خدایا من چون پیروی از هوای نفس را از حد گذرانیده‌ام آفریده‌ای ذلیلم». مرا میازمای که به هنگام اضطرار از جز تو یاری جویم و به هنگام بینوایی به پیشگاه جز تو خاضع شوم و به هنگام ترس در برابر جز تویی تضرع کنم تا مستحق خذلان و منع و اعراض گردم. از تو زنهار می‌خواهم ذلّت وامداری در این جهان و از تبعات و عواقب آن پس از مرگ..

منابع

1. شیرزاد، امیر، مقاله «ذلت»، دانشنامه صحیفه سجادیه