زهوق در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
جز (جایگزینی متن - 'امکان پذیر' به 'امکان‌پذیر') |
||
| خط ۱۱: | خط ۱۱: | ||
{{متن قرآن|وَقُلْ جَاءَ الْحَقُّ وَزَهَقَ الْبَاطِلُ إِنَّ الْبَاطِلَ كَانَ زَهُوقًا}}<ref>«و بگو حقّ آمد و باطل از میان رفت؛ بی‌گمان باطل از میان رفتنی است» سوره اسراء، آیه ۸۱.</ref>. | {{متن قرآن|وَقُلْ جَاءَ الْحَقُّ وَزَهَقَ الْبَاطِلُ إِنَّ الْبَاطِلَ كَانَ زَهُوقًا}}<ref>«و بگو حقّ آمد و باطل از میان رفت؛ بی‌گمان باطل از میان رفتنی است» سوره اسراء، آیه ۸۱.</ref>. | ||
این [[آیه شریفه]] به این معناست که از میان رفتنِ [[باطل]] قهری است و محو [[باطل]] تنها به اظهار و [[اثبات حق]] | این [[آیه شریفه]] به این معناست که از میان رفتنِ [[باطل]] قهری است و محو [[باطل]] تنها به اظهار و [[اثبات حق]] امکان‌پذیر است. از [[سنن الهی]]، نابود کردن [[باطل]] به وسیله [[حق]] است که بنا بر صریح [[آیه شریفه]]، برای [[نابودی باطل]] [[اثبات حق]] [[کفایت]] می‌کند<ref>حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن، ج۴، ص۳۵۹.</ref>. | ||
[[حق]] و [[باطل]] دو مفهوم متقابل هستند؛ [[حق]] [[ثبات]] و حقیقتی دارد؛ بر خلاف [[باطل]] که وجود ثابتی ندارد؛ گرچه تشابه به [[حق]] پیدا می‌کند و [[گمان]] می‌رود که [[حق]] است؛ ولی در [[تعارض]] با [[حقّ]] نابود و محو می‌شود؛ مثل آب که عینیت و واقعیتی در خارج دارد؛ در مقابل آن، سراب است که مانند آب به نظر می‌رسد، ولی برای [[تشنه]] رفع [[عطش]] نمی‌کند. | [[حق]] و [[باطل]] دو مفهوم متقابل هستند؛ [[حق]] [[ثبات]] و حقیقتی دارد؛ بر خلاف [[باطل]] که وجود ثابتی ندارد؛ گرچه تشابه به [[حق]] پیدا می‌کند و [[گمان]] می‌رود که [[حق]] است؛ ولی در [[تعارض]] با [[حقّ]] نابود و محو می‌شود؛ مثل آب که عینیت و واقعیتی در خارج دارد؛ در مقابل آن، سراب است که مانند آب به نظر می‌رسد، ولی برای [[تشنه]] رفع [[عطش]] نمی‌کند. | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۶ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۳۴
این مدخل زیرشاخهٔ بحث زهوق است. زهوق از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: زهوق در قرآن - زهوق در حدیث - زهوق در فقه سیاسی - پرسش‌های مرتبطمقدمه
از بین رفتن[۱]، مضمحل شدن و باطل شدن [۲]. اصل آن "زهق" به معنای ذهاب قهری و بی‌اختیار [۳].
﴿وَقُلْ جَاءَ الْحَقُّ وَزَهَقَ الْبَاطِلُ إِنَّ الْبَاطِلَ كَانَ زَهُوقًا﴾[۴].
این آیه شریفه به این معناست که از میان رفتنِ باطل قهری است و محو باطل تنها به اظهار و اثبات حق امکان‌پذیر است. از سنن الهی، نابود کردن باطل به وسیله حق است که بنا بر صریح آیه شریفه، برای نابودی باطل اثبات حق کفایت می‌کند[۵].
حق و باطل دو مفهوم متقابل هستند؛ حق ثبات و حقیقتی دارد؛ بر خلاف باطل که وجود ثابتی ندارد؛ گرچه تشابه به حق پیدا می‌کند و گمان می‌رود که حق است؛ ولی در تعارض با حقّ نابود و محو می‌شود؛ مثل آب که عینیت و واقعیتی در خارج دارد؛ در مقابل آن، سراب است که مانند آب به نظر می‌رسد، ولی برای تشنه رفع عطش نمی‌کند.
نظام خلقت امتزاجی از حق و باطل است و سنت الهی بر مهلت دادن به باطل تعلق گرفته تا اینکه حق با باطل تعارض کند؛ آن‌گاه خداوند با حق، باطل را هلاک و نابود خواهد ساخت [۶].[۷]
منابع
پانویس
- ↑ بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۶۰.
- ↑ احمد بن یوسف سمین حلبی، عمدة الحفاظ، ج۲، ص۱۷۰.
- ↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن، ج۴، ص۳۵۹.
- ↑ «و بگو حقّ آمد و باطل از میان رفت؛ بی‌گمان باطل از میان رفتنی است» سوره اسراء، آیه ۸۱.
- ↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن، ج۴، ص۳۵۹.
- ↑ سید محمد حسین طباطبایی، المیزان، ج۱۴، ص۲۶۲-۲۶۳.
- ↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص: ۳۲۶.