اودیه: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{نبوت}} {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = اودیه | عنوان مدخل = اودیه | مداخل مرتبط = اودیه در قرآن - اودیه در حدیث | پرسش مرتبط = }} ==مقدمه== {{متن قرآن|فَلَمَّا رَأَوْهُ عَارِضًا مُسْتَقْبِلَ أَوْدِيَتِهِمْ...}}<ref>«آنگاه، چون آن (عذاب) را مانند ابری س...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{نبوت}} | {{نبوت}} | ||
{{مدخل مرتبط | {{مدخل مرتبط | ||
| موضوع مرتبط = | | موضوع مرتبط = | ||
| عنوان مدخل = | | عنوان مدخل = | ||
| مداخل مرتبط = | | مداخل مرتبط = | ||
| پرسش مرتبط = | | پرسش مرتبط = | ||
}} | }} | ||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
==اودیه در معاجم== | ==اودیه در معاجم== | ||
کلمه اودیه در معاجم به معنی جمع وادی معنا شده است و وادی به معنای بیابان، [[بادیه]] و صحرا می‌باشد. در نحوه [[عذاب]] [[قوم عاد]] گفته‌اند: «مدتی [[باران]] برای قوم عاد نازل نشد هوا گرم و خشک و خفه کننده شده بود هنگامی که چشم قوم عاد به ابرهای تیره و تار و گسترده‌ای از افق‌های دور دست به سوی [[آسمان]] آنها در حرکت بود افتاد بسیار مسرور شدند و به استقبال آن شتافتند و در کنار دره‌ها و سیل گیرها آمدند تا منظره [[نزول]] باران پر [[برکت]] را ببینند و [[روحی]] تازه کنند». | کلمه اودیه در معاجم به معنی جمع وادی معنا شده است و وادی به معنای بیابان، [[بادیه]] و صحرا می‌باشد. در نحوه [[عذاب]] [[قوم عاد]] گفته‌اند: «مدتی [[باران]] برای قوم عاد نازل نشد هوا گرم و خشک و خفه کننده شده بود هنگامی که چشم قوم عاد به ابرهای تیره و تار و گسترده‌ای از افق‌های دور دست به سوی [[آسمان]] آنها در حرکت بود افتاد بسیار مسرور شدند و به استقبال آن شتافتند و در کنار دره‌ها و سیل گیرها آمدند تا منظره [[نزول]] باران پر [[برکت]] را ببینند و [[روحی]] تازه کنند». | ||
آنها نمی‌دانستند که این ابرها باران زا نیستند بلکه بلایی و عذابی هستند که [[حضرت هود]] از آن آنان را با خبر ساخته بود. قوم عاد به وسیله تل‌های شنی ([[احقاف]]) از قبائل بائده (نابود شده) [[عرب]] شدند تا نشانه [[کیفر]] باشند؛ زیرا [[پیامبر]] خود را [[سفیه]] پنداشتند.<ref>[[محرم فرزانه|فرزانه، محرم]]، [[اماکن جغرافیایی در قرآن (کتاب)|اماکن جغرافیایی در قرآن]]، ص ۲۶۸.</ref> | آنها نمی‌دانستند که این ابرها باران زا نیستند بلکه بلایی و عذابی هستند که [[حضرت هود]] از آن آنان را با خبر ساخته بود. قوم عاد به وسیله تل‌های شنی ([[احقاف]]) از قبائل بائده (نابود شده) [[عرب]] شدند تا نشانه [[کیفر]] باشند؛ زیرا [[پیامبر]] خود را [[سفیه]] پنداشتند.<ref>[[محرم فرزانه|فرزانه، محرم]]، [[اماکن جغرافیایی در قرآن (کتاب)|اماکن جغرافیایی در قرآن]]، ص ۲۶۸.</ref> | ||
==محل سکونت [[عادیان]]== | ==محل سکونت [[عادیان]]== | ||
در رابطه با محل سکونت عادیان و در تعیین مکان [[ | در رابطه با محل سکونت عادیان و در تعیین مکان [[قوم عاد]] [[اختلاف]] است. «جغرافی دانان [[مسلمان]] در قرون وسطی احقاف را نام شنزاری در جنوب [[عربستان]] واقع بین حضرموت و عمان یعنی در بخش شرقی [[الرمله]] یا [[ربع الخالی]] دانسته‌اند. اما جغرافی نویسان جدید اروپایی احقاف را تمام الرمله یا نیمه [[غربی]] آن می‌دانند»<ref>دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، ص۱۵۵.</ref>.<ref>[[محرم فرزانه|فرزانه، محرم]]، [[اماکن جغرافیایی در قرآن (کتاب)|اماکن جغرافیایی در قرآن]]، ص ۲۶۹.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۹ سپتامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۰۲
موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد
مقدمه
فَلَمَّا رَأَوْهُ عَارِضًا مُسْتَقْبِلَ أَوْدِيَتِهِمْ...
[۱].
اودیه در معاجم
کلمه اودیه در معاجم به معنی جمع وادی معنا شده است و وادی به معنای بیابان، بادیه و صحرا می‌باشد. در نحوه عذاب قوم عاد گفته‌اند: «مدتی باران برای قوم عاد نازل نشد هوا گرم و خشک و خفه کننده شده بود هنگامی که چشم قوم عاد به ابرهای تیره و تار و گسترده‌ای از افق‌های دور دست به سوی آسمان آنها در حرکت بود افتاد بسیار مسرور شدند و به استقبال آن شتافتند و در کنار دره‌ها و سیل گیرها آمدند تا منظره نزول باران پر برکت را ببینند و روحی تازه کنند».
آنها نمی‌دانستند که این ابرها باران زا نیستند بلکه بلایی و عذابی هستند که حضرت هود از آن آنان را با خبر ساخته بود. قوم عاد به وسیله تل‌های شنی (احقاف) از قبائل بائده (نابود شده) عرب شدند تا نشانه کیفر باشند؛ زیرا پیامبر خود را سفیه پنداشتند.[۲]
محل سکونت عادیان
در رابطه با محل سکونت عادیان و در تعیین مکان قوم عاد اختلاف است. «جغرافی دانان مسلمان در قرون وسطی احقاف را نام شنزاری در جنوب عربستان واقع بین حضرموت و عمان یعنی در بخش شرقی الرمله یا ربع الخالی دانسته‌اند. اما جغرافی نویسان جدید اروپایی احقاف را تمام الرمله یا نیمه غربی آن می‌دانند»[۳].[۴]
منابع
پانویس
- ↑ «آنگاه، چون آن (عذاب) را مانند ابری سایه‌گستر دیدند که رو به درّه‌های آنان دارد گفتند: این ابری است که برای ما باران‌زاست؛ (نه)، بلکه همان است که آن را به شتاب می‌خواستید، (تند) بادی است که در آن عذابی دردناک است» سوره احقاف، آیه ۲۴.
- ↑ فرزانه، محرم، اماکن جغرافیایی در قرآن، ص ۲۶۸.
- ↑ دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، ص۱۵۵.
- ↑ فرزانه، محرم، اماکن جغرافیایی در قرآن، ص ۲۶۹.