نامۀ ۱۳ نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'ref>[[دانشنامه نهج البلاغه' به 'ref>دین‌پرور، سید حسین، [[دانشنامه نهج البلاغه') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | |||
| موضوع مرتبط = نهج البلاغه | |||
| عنوان مدخل = | |||
| مداخل مرتبط = | |||
| پرسش مرتبط = | |||
}} | |||
== مقدمه == | == مقدمه == | ||
[[امام]] {{ع}} در این [[نامه]] [[مالک اشتر]] را به فرماندهی سپاه که پیش‌تر به سوی [[معاویه]] روانه کرده بود برمی‌گزیند و برتری‌های وی را به آن دو گوشزد می‌کند. | |||
این [[نامه]] را پیش از رضی، نصر بن مزاحم منقری در وقعة الصفین و ابن اعثم در الفتوح گزارش کرده‌اند. از شواهد تاریخی چنین برمی‌آید که [[تاریخ]] صدور این [[نامه]] سال ۳۶ هجری است. | |||
== فرازی از [[نامه]] == | == فرازی از [[نامه]] == | ||
من [[مالک اشتر]] پسر حارث را بر شما و سپاهیانی که در [[فرمان]] شماست، [[امیر]] کردم. گفته او را بشنوید و از وی [[فرمان]] برید! او را چون [[زره]] و سپر نگهبان خود کنید که مالک نه [[سستی]] است و نه [[لغزش]]؛ نه کندی کند آن‌جا که شتاب باید و نه شتاب گیرد آن‌جا که کندی شاید<ref>[[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه ج۲]]، ص ۷۶۲.</ref>. | |||
== منابع == | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده:13681049.jpg|22px]] [[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|'''دانشنامه نهج البلاغه ج۲''']] | |||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۲ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۲۴
مقدمه
امام (ع) در این نامه مالک اشتر را به فرماندهی سپاه که پیش‌تر به سوی معاویه روانه کرده بود برمی‌گزیند و برتری‌های وی را به آن دو گوشزد می‌کند.
این نامه را پیش از رضی، نصر بن مزاحم منقری در وقعة الصفین و ابن اعثم در الفتوح گزارش کرده‌اند. از شواهد تاریخی چنین برمی‌آید که تاریخ صدور این نامه سال ۳۶ هجری است.
فرازی از نامه
من مالک اشتر پسر حارث را بر شما و سپاهیانی که در فرمان شماست، امیر کردم. گفته او را بشنوید و از وی فرمان برید! او را چون زره و سپر نگهبان خود کنید که مالک نه سستی است و نه لغزش؛ نه کندی کند آن‌جا که شتاب باید و نه شتاب گیرد آن‌جا که کندی شاید[۱].
منابع
پانویس
- ↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه ج۲، ص ۷۶۲.