رفاعة بن زید قینقاعی در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

رفاعة بن تابوت، پس از [[پذیرش اسلام]] در اعزام‌های پیامبر {{صل}} شرکت نکرد و در [[سال چهارم هجری]]، در گفت‌وگویی با [[عبداللّه ‌بن ابی]] [[ناراحتی]] خود را از تبعید [[بنی‌نضیر]] از مدینه ابراز داشت<ref> المغازی، ج ۱، ص ۳۷۶.</ref>.

== [[رفاعة بن زید قینقاعی]] در [[شأن نزول]] ==

# در [[تفاسیر]] از [[کلبی]]<ref>تفسیر [[ثعلبی]]، ج ۳، ص ۲۲۳؛ [[اسباب النزول]]، ص ۸۹؛ روض‌الجنان، ج ۵، ص ۱۸۹.</ref> و [[ابن عباس]]<ref>التفسیر الکبیر، ج ۹، ص ۱۲۱.</ref> [[نقل]] شده است که ۶ تن از بزرگان یهود از جمله زیدبن تابوت، نزد [[پیامبر]] {{صل}} آمدند و مدعی شدند که خدا با آنان [[پیمان]] بسته است که به [[پیامبری]] هیچ‌کس [[ایمان]] نیاورند، مگر زمانی که یک [[قربانی]] مقبول درگاه خدا بیاورد و از [[حضرت]] خواستند که او نیز چنین کند، تا بدو [[ایمان]] آورند. در پاسخ اینان [[آیه]] {{متن قرآن|الَّذِينَ قَالُوا إِنَّ اللَّهَ عَهِدَ إِلَيْنَا أَلَّا نُؤْمِنَ لِرَسُولٍ حَتَّى يَأْتِيَنَا بِقُرْبَانٍ تَأْكُلُهُ النَّارُ قُلْ قَدْ جَاءَكُمْ رُسُلٌ مِنْ قَبْلِي بِالْبَيِّنَاتِ وَبِالَّذِي قُلْتُمْ فَلِمَ قَتَلْتُمُوهُمْ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ}}<ref>«کسانی که گفتند: خداوند به ما سفارش کرده است که به فرستاده‌ای ایمان نیاوریم مگر آنکه برای ما قربانی‌یی بیاورد که آتش (آسمانی) آن را (به نشان پذیرش) بسوزد؛ بگو: پیش از من پیامبرانی برهان‌ها (ی روشن) و (همان) چیزی را که گفتید، برایتان آوردند، اگر راست می‌گویید پس چرا آنان را کشتید؟» سوره آل عمران، آیه ۱۸۳.</ref> نازل شد. در این آیه، [[خدا]] برای نشان دادن [[دروغ]] ادعایشان از آنها می‌پرسد پیش از این، [[پیامبران]] [[ادله]] آشکار و آنچه را خواسته بودید برایتان آوردند؛ اگر راست می‌گویید، چرا آنان را کشتید.

# از [[ابن عباس]] [[نقل]] شده است که گروهی از [[یهود]] که زیدبن [[تابوت]] هم در میانشان بود، هنگامی‌که [[پیامبر]] {{صل}} آنان را از [[عذاب الهی]] [[بیم]] و هشدار می‌داد، از او خواستند که ایشان را چنین بیم ندهد؛ به این ادعا و [[دلیل]] که پسران خدا و [[دوستان]] اویند، پس اگر بر آنان [[خشم]] هم گیرد، مانند خشم [[پدر]] بر پسرش خواهد بود و به زودی این خشم رخت برمی‌بندد. در پی این گزافه‌گویی‌ها بود که آیه {{متن قرآن|وَقَالَتِ الْيَهُودُ وَالنَّصَارَى نَحْنُ أَبْنَاءُ اللَّهِ وَأَحِبَّاؤُهُ قُلْ فَلِمَ يُعَذِّبُكُمْ بِذُنُوبِكُمْ بَلْ أَنْتُمْ بَشَرٌ مِمَّنْ خَلَقَ يَغْفِرُ لِمَنْ يَشَاءُ وَيُعَذِّبُ مَنْ يَشَاءُ وَلِلَّهِ مُلْكُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَيْنَهُمَا وَإِلَيْهِ الْمَصِيرُ}}<ref>«و یهودیان و مسیحیان گفتند: ما فرزندان خداوند و دوستان اوییم؛ بگو: پس چرا شما را برای گناهانتان عذاب می‌کند؟ خیر، شما نیز بشری هستید از همان کسان که آفریده است، هر که را بخواهد می‌بخشاید و هر که را بخواهد عذاب می‌کند و فرمانفرمایی آسمان‌ها و زمین و آنچه در میان آنهاست از آن خداوند است و بازگشت (همگان) به سوی اوست» سوره مائده، آیه ۱۸.</ref> نازل شد. خدا در این آیه با رد ادعای یهود، آنان را مخلوق‌های [[الهی]] دانسته و بیان می‌دارد که خدا هرکه از آنان را بخواهد می‌آمرزد و هر که را بخواهد [[کیفر]] می‌دهد و [[حکومت]] [[آسمان‌ها]] و [[زمین]] و آنچه که در آنهاست، از آنِ اوست و همه به سویش باز خواهند گشت.

== منابع ==

{{منابع}}

{{پایان منابع}}