مواسات در معارف و سیره علوی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[امیرمؤمنان علی]] {{ع}} در [[مواسات]] نیز [[پیشوایی]] خود را به [[اثبات]] رسانید. او نمونه اعلای تربیت نبوی در همه چیز از جمله مواسات بود. اگر مواسات برابر گرفتن [[برادران]] در [[جان]] و [[مال]] است، او با برادران خویش چنین کرد. مواسات او با [[رسول خدا]] {{صل}} و تقدم دادن جان آن حضرت بر جان خویش نمونه بارز این [[حقیقت]] است. آنگاه که سران [[قریش]] کمر [[همت]] بستند تا [[رسول]] [[حق]] را بکشند، [[علی]] بود که در بستر او خوابید، زیرا [[پیامبر خدا]] پس از آنکه به وسیله فرشته وحی از نقشه [[مشرکان]] [[آگاه]] شد به علی گفت: «امشب در بستر من بخواب و آن برد سبز رنگی را که من هنگام [[خواب]] بر خود می‌کشم به روی خود بکش که توطئه‌ای برای [[قتل]] من [[تدارک]] شده است و من باید به [[یثرب]] [[مهاجرت]] کنم». علی از ابتدای شب در بستر [[پیامبر]] خوابید. سحرگاهان [[چهل]] مرد مسلح با شور و هیجان به [[خانه]] [[وحی]] ریختند تا با قطع رگ‌های رسول حق، [[خون]] [[انقلاب]] رهایی‌بخش را بر [[زمین]] ریزند، راه [[نجات]] [[انسان‌ها]] را مسدود کنند و فروپاشی [[حاکمیت]] [[شرک]] را جلوگیرند. در این هنگام علی سر از بستر برداشت و برد سبز را کنار زد و پرسید: «چه می‌خواهید؟» گفتند: «[[محمد]] کجاست؟» گفت: «مگر او را به من سپرده بودید تا از من بخواهید. مگر شما نگفتید که او را از سرزمین خود بیرون می‌کنید؟ او رفته است»<ref>نک: سیرة ابن هشام، ج۲، ص۹۵؛ مسند احمد بن حنبل، ج۱، ص۳۴۸؛ تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۳۹؛ احیاء العلوم، ج۳، ص۲۴۴؛ نهایة الارب، ج۱۶، ص۳۲۸-۳۲۹؛ البدایة و النهایة، ج۳، ص۲۱۶-۲۱۷؛ وفاء الوفاء، ج۱، ص۲۳۹؛ بحارالانوار، ج۱۹، ص۵۱.</ref>.