(۲۷ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۶ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱:
خط ۱:
{{خرد}}
#تغییر_مسیر [[امام حسن مجتبی علیه‌السلام]]
{{امامت}}
==مقدمه==
*امام [[حسن بن علی بن ابی‌طالب]] [[فرزند]] ارشد [[امام علی]] {{ع}} و [[فاطمه]] {{س}} و کنیه‌اش [[ابومحمد]] است. [[القاب]] فراوانی را به ایشان نسبت داده‌اند که مشهورترین آن‌ها نزد [[ایرانیان]] [[لقب]] "[[مجتبی]]" است.[[امام حسن]] {{ع}} در پانزدهم [[رمضان]] سال سوم هجری در [[مدینه]] دیده به [[جهان]] گشود. [[پیامبر اکرم]] {{صل}} با [[الهام]] الهی نام او را [[حسن]] نامید. نام [[حسن]] برگرفته از نام پسر [[هارون]] یعنی "شبر"، نامی از نام‌های بهشتی است که پیش از [[اسلام]] سابقه‌ای نداشته است. [[امام حسن]] {{ع}} از نظر ظاهری شباهت زیادی به [[پیامبر اکرم]] {{صل}} داشت. ایشان قامتی متوسط و محاسنی بلند داشت. [[پیامبر اکرم]] {{صل}} علاقه بسیاری به [[امام حسن]] و [[امام حسین]] {{عم}} داشتند و در منابع تاریخی بسیاری به این موضوع اشاره شده است. از جمله آن‌که [[پیامبر]] {{صل}} آنان را بر دوش خود سوار می‌کرد و آنان از دوش [[پیامبر]] بالا می‌رفتند. [[پیامبر اکرم]] {{صل}} بارها در [[حق]] او و برادرش دست به [[دعا]] برداشت که [[خدا]] نیز او را [[دوست]] بدارد.
*[[امام حسن]] {{ع}} در دوران [[خلافت امام علی]] {{ع}} در کنار ایشان حضور داشت. در [[جنگ جمل]]، ضمن خطبه‌ای در میان [[کوفیان]]، آن‌ها را به [[جهاد]] ترغیب کرد و در سمت راست [[سپاه امام]] مستقر شد. در [[جنگ صفین]] نیز [[فرماندهی]] [[قلب]] [[سپاه امام]] را بر عهده داشت. در ماجرای [[حکمیّت]] نیز به [[دستور امام]] به نقد و توضیح ماجرا پرداخت.
*پس از [[شهادت امام علی]] {{ع}}، [[امام حسن]] {{ع}} بر [[منبر]] رفت و در بیانی به معرفی [[شخصیت امام]] [[علی]] {{ع}} و خود به‌عنوان [[اهل بیت پیامبر]] {{عم}} که مورد توجه [[خداوند]] و [[پیامبر]] بوده‌اند، پرداخت. سپس ابن‌عباس ضمن ایراد سخنانی [[مردم]] را به [[بیعت با امام]] [[حسن]] {{ع}} [[دعوت]] کرد و [[مردم]] در ۲۱ [[رمضان]] سال ۴۰ با ایشان [[بیعت]] کردند. [[امام حسن]] {{ع}} بنا به [[مصالح اسلام]] و شرایط پیش‌آمده با [[معاویه]] [[صلح]] کرد. صلح‌نامه‌ای بین ایشان و [[معاویه]] [[امضا]] شد که مفاد آن در منابع مختلف آمده است. پس از این ماجرا [[امام حسن]] {{ع}} به‌همراه [[امام حسین]] {{ع}} [[کوفه]] را ترک کردند و ساکن [[مدینه]] شدند. [[امام حسن]] {{ع}} تا پایان [[عمر]] در [[مدینه]] ساکن بودند. [[صلح]] [[امام حسن]] {{ع}} برخی از اعتراضات را علیه ایشان دامن زد. [[امام حسن]] همواره از [[ضرورت]] [[صلح]] به‌منظور حفظ [[مصلحت]] [[شیعیان]] تأکید می‌ورزید. از موارد قابل توجه در حیات [[امام حسن]] {{ع}} شایعه دروغین کثرت ازدواج‌ها و طلاق‌های ایشان است. در حالی که مورخان و پژوهشگران در این مورد، تنها شش [[ازدواج]] را ثبت کرده‌اند. [[امام حسن]] {{ع}} به [[سخاوت]] و [[بخشش]] در [[راه خدا]] معروف بود. ایشان مردی [[صبور]] و اهل [[بخشش]] و گذشت، فروتن، عابد و [[زاهد]] و راست‌گو بودند.
*[[امام حسن]] {{ع}} در ۲۸ صفر سال ۵۰ هجری در سن ۴۸ سالگی با [[زهری]] که به ایشان خورانده شد، به [[شهادت]] رسید. منابع مختلف اقوال متعددی را در کیفیت [[شهادت]] ایشان ذکر کرده‌اند، اما [[روایت]] مورد تأیید [[شیعیان]] حکایت از [[شهادت]] ایشان به تحریک [[معاویه]] و به‌دست [[جعدة بن اشعث]]، همسر ایشان دارد. [[امام حسین]] {{ع}} بر پیکر [[امام حسن]] {{ع}} [[نماز]] گزارد و وی را در [[بقیع]] به [[خاک]] سپرد. هنگام [[وفات]] [[امام حسن]] جمعیت زیادی حاضر شدند و مردمان می‌گریستند و بازارها را تعطیل کرده بودند. [[امام علی]] {{ع}} در فرازهایی از [[نهج البلاغه]] [[امام حسن]] و [[امام حسین]] {{ع}} را مخاطب قرارداده‌اند. نقطه عطف سفارش‌های [[امام علی]] {{ع}} به [[امام حسن]] [[نامه]] ۳۱ و ۴۷ [[نهج البلاغه]] است<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]؛ ج۱، ص 287- 288.</ref>.
