(۳ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
خط ۱:
خط ۱:
{{خرد}}
#تغییر_مسیر [[حمزة بن عبدالمطلب]]
{{امامت}}
*[[حمزة بن عبدالمطلب]]، عموی [[پیامبر اسلام]]، از شخصیت‌های برجسته [[قریش]] و از بزرگ‌ترین حامیان [[حضرت محمد]]{{صل}} بود. [[رسول خدا]] به او "[[شیر خدا]] و [[پیامبر]]" [[لقب]] داده بود و این به خاطر حمایت‌های شجاعانه او از [[پیامبر]] و [[دین خدا]]، به ویژه در میدان‌های [[جهاد]] بود. [[رسول خدا]] علاقه و [[عنایت]] خاصّی به [[حضرت]] [[حمزه]] داشت. [[حمزه]] در [[جنگ اُحد]] شجاعانه جنگید و [[شهید]] شد. مدفن او و جمعی از شهدای این [[جنگ]]، در دامنه کوه [[احد]]، [[زیارتگاه]] [[مسلمانان]] است. [[حمزه]] را پس از [[شهادت]] به خاطر [[مقام]] والایش، "سیّد الشهدا" می‌گفتند، یعنی [[سرور]] [[شهیدان]]. این [[لقب]] بعدها به [[حضرت]] [[امام حسین]]{{ع}} اختصاص یافت<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[ فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)| فرهنگ‌نامه دینی]]، ص:۹۲.</ref>.
==مقدمه==
*حمزه [[عموی پیامبر اکرم]]{{صل}}، کنیه‌اش ابوعماره و ابویعلی، پدرش [[عبدالمطلب]] و مادرش [[هاله بنت اُهیب]] بود. سال تولد او را سال ۲ یا ۴ قبل از [[عام‌الفیل]] نوشته‌اند، از این رو [[اختلاف]] [[سنی]] او با [[پیامبر]] بین ۲ تا ۴ سال است. حمزه در [[جوانی]] همراه با [[پیامبر اکرم]] {{صل}} در [[پیمان]] حلف‌الفضول شرکت داشت. نیز از او در [[همراهی]] با [[ابوطالب]] و [[پیامبر]] در خواستگاری از [[خدیجه]] نام برده‌اند. حمزه، آن هنگام که روزگار بر [[ابوطالب]] تنگ آمده بود، [[سرپرستی]] [[جعفر]] را بر عهده گرفت. وی در دوران [[جاهلیّت]] [[ریاست]] یافت و به جایگاهی رسید که با او [[پیمان]] می‌بستند. حمزه در آغاز [[رسالت پیامبر]]، گرچه هنوز [[مسلمان]] نشده بود، اما مانند برادرش [[ابوطالب]] به [[حمایت]] از [[پیامبر اکرم]] در برابر [[مشرکان]] برخاست و در مواردی به تلافی [[آزار]] [[مشرکان]] پرداخت.
*حمزه در [[سال سوم بعثت]] به [[دین اسلام]] مشرف شد. پس از [[اسلام]] آوردن همواره یا و یاور [[پیامبر]] بود و از [[یاران خاص]] ایشان به شمار می‌رفت. حضور وی در غزوات [[بدر]] و [[احد]] نقطه عطف جان‌فشانی‌های او در راه [[اسلام]] است. وی در [[جنگ احد]] در مرکز [[سپاه]] [[اسلام]] قرار داشت، با دو [[شمشیر]] می‌جنگید که در همین [[جنگ]] به‌دست وحشی بن حرب، [[غلام]] حبشی، به [[شهادت]] رسید. [[هند]]، همسر [[ابوسفیان]]، کنار [[بدن]] حمزه آمد و [[بدن]] او را مثله کرد و از اعضای [[بدن]] او برای خود زیورآلات ساخت و جگر او را از سینه خارج کرد. [[پیامبر اکرم]] از وضعیت حمزه بسیار ناراحت شد و در حال او گریست. پس از [[جنگ]]، [[پیامبر]] نخست بر پیکر حمزه [[نماز]] گزارد، سپس سایر [[شهیدان]] را در کنار پیکر حمزه آوردند و [[پیامبر]] بر آنان [[نماز]] گزارد، به‌طوری که تا هفتاد بار بر پیکر او [[نماز]] خواند. سپس او را در پارچه‌ای [[کفن]] و [[دفن]] کردند. [[پیامبر اکرم]] او را پس از [[شهادت]]، [[سیدالشهداء]] [[لقب]] داد. [[امام علی]] {{ع}} در [[نامه]] ۲۸ [[نهج البلاغه]]، در [[احتجاج]] با [[معاویه]] می‌فرماید: گروهی از [[مهاجران]] در [[راه خدا]] به [[شهادت]] رسیدند. آری هر یک را فضیلتی بود، تا [[شهادت]] نصیب [[شهید]] [[خاندان]] ما شد که او را [[سیدالشهداء]] خواندند و [[رسول الله]] بر کشته او [[نماز]] خواند و به هفتاد تکبیرش اختصاص داد...<ref>نهج البلاغه، نامه ۲۸؛ {{متن حدیث|أَنَّ قَوْماً اسْتُشْهِدُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ تَعَالَى مِنَ الْمُهَاجِرِينَ وَ الْأَنْصَارِ وَ لِكُلٍّ فَضْلٌ، حَتَّى إِذَا اسْتُشْهِدَ شَهِيدُنَا قِيلَ سَيِّدُ الشُّهَدَاءِ وَ خَصَّهُ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه وآله) بِسَبْعِينَ تَكْبِيرَةً عِنْدَ صَلَاتِهِ عَلَيْهِ}}</ref>»<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 311.</ref>.
