(یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد)
خط ۱:
خط ۱:
{{مهدویت/بالا}}
#تغییر_مسیر [[مسئولیت‌پذیری اجتماعی]]
{{مهدویت}}
==مقدمه==
*به نظر بسیاری از روان‌شناسان، یکی از شاخصه‌های [[سلامت]] روانی، پذیرش [[مسئولیت]] است<ref>حمزه گنجی، بهداشت روانی، ص۱۳.</ref>. در این باره، مزلو، چاهن و انجمن کانادایی بهداشت روان، داشتن دغدغه بهروزی همه [[آدمیان]] یا احساس [[مسئولیت]] به دیگران را بسیار مهم دانسته‌اند. طبیعی است، کسی که از [[سلامت]] روانی بی‌بهره باشد، در [[زندگی فردی]] و [[اجتماعی]] به دیگران تکیه دارد و به [[کمک]] آن‌ها چشم دوخته است.
*[[مهدویت]]، یعنی داشتن احساس [[مسئولیت]] بین‌المللی و جهانی برای [[انسان]] امروز و فردا و دغدغه [[اصلاح]] [[بشریت]]، [[رنج]] [[بشریت]] را احساس کردن و از قالب "من" درآمدن و به "ما" اندیشیدن. [[انتظار]]، باوری نیست که با آن [[تعهد]] [[انسان]] [[منتظر]]، نفی شود. [[تکلیف]] و [[تعهد]] [[دینی]]، در هر زمانی [[باقی]] و جاوید است. [[امام سجاد]]{{ع}}) می‌‌فرماید: معتقدان به [[مهدی]]{{ع}} و [[منتظران ظهور]] او در [[عصر غیبت]]... در [[پنهان]] و [[آشکار]]، [[مردمان]] را به [[دین خدا]] فرا می‌‌خوانند"<ref>{{متن حدیث|ٍ إِنَّ أَهْلَ زَمَانِ غَيْبَتِهِ الْقَائِلِينَ بِإِمَامَتِهِ وَ الْمُنْتَظِرِينَ لِظُهُورِه ... الدُّعَاةُ إِلَى دِينِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ سِرّاً وَ جَهْراً}}؛ شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ص۳۲۰.</ref>.
*در دوران [[انتظار]]، [[منتظران]] مسئولیت‌های سنگین و عظیمی بر دوش دارند که آن‌ها را می‌‌توان در دو بعد فردی و [[اجتماعی]] این‌گونه برشمرد:
#'''[[مسئولیت اجتماعی]]:''' یکی از مسئولیت‌های مهم در [[عصر غیبت]]، [[امر به معروف و نهی از منکر]] است.[[منتظر واقعی]] [[امام زمان]] {{ع}}، همواره به این فریضه مهم اهمیت می‌دهد و سبب احیای [[ارزش‌ها]] و هنجارهای [[دینی]] در [[جامعه]] می‌‌شود. از [[تکالیف منتظران]] در [[عصر غیبت]]، [[امر به معروف و نهی از منکر]] است؛ چرا که [[رضایت]] [[حضرت]] در انجام معروف و [[احیای ارزش‌های دینی]] است. بزرگ‌ترین امرکننده به معروف و [[نهی]] کننده از منکر در روزگار [[ظهور]]، خود [[حضرت مهدی]]{{ع}} است؛ پس چگونه ممکن است که [[جامعه منتظر]] [[خشنودی]] او را نخواهد، در این بعد به [[حضرت مهدی]]{{ع}} [[اقتدا]] نکند و به او تشبه نجوید؟<ref>محمدرضا حکیمی، خورشید مغرب، ص۲۷۲.</ref>. [[امام باقر]]{{ع}}) فرموده است: "[[مهدی]]{{ع}} و [[یاران]] او... [[امر به معروف و نهی از منکر]] می‌‌کنند"<ref>{{متن حدیث|الْمَهْدِيِّ وَ أَصْحَابِهِ... يَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ يَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ}}؛ بحارالانوار، ج۱، ص۴۷.</ref><ref>[[محمد سبحانی‌نیا|سبحانی‌نیا، محمد]]، [[مهدویت و آرامش روان (کتاب)|مهدویت و آرامش روان]]، ص۶۰-۶۱.</ref>.
#'''[[مسئولیت فردی]]:''' [[منتظر واقعی]] با تکیه بر مبانی [[مهدویت]] در قبال خود نیز احساس [[مسئولیت]] می‌‌کند. مسئولیت‌های فردی عبارت‌اند از:
##'''[[تهذیب نفس]]:''' نخستین [[مسئولیت]] که مهم‌ترین نیز، هست و می‌‌تواند زمینه [[تحقق ظهور]] را فراهم سازد، [[خودسازی]] و خوداندیشی است. [[انتظار]] و چشم [[امید]] داشتن، نقشی اساسی و مهمی در پالایش و تنزیه [[روح]] و روان [[انسان]] دارد؛ طوری که موجب می‌‌شود [[انسان]] به سوی [[خودسازی]] گام برداشته و در مسیر کند.
##'''[[عشق]] [[الهی]]:''' یکی از کارکردهای فردی [[انتظار]]، [[معرفت]]، [[محبت]] و علاقه‌مندی [[انسان]] به [[حضرت حق]] است؛ زیرا اگر [[انسان]] [[چشم به راه]] کسی باشد و نتواند حضور او را [[درک]] کند، به کسی که بتواند برای او تکیه‌گاهی محکم و مطلق باشد، [[پناه]] می‌‌برد و او، جز [[خدای سبحان]] نیست؛ چنان‌که [[رسول گرامی اسلام]] {{صل}} از قول [[خداوند]] می‌‌فرماید: "هرگاه اشتغال من برجان [[بنده]] غالب آید، خواهش ولذت او را در یاد خود قرار دهم و چون خواهش و لذتش را در یاد خویش قرار دهم، [[عاشق]] می‌‌گردد و من نیز [[عاشق]] او می‌‌شوم و چون [[عاشق]] یکدیگر شدیم، پرده میان خود و او را بالا می‌‌زنم و مشاهد جلال و [[جمال]] خود را بر [[جان]] او مسلط می‌کنم؛ طوری‌که وقتی [[مردم]] دچار [[سهو]] و اشتباه می‌‌شوند، او دست‌خوش [[سهو]] نمی‌شود"<ref>{{متن حدیث|إذا کان الغالب علی العبد الاشتغال بی جعلت بغیته و لذته فی ذکری، فإذا جعلت بغیته و لذته فی ذکری، عشقنی وعشقته، فإذا عشقنی وعشقته رفعت الحجاب فیما بینی وبینه و صیرت ذلک تغالبا علیه، لا یسهو إذاسها الناس}}؛ متقی هندی، کنزالعمال، ج۱، ص۴۳۳، ح۱۸۷۲.</ref>؛ [[امام سجاد]]{{ع}} می‌‌فرماید: کسانی که قائل به [[امامت]] و [[منتظر ظهور]] [[حضرت]] ([[مهدی]]) باشند، [[بهترین]] انسان‌های هر زمان‌اند و [[خداوند]] به آنان [[عقل]]، [[معرفت]] و [[فهم]] می‌دهد که [[غیبت]] نزد آن‌ها، مانند حضورشان نزد ما باشد"<ref>{{متن حدیث|إِنَّ أَهْلَ زَمَانِ غَيْبَتِهِ الْقَائِلُونَ بِإِمَامَتِهِ الْمُنْتَظِرُونَ لِظُهُورِهِ أَفْضَلُ أَهْلِ كُلِّ زَمَانٍ لِأَنَّ اللَّهَ تَعَالَى ذِكْرُهُ أَعْطَاهُمْ مِنَ الْعُقُولِ وَ الْأَفْهَامِ وَ الْمَعْرِفَةِ مَا صَارَتْ بِهِ الْغَيْبَةُ عِنْدَهُمْ بِمَنْزِلَةِ الْمُشَاهَدَةِ}}؛کمال الدین، ج۱، ص۲۹۹ و ۳۰۰، ح۲.</ref>؛ و بدیهی است این [[عشق]] ومعرفت، در [[خودسازی]] [[انسان]] مؤثر است<ref>[[محمد سبحانی‌نیا|سبحانی‌نیا، محمد]]، [[مهدویت و آرامش روان (کتاب)|مهدویت و آرامش روان]]، ص۶۹-۷۰.</ref>.
==پرسش مستقیم==
* [[رشد روحیه مسئولیت‌پذیری به عنوان یکی از آثار روان‌شناختی انتظار در بعد رشد شخصیت روانی به چه معناست؟ (پرسش)]]
{{پرسمان انتظار فرج}}
==منابع==
# [[پرونده:137963.jpg|22px]][[محمد سبحانی‌نیا|سبحانی‌نیا، محمد]]، [[مهدویت و آرامش روان (کتاب)|'''مهدویت و آرامش روان''']]
