اندام امام مهدی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '{{یادآوری پانویس}} {{پانویس2}}' به '{{پانویس}}') |
(←پانویس) |
||
| (۱۸ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مهدویت}} | {{مهدویت}} | ||
{{مدخل مرتبط | |||
| موضوع مرتبط = امام مهدی | |||
| عنوان مدخل = امام مهدی | |||
| مداخل مرتبط = [[امام مهدی در قرآن]] - [[امام مهدی در حدیث]] - [[امام مهدی در کلام اسلامی]] | |||
| پرسش مرتبط = امام مهدی (پرسش) | |||
}} | |||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
*[[ابو بصیر]] می‌گوید به [[امام صادق]] {{ع}} گفتم: از پدر شما شنیده‌ام که [[امام زمان]] {{ع}} سینه‌ای گشاده و کتف‌هایی باز و عریض دارد. حضرت فرمود: "ای ابا محمّد! پدرم زره [[پیامبر]] {{صل}} را پوشید، ولی برایش بلند بود، به‌طوری که بر زمین می‌رسید. من نیز آن را پوشیدم، ولی بر قامتم بلند بود، ولی آن زره بر قامت [[حضرت قائم]] {{ع}} چنان مناسب و اندازه است که بر بدن رسول خدا {{صل}} اندازه بود و قسمت پایین آن زره کوتاه است، به‌طوری که هر بیننده گمان می‌کند، اطراف آن را گره زده‌اند"<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۱۹؛ اثبات الهداة، ج ۳، ص ۴۴۰ و ۵۲۰.</ref>. ریان بن صلت می‌گوید: به [[امام رضا]] {{ع}} عرض کردم: آیا شما صاحب امر هستید؟ فرمود: "من امام و صاحب امر هستم، ولی نه آن صاحب امری که زمین را از عدل و داد پر می‌کند... حضرت قائم کسی است که وقتی ظهور می‌کند، در سن پیران است، ولی به نظر جوان می‌آید. اندامی قوی و تنومند دارد؛ به‌طوری که اگر دست را به سوی بزرگ‌ترین درخت دراز کند، آن را از ریشه بیرون می‌آورد و اگر میان کوه‌ها فریاد برآورد، صخره‌ها را می‌شکند و از جا کنده می‌شود"<ref>[[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج ۲، ص ۴۸؛ اعلام الوری، ص ۴۰۷؛ کشف الغمه، ج ۳، ص ۳۱۴.</ref> [[پیامبر]] {{صل}} فرمود: "او از فرزندان من است، اندامش چونان مردان بنی اسرائیل سخت و ستبر است"<ref>ملاحم ابن طاووس، ص ۱۴۲.</ref>. | * [[ابو بصیر]] می‌گوید به [[امام صادق]] {{ع}} گفتم: از پدر شما شنیده‌ام که [[امام زمان]] {{ع}} سینه‌ای گشاده و کتف‌هایی باز و عریض دارد. حضرت فرمود: "ای ابا محمّد! پدرم زره [[پیامبر]] {{صل}} را پوشید، ولی برایش بلند بود، به‌طوری که بر زمین می‌رسید. من نیز آن را پوشیدم، ولی بر قامتم بلند بود، ولی آن زره بر قامت [[حضرت قائم]] {{ع}} چنان مناسب و اندازه است که بر بدن رسول خدا {{صل}} اندازه بود و قسمت پایین آن زره کوتاه است، به‌طوری که هر بیننده گمان می‌کند، اطراف آن را گره زده‌اند"<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۱۹؛ اثبات الهداة، ج ۳، ص ۴۴۰ و ۵۲۰.</ref>. ریان بن صلت می‌گوید: به [[امام رضا]] {{ع}} عرض کردم: آیا شما صاحب امر هستید؟ فرمود: "من امام و صاحب امر هستم، ولی نه آن صاحب امری که زمین را از عدل و داد پر می‌کند... حضرت قائم کسی است که وقتی ظهور می‌کند، در سن پیران است، ولی به نظر جوان می‌آید. اندامی قوی و تنومند دارد؛ به‌طوری که اگر دست را به سوی بزرگ‌ترین درخت دراز کند، آن را از ریشه بیرون می‌آورد و اگر میان کوه‌ها فریاد برآورد، صخره‌ها را می‌شکند و از جا کنده می‌شود"<ref>[[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج ۲، ص ۴۸؛ اعلام الوری، ص ۴۰۷؛ کشف الغمه، ج ۳، ص ۳۱۴.</ref> [[پیامبر]] {{صل}} فرمود: "او از فرزندان من است، اندامش چونان مردان بنی اسرائیل سخت و ستبر است"<ref>ملاحم ابن طاووس، ص ۱۴۲.</ref>. | ||
*در دیگر روایات آمده است: راست‌قامت است ولی نه درازقد، چهارشانه است ولی نه کوتوله. خلقت او معتدل است. شکمی چاق، ران‌هایی پرگوشت و اندامی متناسب دارد<ref>روزگار رهایی، ج ۱، ص ۱۲۱.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۱۳۴.</ref>. | * در دیگر روایات آمده است: راست‌قامت است ولی نه درازقد، چهارشانه است ولی نه کوتوله. خلقت او معتدل است. شکمی چاق، ران‌هایی پرگوشت و اندامی متناسب دارد<ref>روزگار رهایی، ج ۱، ص ۱۲۱.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۱۳۴.</ref>. | ||
*در روایات، در وصف ابروهای [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} چنین آمده است: ابروهایش به طرف صورتش فرو هشته است<ref>الزام الناصب، ص ۱۳۸. </ref>. ابروهایی کشیده دارد<ref>همان، ص ۱۳۸. </ref>. ابروانی به هم رسیده دارد<ref>همان، ص ۱۳۸. </ref>. <ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۵۶.</ref>. | * در روایات، در وصف ابروهای [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} چنین آمده است: ابروهایش به طرف صورتش فرو هشته است<ref>الزام الناصب، ص ۱۳۸. </ref>. ابروهایی کشیده دارد<ref>همان، ص ۱۳۸. </ref>. ابروانی به هم رسیده دارد<ref>همان، ص ۱۳۸. </ref>. <ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۵۶.</ref>. | ||
*روایات، پیشانی [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} را چنین توصیف کرده است: پیشانی باز و درخشان دارد<ref>کشف الغمّه، ج ۳، ص ۲۵۹ و ۲۶۹؛ بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۸۰ و ۹۰.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۲۰۰.</ref>. | * روایات، پیشانی [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} را چنین توصیف کرده است: پیشانی باز و درخشان دارد<ref>کشف الغمّه، ج ۳، ص ۲۵۹ و ۲۶۹؛ بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۸۰ و ۹۰.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۲۰۰.</ref>. | ||
*در وصف چشمان حضرت آمده است: دیدگانی مشکی و سرمه‌کشیده دارد<ref>کشف الغمه، ج ۳، ص ۲۶۰ و ۲۷۶؛ [[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، ص ۱۶۶؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۵۱.</ref> و از شب‌زنده‌داری فرو رفته است<ref>الزام الناصب، ص ۱۳۸.</ref> | * در وصف چشمان حضرت آمده است: دیدگانی مشکی و سرمه‌کشیده دارد<ref>کشف الغمه، ج ۳، ص ۲۶۰ و ۲۷۶؛ [[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، ص ۱۶۶؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۵۱.</ref> و از شب‌زنده‌داری فرو رفته است<ref>الزام الناصب، ص ۱۳۸.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|مجتبی تونه‌ای]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۲۶۰.</ref>. | ||
*چهره‌شناسی یا قیافه‌شناسی، علمی است معروف که از صورت پی به سیرت می‌برند و آن را فراست نیز می‌گویند. یکی از ویژگی‌های [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} این است که شخصیت درونی انسان‌ها را از چهره‌شان می‌شناسد و افراد صالح را از ناصالح تشخیص می‌دهد و مفسدان را با همان شناخت به سزای اعمالشان می‌رساند. [[امام صادق]] {{ع}} می‌فرماید: "هنگامی که [[حضرت قائم]] قیام می‌کند، احدی نمی‌ماند، مگر آنکه حضرت او را می‌شناسد که فردی صالح و نیک است یا منحرف و فاسد"<ref>[[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج ۲، ص ۶۷۱؛ اثبات الهداة، ج ۳، ص ۴۹۳؛ بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۵۸.</ref>. نیز می‌فرماید: "هنگامی که قائم ما قیام کند، دشمنان ما را از چهره‌های‌شان می‌شناسد، آن‌گاه آنان را از پیشانی (سر) و پاهای‌شان می‌گیرد و خود با یارانش، آنان را با شمشیر به قتل می‌رسانند"<ref>احقاق الحق، ج ۱۳، ص ۳۵۷؛ غیبة نعمانی، ص ۲۴۲؛ ارشاد، ج ۵، ص ۳۶.</ref>. | * چهره‌شناسی یا قیافه‌شناسی، علمی است معروف که از صورت پی به سیرت می‌برند و آن را فراست نیز می‌گویند. یکی از ویژگی‌های [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} این است که شخصیت درونی انسان‌ها را از چهره‌شان می‌شناسد و افراد صالح را از ناصالح تشخیص می‌دهد و مفسدان را با همان شناخت به سزای اعمالشان می‌رساند. [[امام صادق]] {{ع}} می‌فرماید: "هنگامی که [[حضرت قائم]] قیام می‌کند، احدی نمی‌ماند، مگر آنکه حضرت او را می‌شناسد که فردی صالح و نیک است یا منحرف و فاسد"<ref>[[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج ۲، ص ۶۷۱؛ اثبات الهداة، ج ۳، ص ۴۹۳؛ بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۵۸.</ref>. نیز می‌فرماید: "هنگامی که قائم ما قیام کند، دشمنان ما را از چهره‌های‌شان می‌شناسد، آن‌گاه آنان را از پیشانی (سر) و پاهای‌شان می‌گیرد و خود با یارانش، آنان را با شمشیر به قتل می‌رسانند"<ref>احقاق الحق، ج ۱۳، ص ۳۵۷؛ غیبة نعمانی، ص ۲۴۲؛ ارشاد، ج ۵، ص ۳۶.</ref>. | ||
*هم‌چنین می‌فرماید: "هنگامی که [[قائم]] [[آل محمد]] {{صل}} قیام کند، دوستانش را به کمک قدرت تشخیصی که دارد، از دشمنانش می‌شناسد." معاویه دهنی می‌گوید:[[امام صادق]] {{ع}} در رابطه با آیه {{متن قرآن|يُعْرَفُ الْمُجْرِمُونَ بِسِيمَاهُمْ فَيُؤْخَذُ بِالنَّوَاصِي وَالأَقْدَامِ}}<ref>سوره الرحمن، ۴۱.</ref>؛ بدکاران به سیمای‌شان شناخته می‌شوند، پس موسی پیشانی آنان را با پاهای‌شان بگیرند؛ فرمود: "ای معاویه! دیگران درباره آن چه می‌گویند؟" عرض کردم: می‌پندارند که خداوند، روز [[قیامت]]، گناهکاران را از قیافه‌شان می‌شناسد و از موهای جلوی سر و پاهای‌شان می‌گیرد و آنان را در آتش می‌اندازد. امام فرمود: "خداوند چه نیازی دارد که مجرمان را از چهره‌شان بشناسد و حال آنکه آنان را آفریده است". عرض کردم: پس معنای آیه چیست؟ فرمود: "هنگامی که [[حضرت قائم]] قیام کند، خداوند به او علم سیماشناسی عطا می‌کند و حضرت دستور می‌دهد، کافران را از سر و پا گرفته و با شمشیر، ضربات سختی بر آنان بزنند"<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۲۱؛ المحجة، ص ۲۱۷؛ ینابیع الموده، ص ۴۲۹ (به نقل از چشم‌اندازی به حکومت مهدی {{ع}}، طبسی، ص ۸۵.).</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۲۶۱۱.</ref>. | * هم‌چنین می‌فرماید: "هنگامی که [[قائم]] [[آل محمد]] {{صل}} قیام کند، دوستانش را به کمک قدرت تشخیصی که دارد، از دشمنانش می‌شناسد." معاویه دهنی می‌گوید:[[امام صادق]] {{ع}} در رابطه با آیه {{متن قرآن|يُعْرَفُ الْمُجْرِمُونَ بِسِيمَاهُمْ فَيُؤْخَذُ بِالنَّوَاصِي وَالأَقْدَامِ}}<ref>سوره الرحمن، ۴۱.</ref>؛ بدکاران به سیمای‌شان شناخته می‌شوند، پس موسی پیشانی آنان را با پاهای‌شان بگیرند؛ فرمود: "ای معاویه! دیگران درباره آن چه می‌گویند؟" عرض کردم: می‌پندارند که خداوند، روز [[قیامت]]، گناهکاران را از قیافه‌شان می‌شناسد و از موهای جلوی سر و پاهای‌شان می‌گیرد و آنان را در آتش می‌اندازد. امام فرمود: "خداوند چه نیازی دارد که مجرمان را از چهره‌شان بشناسد و حال آنکه آنان را آفریده است". عرض کردم: پس معنای آیه چیست؟ فرمود: "هنگامی که [[حضرت قائم]] قیام کند، خداوند به او علم سیماشناسی عطا می‌کند و حضرت دستور می‌دهد، کافران را از سر و پا گرفته و با شمشیر، ضربات سختی بر آنان بزنند"<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۲۱؛ المحجة، ص ۲۱۷؛ ینابیع الموده، ص ۴۲۹ (به نقل از چشم‌اندازی به حکومت مهدی {{ع}}، طبسی، ص ۸۵.).</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۲۶۱۱.</ref>. | ||
*در پشت مبارک [[رسول خدا]] {{صل}} علامتی بود که آن را "ختم [[نبوت]]" گویند. [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} نیز علامتی در پشت دارد، مانند علامت پشت مبارک [[رسول خدا]] {{صل}}، که برخی از آن به "ختم وصایت" تعبیر کرده‌اند<ref>نجم الثاقب، باب سوم.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۲۹۱.</ref>. | * در پشت مبارک [[رسول خدا]] {{صل}} علامتی بود که آن را "ختم [[نبوت]]" گویند. [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} نیز علامتی در پشت دارد، مانند علامت پشت مبارک [[رسول خدا]] {{صل}}، که برخی از آن به "ختم وصایت" تعبیر کرده‌اند<ref>نجم الثاقب، باب سوم.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۲۹۱.</ref>. | ||
*در [[روایات]] رنگ چهره [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} چنین آمده است: رنگش عربی (گندم‌گون) است<ref>[[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، ص ۱۸۵؛ بحار الانوار، ج ۵۰، ص ۷۸.</ref>. هاله‌ای از نور او را احاطه کرده است<ref>کشف الغمه، ج ۳، ص ۲۵۹ و ۲۶۹؛ [[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، ص ۱۴۷.</ref>. صورتی نقره‌فام و چهره‌ای گلگون دارد<ref>[[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، ص ۱۵۷؛ بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۳۵.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۳۲۱.</ref>. | * در [[روایات]] رنگ چهره [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} چنین آمده است: رنگش عربی (گندم‌گون) است<ref>[[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، ص ۱۸۵؛ بحار الانوار، ج ۵۰، ص ۷۸.</ref>. هاله‌ای از نور او را احاطه کرده است<ref>کشف الغمه، ج ۳، ص ۲۵۹ و ۲۶۹؛ [[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، ص ۱۴۷.</ref>. صورتی نقره‌فام و چهره‌ای گلگون دارد<ref>[[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، ص ۱۵۷؛ بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۳۵.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۳۲۱.</ref>. | ||
*در [[روایات]]، در | * در [[روایات]]، در وصف چهره و صورت [[حضرت مهدی]] {{ع}} چنین آمده است: سیمایی چون ماه تابان دارد و چهره‌اش گرد و درخشان است<ref>بحار الانوار، ج ۵۰، ص ۷۸؛ [[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، ص ۱۸۵.</ref>. پیشانی باز و [[نورانی]]، بینی کشیده و باریک دارد<ref>کشف الغمه، ج ۳، ص ۲۵۹؛ بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۸۰ و ۹۰.</ref>. چهره‌اش چون [[دینار]] (گرد و گلگون) است<ref>بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۷۷؛ الزام الناصب، ص ۱۳۹.</ref>. دیدگانش سرمه‌کشیده، [[محاسن]] مبارکش پرمو و بر گونه راست او خالی جذّاب است<ref>کشف الغمه، ج ۳، ص ۲۶۰.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۴۵۶.</ref>. | ||
==پرسش مستقیم== | == پرسش مستقیم == | ||
* [[مشخصات و اوصاف ظاهری امام مهدی چیست؟ (پرسش)]] | * [[مشخصات و اوصاف ظاهری امام مهدی چیست؟ (پرسش)]] | ||
== پرسش‌های وابسته == | |||
{{پرسمان صفات ظاهری و سیمای امام مهدی}} | {{پرسمان صفات ظاهری و سیمای امام مهدی}} | ||
==منابع== | == منابع == | ||
{{منابع}} | |||
* [[پرونده:29873800.jpg|22px]] [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|'''موعودنامه''']] | * [[پرونده:29873800.jpg|22px]] [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|'''موعودنامه''']] | ||
{{پایان منابع}} | |||
==پانویس== | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:امام مهدی]] | |||
[[رده: | |||
[[رده:مدخل موعودنامه]] | [[رده:مدخل موعودنامه]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۸ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۴۶
این مدخل زیرشاخهٔ بحث امام مهدی است. امام مهدی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: امام مهدی در قرآن - امام مهدی در حدیث - امام مهدی در کلام اسلامی - پرسش‌های مرتبطمقدمه
- ابو بصیر می‌گوید به امام صادق (ع) گفتم: از پدر شما شنیده‌ام که امام زمان (ع) سینه‌ای گشاده و کتف‌هایی باز و عریض دارد. حضرت فرمود: "ای ابا محمّد! پدرم زره پیامبر (ص) را پوشید، ولی برایش بلند بود، به‌طوری که بر زمین می‌رسید. من نیز آن را پوشیدم، ولی بر قامتم بلند بود، ولی آن زره بر قامت حضرت قائم (ع) چنان مناسب و اندازه است که بر بدن رسول خدا (ص) اندازه بود و قسمت پایین آن زره کوتاه است، به‌طوری که هر بیننده گمان می‌کند، اطراف آن را گره زده‌اند"[۱]. ریان بن صلت می‌گوید: به امام رضا (ع) عرض کردم: آیا شما صاحب امر هستید؟ فرمود: "من امام و صاحب امر هستم، ولی نه آن صاحب امری که زمین را از عدل و داد پر می‌کند... حضرت قائم کسی است که وقتی ظهور می‌کند، در سن پیران است، ولی به نظر جوان می‌آید. اندامی قوی و تنومند دارد؛ به‌طوری که اگر دست را به سوی بزرگ‌ترین درخت دراز کند، آن را از ریشه بیرون می‌آورد و اگر میان کوه‌ها فریاد برآورد، صخره‌ها را می‌شکند و از جا کنده می‌شود"[۲] پیامبر (ص) فرمود: "او از فرزندان من است، اندامش چونان مردان بنی اسرائیل سخت و ستبر است"[۳].
- در دیگر روایات آمده است: راست‌قامت است ولی نه درازقد، چهارشانه است ولی نه کوتوله. خلقت او معتدل است. شکمی چاق، ران‌هایی پرگوشت و اندامی متناسب دارد[۴][۵].
- در روایات، در وصف ابروهای حضرت مهدی (ع) چنین آمده است: ابروهایش به طرف صورتش فرو هشته است[۶]. ابروهایی کشیده دارد[۷]. ابروانی به هم رسیده دارد[۸]. [۹].
- روایات، پیشانی حضرت مهدی (ع) را چنین توصیف کرده است: پیشانی باز و درخشان دارد[۱۰][۱۱].
- در وصف چشمان حضرت آمده است: دیدگانی مشکی و سرمه‌کشیده دارد[۱۲] و از شب‌زنده‌داری فرو رفته است[۱۳][۱۴].
- چهره‌شناسی یا قیافه‌شناسی، علمی است معروف که از صورت پی به سیرت می‌برند و آن را فراست نیز می‌گویند. یکی از ویژگی‌های حضرت مهدی (ع) این است که شخصیت درونی انسان‌ها را از چهره‌شان می‌شناسد و افراد صالح را از ناصالح تشخیص می‌دهد و مفسدان را با همان شناخت به سزای اعمالشان می‌رساند. امام صادق (ع) می‌فرماید: "هنگامی که حضرت قائم قیام می‌کند، احدی نمی‌ماند، مگر آنکه حضرت او را می‌شناسد که فردی صالح و نیک است یا منحرف و فاسد"[۱۵]. نیز می‌فرماید: "هنگامی که قائم ما قیام کند، دشمنان ما را از چهره‌های‌شان می‌شناسد، آن‌گاه آنان را از پیشانی (سر) و پاهای‌شان می‌گیرد و خود با یارانش، آنان را با شمشیر به قتل می‌رسانند"[۱۶].
- هم‌چنین می‌فرماید: "هنگامی که قائم آل محمد (ص) قیام کند، دوستانش را به کمک قدرت تشخیصی که دارد، از دشمنانش می‌شناسد." معاویه دهنی می‌گوید:امام صادق (ع) در رابطه با آیه ﴿يُعْرَفُ الْمُجْرِمُونَ بِسِيمَاهُمْ فَيُؤْخَذُ بِالنَّوَاصِي وَالأَقْدَامِ﴾[۱۷]؛ بدکاران به سیمای‌شان شناخته می‌شوند، پس موسی پیشانی آنان را با پاهای‌شان بگیرند؛ فرمود: "ای معاویه! دیگران درباره آن چه می‌گویند؟" عرض کردم: می‌پندارند که خداوند، روز قیامت، گناهکاران را از قیافه‌شان می‌شناسد و از موهای جلوی سر و پاهای‌شان می‌گیرد و آنان را در آتش می‌اندازد. امام فرمود: "خداوند چه نیازی دارد که مجرمان را از چهره‌شان بشناسد و حال آنکه آنان را آفریده است". عرض کردم: پس معنای آیه چیست؟ فرمود: "هنگامی که حضرت قائم قیام کند، خداوند به او علم سیماشناسی عطا می‌کند و حضرت دستور می‌دهد، کافران را از سر و پا گرفته و با شمشیر، ضربات سختی بر آنان بزنند"[۱۸][۱۹].
- در پشت مبارک رسول خدا (ص) علامتی بود که آن را "ختم نبوت" گویند. حضرت مهدی (ع) نیز علامتی در پشت دارد، مانند علامت پشت مبارک رسول خدا (ص)، که برخی از آن به "ختم وصایت" تعبیر کرده‌اند[۲۰][۲۱].
- در روایات رنگ چهره حضرت مهدی (ع) چنین آمده است: رنگش عربی (گندم‌گون) است[۲۲]. هاله‌ای از نور او را احاطه کرده است[۲۳]. صورتی نقره‌فام و چهره‌ای گلگون دارد[۲۴][۲۵].
- در روایات، در وصف چهره و صورت حضرت مهدی (ع) چنین آمده است: سیمایی چون ماه تابان دارد و چهره‌اش گرد و درخشان است[۲۶]. پیشانی باز و نورانی، بینی کشیده و باریک دارد[۲۷]. چهره‌اش چون دینار (گرد و گلگون) است[۲۸]. دیدگانش سرمه‌کشیده، محاسن مبارکش پرمو و بر گونه راست او خالی جذّاب است[۲۹][۳۰].
پرسش مستقیم
پرسش‌های وابسته
- ویژگی‌های جسمانی امام مهدی چیست؟ (پرسش)
- ویژگی‌های جسمانی امام مهدی در دوران ظهور چیست؟ (پرسش)
- مشخصات و اوصاف ظاهری امام مهدی چیست؟ (پرسش)
- حضرت مهدی شبیه کدام امام یا پیامبران الهی میباشند؟ (پرسش)
- چرا با وجود تصویرهایی از امامان سیمایی از امام مهدی وجود ندارد با آنکه افرادی در غیبت صغرا با ایشان ارتباط مستقیم داشتهاند؟ (پرسش)
- با وجود طولانی شدن غیبت آیا سن و چهره حضرت مهدی تاکنون تغییر کرده و آثار کهولت در سیمای حضرت مشخص است یا خیر؟ (پرسش)
منابع
پانویس
- ↑ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۱۹؛ اثبات الهداة، ج ۳، ص ۴۴۰ و ۵۲۰.
- ↑ شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۴۸؛ اعلام الوری، ص ۴۰۷؛ کشف الغمه، ج ۳، ص ۳۱۴.
- ↑ ملاحم ابن طاووس، ص ۱۴۲.
- ↑ روزگار رهایی، ج ۱، ص ۱۲۱.
- ↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۱۳۴.
- ↑ الزام الناصب، ص ۱۳۸.
- ↑ همان، ص ۱۳۸.
- ↑ همان، ص ۱۳۸.
- ↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۵۶.
- ↑ کشف الغمّه، ج ۳، ص ۲۵۹ و ۲۶۹؛ بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۸۰ و ۹۰.
- ↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۲۰۰.
- ↑ کشف الغمه، ج ۳، ص ۲۶۰ و ۲۷۶؛ منتخب الاثر، ص ۱۶۶؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۵۱.
- ↑ الزام الناصب، ص ۱۳۸.
- ↑ مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص۲۶۰.
- ↑ شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۶۷۱؛ اثبات الهداة، ج ۳، ص ۴۹۳؛ بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۵۸.
- ↑ احقاق الحق، ج ۱۳، ص ۳۵۷؛ غیبة نعمانی، ص ۲۴۲؛ ارشاد، ج ۵، ص ۳۶.
- ↑ سوره الرحمن، ۴۱.
- ↑ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۲۱؛ المحجة، ص ۲۱۷؛ ینابیع الموده، ص ۴۲۹ (به نقل از چشم‌اندازی به حکومت مهدی (ع)، طبسی، ص ۸۵.).
- ↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۲۶۱۱.
- ↑ نجم الثاقب، باب سوم.
- ↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۲۹۱.
- ↑ منتخب الاثر، ص ۱۸۵؛ بحار الانوار، ج ۵۰، ص ۷۸.
- ↑ کشف الغمه، ج ۳، ص ۲۵۹ و ۲۶۹؛ منتخب الاثر، ص ۱۴۷.
- ↑ منتخب الاثر، ص ۱۵۷؛ بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۳۵.
- ↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۳۲۱.
- ↑ بحار الانوار، ج ۵۰، ص ۷۸؛ منتخب الاثر، ص ۱۸۵.
- ↑ کشف الغمه، ج ۳، ص ۲۵۹؛ بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۸۰ و ۹۰.
- ↑ بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۷۷؛ الزام الناصب، ص ۱۳۹.
- ↑ کشف الغمه، ج ۳، ص ۲۶۰.
- ↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۴۵۶.