(۱۱ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱:
خط ۱:
#تغییر_مسیر [[شبث بن ربعی تمیمی]]
'''شبث بن ربعی''' [[فرمانده]] نیروهای پیادۀ [[عمر سعد]] در [[کربلا]]. وی از طایفۀ [[بنی تمیم]] و از جمله کسانی بود که به [[حسین بن علی]]{{ع}} [[نامه]] برای آمدن به [[کوفه]] نوشته بود.
==مقدمه==
گرچه وی از چهره‌های معروف [[کوفه]] و در ابتدا از [[یاران علی]]{{ع}} بود و [[حضرت]] او را همراه "عدیّ بن حاتم" نزد [[معاویه]] فرستاد و در [[جنگ صفّین]] هم در رکاب [[امیر المؤمنین]] بود، لیکن در مسیر حرکت به سوی [[نهروان]]، همراه چند نفر دیگر سر از [[اطاعت]] آن [[حضرت]] بازتافتند و به [[خوارج]] پیوستند. [[علی]]{{ع}} از آیندۀ او خبر داده بود و به او و [[عمرو بن حریث]] فرمود: به [[خدا]] قسم شما دو نفر با فرزندم [[حسین]]{{ع}} خواهید جنگید<ref>معارف و معاریف، ج۳، ص۱۲۹۸.</ref>. [[روز عاشورا]] نیز [[امام حسین]]{{ع}} در اوّلین [[سخنرانی]] مفصّل خویش خطاب به [[کوفیان]] از او هم نام برد و در اتمام حجّتی که با آنان داشت و سخنان او را [[قطع]] می‌کردند و گوش نمی‌دادند، از جمله فرمود: {{متن حدیث|يَا شَبَثَ بْنَ رِبْعِيٍّ... أَ لَمْ تَكْتُبُوا إِلَيَّ أَنْ قَدْ أَيْنَعَتِ الثِّمَارُ وَ اخْضَرَّ الْجَنَابُ وَ إِنَّمَا تَقْدَمُ عَلَى جُنْدٍ لَكَ مُجَنَّدٍ...}}<ref>انساب الأشراف، ج۳، ص۱۸۸؛ بحار الأنوار، ج۴۵، ص۷ (در بحار، اسم او قیس بن اشعث آمده است).</ref>. ای شبث بن ربعی... مگر شما به من ننوشتید که میوه‌ها رسیده و اطراف سر سبز است، اگر بیایی لشکریانی مجهّز برای تو آماده است؟
شبث بن ربعی از چهره‌های متلوّن [[تاریخ]] بود. هم در [[قتل]] [[حسین بن علی]]{{ع}} شرکت داشت و پس از [[عاشورا]] مسجدی در [[کوفه]] [[تجدید]] بنا کرد، به شکرانه و [[خوشحالی]] از کشته شدن [[حسین]]{{ع}}، سپس همراه مختار، به [[خونخواهی حسین]] بن [[علی]]{{ع}} پرداخت و [[رئیس]] پلیس مختار شد، سپس در کشتن مختار هم حضور داشت. پیشتر با سجاح ([[مدعی دروغین]] [[نبوّت]]) [[همکاری]] داشت، [[مسلمان]] شد، بر ضدّ [[عثمان]] شورید، [[توبه]] کرد و از [[خوارج]] شد. به جای [[بیعت با علی]]{{ع}} با یک سوسمار [[بیعت]] کرد و می‌گفت با هم برابرند!<ref>تنقیح المقال، مامقانی، ج۲، ص۸۰.</ref> این مرد بد [[دل]] و خبیث، سرانجام در سنّ هشتاد سالگی در [[کوفه]] در گذشت<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۲۶۱.</ref>.
