سمیع در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==پانویس== {{یادآوری پانویس}} {{پانویس}} +== پانویس == {{پانویس}})) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
||
| (۸ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{نبوت}} | {{نبوت}} | ||
{{مدخل مرتبط | |||
| موضوع مرتبط = سمیع | |||
| عنوان مدخل = [[سمیع]] | |||
| مداخل مرتبط = [[سمیع در قرآن]] - [[سمیع در حدیث]] - [[سمیع در نهج البلاغه]] - [[سمیع در معارف دعا و زیارات]] - [[سمیع در کلام اسلامی]] - [[سمیع در عرفان اسلامی]] | |||
| پرسش مرتبط = سمیع (پرسش) | |||
}} | |||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
*سمیع از صفات ثبوتی [[حق تعالی]] است که افزون بر پنجاه بار در [[قرآن]] به صورت صفت مشبهه و گاه همراهِ "[[بصیر]]" مذکور آمده است. به عنوان نمونه، در [[قرآن]] آمده است که [[خداوند]] سخن [[بندگان]] را می‌شنود<ref>{{متن قرآن|لَّقَدْ سَمِعَ اللَّهُ قَوْلَ الَّذِينَ قَالُواْ إِنَّ اللَّهَ فَقِيرٌ وَنَحْنُ أَغْنِيَاء سَنَكْتُبُ مَا قَالُواْ وَقَتْلَهُمُ الأَنبِيَاء بِغَيْرِ حَقٍّ وَنَقُولُ ذُوقُواْ عَذَابَ الْحَرِيقِ}}؛ سوره آل عمران، آیه ۱۸۱؛ {{متن قرآن|قَدْ سَمِعَ اللَّهُ قَوْلَ الَّتِي تُجَادِلُكَ فِي زَوْجِهَا وَتَشْتَكِي إِلَى اللَّهِ وَاللَّهُ يَسْمَعُ تَحَاوُرَكُمَا إِنَّ اللَّهَ سَمِيعٌ بَصِيرٌ }}، سوره مجادله، آیه ۱.</ref> و نجوای آنان را می‌شنود<ref>{{متن قرآن|أَمْ يَحْسَبُونَ أَنَّا لا نَسْمَعُ سِرَّهُمْ وَنَجْوَاهُم بَلَى وَرُسُلُنَا لَدَيْهِمْ يَكْتُبُونَ}}؛ سوره زخرف، آیه ۸۰.</ref> و او با ما است و می‌بیند و می‌شنود<ref>{{متن قرآن| قَالَ لا تَخَافَا إِنَّنِي مَعَكُمَا أَسْمَعُ وَأَرَى }}؛ سوره طه، آیه ۴۶.</ref>. همه [[حکما]] و [[متکلمان]] معتقدند که [[خداوند]] بالذات شنوا است<ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 287.</ref>. | * سمیع از صفات ثبوتی [[حق تعالی]] است که افزون بر پنجاه بار در [[قرآن]] به صورت صفت مشبهه و گاه همراهِ "[[بصیر]]" مذکور آمده است. به عنوان نمونه، در [[قرآن]] آمده است که [[خداوند]] سخن [[بندگان]] را می‌شنود<ref>{{متن قرآن|لَّقَدْ سَمِعَ اللَّهُ قَوْلَ الَّذِينَ قَالُواْ إِنَّ اللَّهَ فَقِيرٌ وَنَحْنُ أَغْنِيَاء سَنَكْتُبُ مَا قَالُواْ وَقَتْلَهُمُ الأَنبِيَاء بِغَيْرِ حَقٍّ وَنَقُولُ ذُوقُواْ عَذَابَ الْحَرِيقِ}}؛ سوره آل عمران، آیه ۱۸۱؛ {{متن قرآن|قَدْ سَمِعَ اللَّهُ قَوْلَ الَّتِي تُجَادِلُكَ فِي زَوْجِهَا وَتَشْتَكِي إِلَى اللَّهِ وَاللَّهُ يَسْمَعُ تَحَاوُرَكُمَا إِنَّ اللَّهَ سَمِيعٌ بَصِيرٌ }}، سوره مجادله، آیه ۱.</ref> و نجوای آنان را می‌شنود<ref>{{متن قرآن|أَمْ يَحْسَبُونَ أَنَّا لا نَسْمَعُ سِرَّهُمْ وَنَجْوَاهُم بَلَى وَرُسُلُنَا لَدَيْهِمْ يَكْتُبُونَ}}؛ سوره زخرف، آیه ۸۰.</ref> و او با ما است و می‌بیند و می‌شنود<ref>{{متن قرآن| قَالَ لا تَخَافَا إِنَّنِي مَعَكُمَا أَسْمَعُ وَأَرَى }}؛ سوره طه، آیه ۴۶.</ref>. همه [[حکما]] و [[متکلمان]] معتقدند که [[خداوند]] بالذات شنوا است<ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 287.</ref>. | ||
*موضوع "سمیع" در دانش‌های [[کلام]]، [[تفسیر]]، [[فلسفه]] و عرفان مطرح است. [[شنوایی]] [[خداوند]] با واسطه اندام [[شنوایی]] صورت نمی‌پذیرد؛ بلکه- همانند [[بینایی]] [[خداوند]]- به [[صفت علم]] او بازمی‌گردد. بنابراین، سمیع بودن [[خداوند]] به معنای این است که او به آنچه شنیدنی است، [[دانا]] است و آنها را درمی‌یابد و [[درک]] می‌کند<ref>تلخیص المحصل، ۲۸۷- ۲۸۸؛ تفسیر نمونه، ۲/ ۲۰۸.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 287.</ref>. | * موضوع "سمیع" در دانش‌های [[کلام]]، [[تفسیر]]، [[فلسفه]] و عرفان مطرح است. [[شنوایی]] [[خداوند]] با واسطه اندام [[شنوایی]] صورت نمی‌پذیرد؛ بلکه- همانند [[بینایی]] [[خداوند]]- به [[صفت علم]] او بازمی‌گردد. بنابراین، سمیع بودن [[خداوند]] به معنای این است که او به آنچه شنیدنی است، [[دانا]] است و آنها را درمی‌یابد و [[درک]] می‌کند<ref>تلخیص المحصل، ۲۸۷- ۲۸۸؛ تفسیر نمونه، ۲/ ۲۰۸.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 287.</ref>. | ||
==منابع== | == منابع == | ||
{{منابع}} | |||
* [[پرونده:1414.jpg|22px]] [[فرهنگ شیعه (کتاب)|'''فرهنگ شیعه''']] | * [[پرونده:1414.jpg|22px]] [[فرهنگ شیعه (کتاب)|'''فرهنگ شیعه''']] | ||
{{پایان منابع}} | |||
== پانویس == | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:سمیع]] | [[رده:سمیع]] | ||
[[رده:مفاهیم در کلام اسلامی]] | [[رده:مفاهیم در کلام اسلامی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۵ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۴۳
این مدخل زیرشاخهٔ بحث سمیع است. سمیع از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: سمیع در قرآن - سمیع در حدیث - سمیع در نهج البلاغه - سمیع در معارف دعا و زیارات - سمیع در کلام اسلامی - سمیع در عرفان اسلامی - پرسش‌های مرتبطمقدمه
- سمیع از صفات ثبوتی حق تعالی است که افزون بر پنجاه بار در قرآن به صورت صفت مشبهه و گاه همراهِ "بصیر" مذکور آمده است. به عنوان نمونه، در قرآن آمده است که خداوند سخن بندگان را می‌شنود[۱] و نجوای آنان را می‌شنود[۲] و او با ما است و می‌بیند و می‌شنود[۳]. همه حکما و متکلمان معتقدند که خداوند بالذات شنوا است[۴].
- موضوع "سمیع" در دانش‌های کلام، تفسیر، فلسفه و عرفان مطرح است. شنوایی خداوند با واسطه اندام شنوایی صورت نمی‌پذیرد؛ بلکه- همانند بینایی خداوند- به صفت علم او بازمی‌گردد. بنابراین، سمیع بودن خداوند به معنای این است که او به آنچه شنیدنی است، دانا است و آنها را درمی‌یابد و درک می‌کند[۵][۶].
منابع
پانویس
- ↑
لَّقَدْ سَمِعَ اللَّهُ قَوْلَ الَّذِينَ قَالُواْ إِنَّ اللَّهَ فَقِيرٌ وَنَحْنُ أَغْنِيَاء سَنَكْتُبُ مَا قَالُواْ وَقَتْلَهُمُ الأَنبِيَاء بِغَيْرِ حَقٍّ وَنَقُولُ ذُوقُواْ عَذَابَ الْحَرِيقِ
؛ سوره آل عمران، آیه ۱۸۱؛ قَدْ سَمِعَ اللَّهُ قَوْلَ الَّتِي تُجَادِلُكَ فِي زَوْجِهَا وَتَشْتَكِي إِلَى اللَّهِ وَاللَّهُ يَسْمَعُ تَحَاوُرَكُمَا إِنَّ اللَّهَ سَمِيعٌ بَصِيرٌ ، سوره مجادله، آیه ۱.
- ↑ أَمْ يَحْسَبُونَ أَنَّا لا نَسْمَعُ سِرَّهُمْ وَنَجْوَاهُم بَلَى وَرُسُلُنَا لَدَيْهِمْ يَكْتُبُونَ؛ سوره زخرف، آیه ۸۰.
- ↑ قَالَ لا تَخَافَا إِنَّنِي مَعَكُمَا أَسْمَعُ وَأَرَى ؛ سوره طه، آیه ۴۶.
- ↑ فرهنگ شیعه، ص 287.
- ↑ تلخیص المحصل، ۲۸۷- ۲۸۸؛ تفسیر نمونه، ۲/ ۲۰۸.
- ↑ فرهنگ شیعه، ص 287.
