(۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱:
خط ۱:
{{امامت}}
#تغییر_مسیر [[سکوت امام علی]]
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[سکوت ۲۵ ساله در قرآن]] - [[سکوت ۲۵ ساله در حدیث]] - [[سکوت ۲۵ ساله در کلام اسلامی]]</div>
<div style="background-color: rgb(206,242, 299); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل '''[[سکوت ۲۵ ساله (پرسش)]]''' قابل دسترسی خواهند بود.</div>
'''سکوت ۲۵ ساله''' [[امام علی|امیر المؤمنین]]{{ع}} پس از [[غصب]] شدن [[خلافت]]، موضع ستیزجویانه و مخاصمت‌آمیز با [[خلفا]] نگرفت و به خاطر [[حفظ وحدت]] [[امت]] [[اسلام]] و جلوگیری از خطر [[فروپاشی]] [[امّت]] و [[اساس دین]] و سیطرۀ [[دشمنان]]، دم فروبست و دوران ۲۵ سالۀ [[صبر]] و [[سکوت]] و [[خانه نشینی]] را [[تحمّل]] کرد، آنچنان‌که [[خار در چشم]] و [[استخوان در گلو]] مانده باشد.<ref>نهج البلاغه خطبه ۳ شقشیه</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۳۱۳.</ref>.
==مقدمه==
*البته تعبیر [[سکوت]] و [[سازش]] چندان دقیق نیست. آن [[حضرت]] برای [[اثبات]] [[حقانیّت]] خود، بارها با دیگران [[احتجاج]] کرد و نسبت به خلاف‌های خلفای سه‌گانه، برخوردی انتقادآمیز و نصیحت‌گرانه داشت و از [[امر به معروف و نهی از منکر]] فروگذار نمی‌کرد، تا جایی که گاهی حضور آن [[حضرت]]، بخصوص در دوران [[عثمان]] برای [[حکومت]] قابل [[تحمّل]] نبود و از او می‌خواستند که در [[مدینه]] نباشد. آنچه مسلّم است، برای گرفتن [[حقّ]] خود از غاصبان، [[دست]] به [[شمشیر]] [[نبرد]] و بر سر [[قدرت]] و [[خلافت]] با آنان درگیر نشد و کوتاه آمد، یکی به خاطر [[حفظ]] و بقای [[اسلام]]، دیگری برای [[حفظ وحدت]]. در جایی فرموده است: اگر [[بیم]] تفرقۀ [[امّت]] و نابود شدن اساس [[اسلام]] نبود، وضع و موضع دیگری داشتیم {{عربی|و أیم اللّه لو لا مخافة الفرقة بین المسلمین و أن یعود الکفر و یبور الدّین لکنّا علی غیر ما کنّا لهم علیه}}،<ref>شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید ج ۱ ص۳۰۷</ref> که اشاره به هردو [[انگیزه]] برای ترک [[منازعه]] با غاصبان [[خلافت]] دارد. آنچه هم [[نقل]] شده که در پاسخ به [[استمداد]] [[فاطمه زهرا|حضرت زهرا]]{{عم}} از وی در مورد [[غصب فدک]] و [[ظلم]] به [[فاطمه زهرا|حضرت زهرا]]{{عم}}، فرمود: اگر [[دوست]] داری این صدای [[اذان]] و فریاد [[توحید]] خاموش شود، [[اقدام]] کنم،<ref>سیری در نهج البلاغه ص۱۸۴</ref> اشاره به [[سیاست]] [[صبر]] و [[سکوت]] برای [[حفظ دین]] است. [[امام باقر]]{{ع}} نیز دربارۀ آن می‌فرماید: [[مردم]] که آن [[کارها]] را کرده و با [[ابوبکر]] [[بیعت]] کردند، چیزی [[مانع]] نشد که [[امام علی|علی]]{{ع}} [[مردم]] را به خود فراخواند جز اینکه مراعات [[مردم]] را کند، چون [[بیم]] آن داشت که از [[اسلام]] برگردند و [[بت‌پرستی]] شوند و [[شهادت]] بر [[توحید]] و [[رسالت]] را کنار بگذارند. برای آن [[حضرت]]، اینکه بر آن حال باقی بمانند بهتر از آن بود که از [[اسلام]] برگردند... {{عربی|و کان الأحبّ إلیه أن یقرّهم علی ما صنعوا من أن یرتدّوا عن الإسلام}}<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۳۱۳.</ref>
