رواق: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (جایگزینی متن - '</div> <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">' به '</div>')
 
(۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{امامت}}
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[رواق در معارف و سیره رضوی]]| پرسش مرتبط  = }}
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[رواق در تراجم و رجال]] - [[رواق در تاریخ اسلامی]] - [[رواق در معارف و سیره رضوی]]</div>


==مقدمه==
== مقدمه ==
به فضاهای سرپوشیده محل [[عبادت]] [[اماکن مذهبی]] رواق گفته می‌شود. از دیرباز رواق‌ها و شبستان‌ها، [[بهترین]] مکان برای [[خلوت]] دل‌های عارفانه بوده است. در این فضاهای بهشتی که [[معطر]] به [[عطر]] [[اهل بیت]]{{عم}} می‌باشد، زوّار به دور از علاقه‌های مادی و [[دنیوی]] با پناه‌بردن به [[قرآن]]، مفاتیح و [[زیارتنامه]] و یا سجاده‌نشینی در برابر [[پروردگار]]، [[روح]] زنگارگرفته را به آب زلال عبادت جلا می‌دهند و آنچه را که در [[دل]] گره شده است با [[حضرت]] در میان می‌گذارند.<ref>[[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|رضانامه]] ص ۳۳۷.</ref>
به فضاهای سرپوشیده محل [[عبادت]] اماکن مذهبی رواق گفته می‌شود. از دیرباز رواق‌ها و شبستان‌ها، بهترین مکان برای خلوت دل‌های عارفانه بوده است. در این فضاهای بهشتی که معطر به عطر [[اهل بیت]] {{عم}} می‌باشد، زوّار به دور از علاقه‌های مادی و [[دنیوی]] با پناه‌بردن به [[قرآن]]، مفاتیح و [[زیارتنامه]] و یا سجاده‌نشینی در برابر [[پروردگار]]، [[روح]] زنگارگرفته را به آب زلال عبادت جلا می‌دهند و آنچه را که در [[دل]] گره شده است با حضرت در میان می‌گذارند<ref>[[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|رضانامه]] ص ۳۳۷.</ref>.
 
== جستارهای وابسته ==


== منابع ==
== منابع ==
خط ۱۶: خط ۱۲:
{{پانویس}}
{{پانویس}}


[[رده:رواق]]
[[رده:مکان‌های مذهبی]]
[[رده:مدخل]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۷ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۳۰

مقدمه

به فضاهای سرپوشیده محل عبادت اماکن مذهبی رواق گفته می‌شود. از دیرباز رواق‌ها و شبستان‌ها، بهترین مکان برای خلوت دل‌های عارفانه بوده است. در این فضاهای بهشتی که معطر به عطر اهل بیت (ع) می‌باشد، زوّار به دور از علاقه‌های مادی و دنیوی با پناه‌بردن به قرآن، مفاتیح و زیارتنامه و یا سجاده‌نشینی در برابر پروردگار، روح زنگارگرفته را به آب زلال عبادت جلا می‌دهند و آنچه را که در دل گره شده است با حضرت در میان می‌گذارند[۱].

منابع

پانویس