شبل بن عباد مکی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (جایگزینی متن - 'تفسیر القرآن' به 'تفسیر القرآن')
 
(۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{امامت}}
{{مدخل مرتبط
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
| موضوع مرتبط = مفسران
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;"> [[شبل بن عباد مکی در تاریخ اسلامی]]</div>
| عنوان مدخل = شبل بن عباد مکی
 
| مداخل مرتبط = [[شبل بن عباد مکی در تاریخ اسلامی]]
==مقدمه==
| پرسش مرتبط  =
[[ابو داوود شبل بن عباد مکی]] [[اهل]] [[مکّه]]، [[ثقه]] و ضابط‍ نزد [[اهل تسنّن]]، [[مفسّر]] دارای اثر، یکی از آثار وی [[تفسیر]] القرآن است که گفته‌اند [[خطیب بغدادی]] به [[اجازه روایت]] از آن دست یافته است و این تفسیر یکی از مصادر [[الکشف و البیان]] [[ثعلبی]] است و [[طبری]] در [[تاریخ]] و تفسیرش با تعبیر «حد ثناشبل» از وی [[روایت]] کرده است<ref>نویهض، معجم المفسرین، ج۱، ص۲۲۵ و ۲۲۶.</ref>.<ref>[[علی اکبر بابایی|بابایی، علی اکبر]]، [[تاریخ تفسیر قرآن (کتاب)|تاریخ تفسیر قرآن]]، ص ۲۳۷-۲۳۸.</ref>
}}
 
== مقدمه ==
== جستارهای وابسته ==
[[ابو داوود شبل بن عباد مکی]] [[اهل]] [[مکّه]]، [[ثقه]] و ضابط‍ نزد [[اهل تسنّن]]، [[مفسّر]] دارای اثر، یکی از آثار وی [[تفسیر القرآن]] است که گفته‌اند [[خطیب بغدادی]] به [[اجازه روایت]] از آن دست یافته است و این تفسیر یکی از مصادر [[الکشف و البیان]] [[ثعلبی]] است و [[طبری]] در [[تاریخ]] و تفسیرش با تعبیر «حد ثناشبل» از وی [[روایت]] کرده است<ref>نویهض، معجم المفسرین، ج۱، ص۲۲۵ و ۲۲۶.</ref>.<ref>[[علی اکبر بابایی|بابایی، علی اکبر]]، [[تاریخ تفسیر قرآن (کتاب)|تاریخ تفسیر قرآن]]، ص ۲۳۷-۲۳۸.</ref>


== منابع ==
== منابع ==

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۹ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۹:۰۸

مقدمه

ابو داوود شبل بن عباد مکی اهل مکّه، ثقه و ضابط‍ نزد اهل تسنّن، مفسّر دارای اثر، یکی از آثار وی تفسیر القرآن است که گفته‌اند خطیب بغدادی به اجازه روایت از آن دست یافته است و این تفسیر یکی از مصادر الکشف و البیان ثعلبی است و طبری در تاریخ و تفسیرش با تعبیر «حد ثناشبل» از وی روایت کرده است[۱].[۲]

منابع

پانویس

  1. نویهض، معجم المفسرین، ج۱، ص۲۲۵ و ۲۲۶.
  2. بابایی، علی اکبر، تاریخ تفسیر قرآن، ص ۲۳۷-۲۳۸.