محمد بن عیسی ترمذی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
(صفحه‌ای تازه حاوی «<onlyinclude> 100px|right|بندانگشتی|[[ترمذی]] '''ابوعیسی محمدبن عیسی بن...» ایجاد کرد)
 
جز (Ali صفحهٔ ترمذی را به محمد بن عیسی ترمذی که تغییرمسیر بود منتقل کرد)
 
(۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
<onlyinclude>
{{مدخل مرتبط| موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  =| مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط  = }}
[[پرونده:9030760879.jpg|100px|right|بندانگشتی|[[ترمذی]]]]  
== آشنایی اجمالی ==
'''ابوعیسی محمدبن عیسی بن سَوْرَة سُلَمی''' مشهور به «'''تِرمِذی'''»،محدّث مشهور اهل سنّت در قرن سوم (متولد ۲۰۹ ق، متوفای ۲۷۹ ق)، تحصیلات دینی اهل‌سنت را از اساتیدی همچون: [[ابوعبدالله محمد بن اسماعیل بخاری]]، [[محمد بن بشار بُندار]]، [[زیاد بن یحیى حسّانى]]، [[عمرو بن على فلاّس]] و [[یعقوب بن ابراهیم دَورقی]] به اتمام رساند. او چندین جلد کتاب به رشته تحریر درآورده است. «[[الشمائل المحمدیه (کتاب)|الشمائل المحمدیه]]»، «[[تسمیة اصحاب رسول‌ الله (کتاب)|تسمیة اصحاب رسول‌ الله]]» و «[[سنن ترمذی (کتاب)|سنن ترمذی]]» برخی از این آثار است<ref>[http://hadith.net/post/68088/%D9%85%D8%AD%D9%85-%D8%AF-%D8%A8%D9%86-%D8%B9%DB%8C%D8%B3%DB%8C-%D8%AA-%D8%B1%D9%85-%D8%B0%DB%8C/ وبگاه حدیث نت]</ref>
[[ابوعیسی محمد بن عیسی بن سورة بن موسی ترمذی سلمی بوغی ضریر]] [[اهل]] ترمذ، شهری نزدیک [[ساحل]] [[جیحون]] بود<ref>الانساب ۱/۴۶۰.</ref> و اندکی پس از سال ۲۰۰هـ به [[دنیا]] آمد. از [[دوران کودکی]] و بالندگی وی اطلاعی در دست نیست. [[علم حدیث]] را نزد [[بخاری]] آموخت و از همو، [[قتیبة بن سعید]]، [[علی بن حجر]] و دیگران [[روایت]] نقل کرده و [[حماد بن شاکر]]، [[احمد بن علی نیشابوری]] و دیگران از او روایت نقل کرده‌اند.<ref>تاریخ الاسلام ۲۰/۴۵۹.</ref> [[رجال‌نویسان اهل سنت]] وی را [[حافظ]] [[حدیث]] و [[فقیه]]، و توان او را در [[حفظ]]، ضرب المثل دانسته‌اند.<ref>تذکرة الحفاظ ۲/۶۳۴.</ref> او را همچنین از پیش گامان حدیث در آن [[دیار]] محسوب کرده‌اند.<ref>وفیات الأعیان ۴/۲۷۸.</ref> وی برای [[یادگیری]] [[علوم]] مسافرت‌هایی به [[خراسان]]، [[عراق]]، [[مکه]] و [[مدینه]] داشته است. در اواخر عمرش [[نابینا]] شد و در سال ۲۷۹هـ در ترمذ از دنیا رفت.<ref>سیر اعلام النبلاء ۱۳/۲۷۰.</ref> آثار او عبارت‌اند از: التاریخ الصحیح (مشهور به [[الجامع الصحیح]]) العلل<ref>الفهرست (الندیم) ۲۸۹.</ref> الرباعیات فی الحدیث شمائل النبی{{صل}}<ref>هدیة العارفین ۲/۱۹.</ref> و رسالة فی الخلاف و الجدل<ref>معجم المؤلفین ۱۱/۱۰۵.</ref>.<ref>جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]] ج۱، ص۶۷۶.</ref>
</onlyinclude>


== جستارهای وابسته ==
== منابع ==
{{مدخل وابسته}}
{{منابع}}
* [[:رده:آثار ترمذی|آثار ترمذی]]
# [[پرونده: IM009687.jpg|22px]] جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱''']]
{{پایان مدخل وابسته}}
{{پایان منابع}}


== پانویس ==
== پانویس ==
{{پانویس}}
{{پانویس}}


== پیوند به بیرون ==
[[رده:اعلام]]
*[https://rch.ac.ir/article/Details/10839 دانشنامه جهان اسلامی]
 
[[رده:معرفی اجمالی پدیدآورندگان آثار امامت و ولایت]]
[[رده:پدیدآورنده]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۰ اوت ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۱۵

موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد

آشنایی اجمالی

ابوعیسی محمد بن عیسی بن سورة بن موسی ترمذی سلمی بوغی ضریر اهل ترمذ، شهری نزدیک ساحل جیحون بود[۱] و اندکی پس از سال ۲۰۰هـ به دنیا آمد. از دوران کودکی و بالندگی وی اطلاعی در دست نیست. علم حدیث را نزد بخاری آموخت و از همو، قتیبة بن سعید، علی بن حجر و دیگران روایت نقل کرده و حماد بن شاکر، احمد بن علی نیشابوری و دیگران از او روایت نقل کرده‌اند.[۲] رجال‌نویسان اهل سنت وی را حافظ حدیث و فقیه، و توان او را در حفظ، ضرب المثل دانسته‌اند.[۳] او را همچنین از پیش گامان حدیث در آن دیار محسوب کرده‌اند.[۴] وی برای یادگیری علوم مسافرت‌هایی به خراسان، عراق، مکه و مدینه داشته است. در اواخر عمرش نابینا شد و در سال ۲۷۹هـ در ترمذ از دنیا رفت.[۵] آثار او عبارت‌اند از: التاریخ الصحیح (مشهور به الجامع الصحیح) العلل[۶] الرباعیات فی الحدیث شمائل النبی(ص)[۷] و رسالة فی الخلاف و الجدل[۸].[۹]

منابع

  1. جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱

پانویس

  1. الانساب ۱/۴۶۰.
  2. تاریخ الاسلام ۲۰/۴۵۹.
  3. تذکرة الحفاظ ۲/۶۳۴.
  4. وفیات الأعیان ۴/۲۷۸.
  5. سیر اعلام النبلاء ۱۳/۲۷۰.
  6. الفهرست (الندیم) ۲۸۹.
  7. هدیة العارفین ۲/۱۹.
  8. معجم المؤلفین ۱۱/۱۰۵.
  9. جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱، ص۶۷۶.