(۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱:
خط ۱:
{{امامت}}
#تغییر_مسیر [[کفر]]
{{مدخل مرتبط
| موضوع مرتبط =
| عنوان مدخل = کافر
| مداخل مرتبط = [[کافر در قرآن]] - [[کافر در حدیث]] - [[کافر در نهج البلاغه]] - [[کافر در معارف دعا و زیارات]] - [[کافر در کلام اسلامی]] - [[کافر در عرفان اسلامی]]
| پرسش مرتبط =
}}
==مقدمه==
تعریف "کافر" بسته به تعریفی است که برای "[[کفر]]" پیش می‌کشند و آن نیز بر تعریف [[ایمان]] مبتنی است<ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 382.</ref>.
فرقه‌های [[مسلمان]]، تعاریف متعددی برای [[ایمان]] مطرح ساخته‌اند و از این رو، تعریف کافر نیز گوناگون گشته است. [[اشاعره]] که [[ایمان]] را عبارت از [[باور]] به همه ضروریات [[دین]] دانسته‌اند، کسی را کافر می‌خوانند که ضروری [[دین]] را [[انکار]] کند. [[کرامیه]]، که برای [[ایمان]]، تنها شهادتین را کافی می‌دانند، کسی را کافر می‌شمارند که شهادتین را نپذیرد. اما [[خوارج]]، عمل را نیز جزو [[ایمان]] می‌انگارند و از این رو، کسی را که به [[گناه کبیره]] آلوده است، کافر می‌شمارند. [[معتزله]] چنین کسی را نه کافر می‌دانند و نه [[مؤمن]]؛ بلکه او را در جایی میان کافر و [[ایمان]] می‌نشانند و نام این جا را "منزلة بین‌المنزلتین" می‌گذارند. [[شیعیان]] نظریه‌ای دیگر دارند. آنان معتقدند اگر مؤمنی خویش را به [[گناه کبیره]] بیالاید، از [[ایمان]] نمی‌افتد؛ بلکه او [[مؤمن]] [[فاسق]] است<ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 382.</ref>.
برخی [[شیعیان]]، [[ایمان]] را دارای سه رکن دانسته‌اند: [[باور قلبی]]، [[اقرار زبانی]] و عمل. بنابراین دیدگاه، وجود این سه رکن برای [[ایمان]] لازم است و اگر یکی از آنها فرو ریزد، شخص به [[کفر]] می‌لغزد. اما نظریه مشهور علمای [[شیعه]] این است که [[ایمان]] همان [[باور قلبی]]، همراهِ [[اقرار زبانی]] است. بنابراین، کسی که یکی از اصول یا ضروریات [[دینی]] را [[باور]] نکند و به [[اقرار زبانی]] نیاورد، کافر است. برخی [[فقیهان]] بزرگ [[شیعه]] گفته‌اند: کافر، کسی است که [[الوهیت]]، یا [[توحید]]، یا [[رسالت]] و یا ضروری [[دین]] را- در عین التفات به ضروری بودن آن- [[انکار]] کند به گونه‌ای که به [[انکار]] [[رسالت]] بینجامد<ref>العروة الوثقی، ۱/ ۵۴.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 382.</ref>.
[[کافران]] بر چند گروه‌اند:
#[[مشرک]]: کسی است که به بیش از خدای [[واحد]] [[معتقد]] است.
#کتابی ([[اهل کتاب]]): کسی که به یکی از [[ادیان ابراهیمی]] [[صاحب]] کتاب- جز [[اسلام]]- [[معتقد]] است.
#[[منافق]]: کسی که در [[دل]] کافر است و به ظاهر [[مسلمان]].
#[[مرتد]]: کسی که پس از [[ایمان]]، به [[کفر]] بازگشته است. در [[ادبیات]] [[اسلامی]]، منکران [[خدا]] را دهری، ملحد و معطل نیز گفته‌اند هر چند اصطلاح ملحد را برای برخی فِرَق [[مسلمان]] مانند [[اسماعیلیه]] نیز به کار برده‌اند. "[[زندیق]]" نیز تنها برای [[فرقه]] مانویه به کار رفته است؛ اما هر مسلمانی را نیز که سخن [[کفرآمیز]] بگوید، از باب مجاز، [[زندیق]] گویند<ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 382-383.</ref>.
== [[احکام]] کافر ==
[[کافران]] از نظر [[فقهی]]، احکامی ویژه دارند. در [[فقه]] [[شیعه]]، کافر به صورت مطلق، نجس شمرده شده است. البته برخی [[فقهای شیعه]]، [[کافران]] ذمی را [[پاک]] می‌دانند. در باب [[جهاد]] با [[کفار]] نیز احکامی در [[فقه]] آمده است. [[کافران]] از این نظر، یا حربی‌اند، یعنی کافر غیر اهل کتاب‌اند و اینان به [[اسلام]] [[دعوت]] می‌شوند و در صورت نپذیرفتن [[اسلام]]، کشته می‌گردند و یا کتابی‌اند. [[کافران]] کتابی، [[یهود]] و [[نصارا]] و مجوس‌اند. اگر اینان [[اسلام]] نیاورند، باید [[جزیه]] بپردازند. بدین سان، می‌توانند در [[بلاد اسلامی]] با [[مسلمانان]] زیست کنند<ref>دائرة المعارف فارسی، ۲/ ۲۱۴۴.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 383.</ref>.
