سعیده: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '\<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(252\,\s252\,\s233\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\;\"\>(.*)\[\[(.*)\]\](.*)\"\'\'\'(.*)\'\'\'\"(.*)\<\/div\> \<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(255\,\s245\,\s227\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\;\"\>(.*)\<\/div\> \<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(206\,242\,\s299\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\;\"\>(...) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
}} | }} | ||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
*نام زنی است که -بنابر روایتی- [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} را به شهادت می‌رساند. او زنی از [[بنی تمیم]] است که همانند مردان ریش و سبیل دارد و هنگام عبور حضرت، سنگ آسیابی را از پشت بام به سوی او پرتاب می‌کند و او را به شهادت می‌رساند<ref>الزام الناصب، ص ۱۹۰.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۴۰۴.</ref>. | * نام زنی است که -بنابر روایتی- [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} را به شهادت می‌رساند. او زنی از [[بنی تمیم]] است که همانند مردان ریش و سبیل دارد و هنگام عبور حضرت، سنگ آسیابی را از پشت بام به سوی او پرتاب می‌کند و او را به شهادت می‌رساند<ref>الزام الناصب، ص ۱۹۰.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۴۰۴.</ref>. | ||
== منابع == | == منابع == | ||
| خط ۱۹: | خط ۱۷: | ||
== پانویس == | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:امام مهدی]] | [[رده:امام مهدی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۵ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۰۰:۳۳
این مدخل زیرشاخهٔ بحث امام مهدی است. امام مهدی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: امام مهدی در قرآن - امام مهدی در حدیث - امام مهدی در کلام اسلامی - پرسش‌های مرتبطمقدمه
- نام زنی است که -بنابر روایتی- حضرت مهدی (ع) را به شهادت می‌رساند. او زنی از بنی تمیم است که همانند مردان ریش و سبیل دارد و هنگام عبور حضرت، سنگ آسیابی را از پشت بام به سوی او پرتاب می‌کند و او را به شهادت می‌رساند[۱][۲].
منابع
پانویس
- ↑ الزام الناصب، ص ۱۹۰.
- ↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۴۰۴.