(۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱:
خط ۱:
{{امامت}}
#تغییر_مسیر [[شفاعت]]
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[شفیع روز قیامت در حدیث]] - [[شفیع روز قیامت در معارف و سیره رضوی]]</div>
==مقدمه==
توجه به [[اهل بیت]]{{عم}} و [[خاندان]] [[نبوت]] و [[دوستی]] با [[دوستان]] و [[دشمنی]] با [[مخالفان]] آنها، سبب [[خشنودی]] اهل بیت{{عم}} می‌گردد و بی‌تردید [[پاداش]] این توجهات، [[شفاعت]] از طرف این خاندان [[پاک]] و [[معصوم]] می‌باشد. [[امام رضا]]{{ع}} می‌فرمایند: {{متن حدیث|مَا زَارَنِي أَحَدٌ مِنْ أَوْلِيَائِي عَارِفاً بِحَقِّي إِلَّا شُفِّعْتُ فِيهِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ}}؛ «[[زیارت]] نمی‌کند مرا کسی از دوستانم در حالی که [[حق]] مرا بشناسد، مگر آنکه در [[روز قیامت]] از وی شفاعت خواهم نمود»<ref>امالی، ص۱۰۴.</ref>.
[[پیامبر اکرم]]{{صل}} نیز می‌فرمایند: «در سه موقف کسی یادی از اقربا و [[نزدیکان]] خویش نمی‌کند؛ یکی موقف [[میزان]] و سنجیدن [[اعمال]]، دوم هنگام [[عبور از صراط]]، سوم هنگام گرفتن [[نامه اعمال]] است». پیرامون این بحث، [[ابن بابویه]] از امام رضا{{ع}} نقل می‌کند: «در روز قیامت، [[هابیل]] از برادرش [[قابیل]]، [[ابراهیم]] از عمویش [[آزر]]، [[لوط]] از همسرش و [[نوح]] از فرزندش کنعان فرار می‌کنند. در آن [[روز]] [[مردم]] چنان گرفتار کار خود هستند که به هیچ کس نمی‌توانند توجه داشته باشند»<ref>تفسیر جامع، ص۳۴۶.</ref>.
و فرمودند: «هر کس با وجود دوری راه، به زیارت من بیاید، در روز قیامت در سه جایگاه به [[یاری]] او خواهم آمد تا او را از [[هول و هراس]] آن مواقف [[نجات]] دهم. هنگامی که نامه‌های اعمال از راست و چپ به پرواز در آید. وقت عبور از پل [[صراط]] و هنگام سنجش اعمال»<ref>من لا یحضره فقیه، ج۲، ص۳۵۰؛ بحارالانوار، ج۹۹، ص۳۴؛ خصال، ج۱، ص۱۰۹.</ref>.
پس خوشا به حال آنان که با [[زیارت قبر امام]] [[رضا]]{{ع}}، و [[معرفت]] و [[شناخت]] درست از ایشان، شفیعی [[آبرومند]] در صحرای [[محشر]] به فریادشان می‌رسد.<ref>[[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|رضانامه]] ص ۴۴۰.</ref>
