رشد روحیه محبت و عشق‌ورزی به عنوان یکی از آثار روان‌شناختی انتظار در بعد رشد شخصیت روانی به چه معناست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

|}

===اصلی ترین مصداق [[عشق به خداوند]]===

===[[اندیشه مهدویت]] جلوه [[عشق ورزی]] در بعد روان===

*رشد روحیۀ [[محبت]] و [[عشق‌ورزی]]، به عنوان یکی از آثار روان‌شناختی [[انتظار]]، به این معناست که ابعاد [[عاطفی]] [[مکتب]] [[انتظار]]، موجب شکل‌گیری و رشد یک شبکۀ سرشار از [[محبت]] و [[عشق‌ورزی]] میان ‌امام منتظَر‌ و ‌امت منتظِر‌ و عامل مهمی در رشد روانی و [[سلامت]] شخصیت [[جامعۀ منتظران]] شده است<ref>ر.ک: [[عبدالله نظری شاری|نظری شاری، عبدالله]]، مکاتبه اختصاصی با [[دانشنامه مجازی امامت و ولایت]]. </ref>. چنین رشدی را می‌‌توان در اندیشۀ [[مهدویت]] و مقولۀ [[انتظار]] به وضوح مشاهده کرد، چراکه [[حضرت مهدی]]{{ع}} پیام‌آور [[مهرورزی]] و [[دوستی]] است<ref>ر.ک: [[محمد سبحانی‌نیا|سبحانی‌نیا، محمد]]، [[مهدویت و آرامش روان (کتاب)|مهدویت و آرامش روان]]، ص۵۰، ۵۱. </ref>؛ به طوری که [[امام رضا]]{{ع}} در [[وصف]] [[امام]] [[معصوم]] فرمودند: «[[امام]]، همدم است، رفیق است، پدراست، و همچنین بسیار [[مهربان]] است»<ref>{{متن حدیث|الْأَنِیسُ الرَّفِیقُ وَ الْوَالِدُ الشَّفِیقُ وَ الْأَخُ الشَّقِیقُ...}}؛ کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۱، ص۲۰۰، ح۱. </ref>.<ref>ر.ک: [[زهرا سادات پورسیدآقایی|سادات پورسید آقایی، زهرا]]، [[بررسی تطبیقی شخصیت انسان منتظر با شخصیت سالم از دیدگاه روان‌شناسی کمال (مقاله)|بررسی تطبیقی شخصیت انسان منتظر با شخصیت سالم از دیدگاه روان‌شناسی کمال]]، ص ۱۲۱؛ [[عبدالله نظری شاری|نظری شاری، عبدالله]]، مکاتبه اختصاصی با [[دانشنامه مجازی امامت و ولایت]].</ref> و درجایی دیگر ایشان در خصوص [[حضرت مهدی]]{{ع}} فرمود: «[[حضرت مهدی]]{{ع}} برای پیروانش از [[پدران]] و مادرانشان مهربان‌تر است»<ref>"أَشْفَقَ عَلَیْهِمْ مِنْ آبَائِهِمْ وَ أُمَّهَاتِهِمْ؛ بحارالانوار، ج۲۵، ص۱۱۶. </ref>؛ همچنین [[امام باقر]]{{ع}} در این زمینه فرمودند: «آنگاه که [[قائم]] ما [[قیام]] کند، [[خداوند]] به واسطۀ [[امام]] دست [[لطف]] و [[مرحمت]] خود را بر سر [[بندگان]] می‌‌گذارد تا به [[عقول]] آنان [[وحدت]] بخشد و خردهایشان را کامل کند»<ref>{{متن حدیث|إِذَا قَامَ قَائِمُنَا وَضَعَ اَللَّهُ یَدَهُ عَلَی رُءُوسِ اَلْعِبَادِ فَجَمَعَ بِهَا عُقُولَهُمْ وَ کَمَلَتْ بِهِ أَحْلاَمُهُمْ}}؛ بحارالانوار، ج۵۲، ص۳۲۸. </ref>.<ref>ر.ک: [[محمد سبحانی‌نیا|سبحانی‌نیا، محمد]]، [[مهدویت و آرامش روان (کتاب)|مهدویت و آرامش روان]]، ص۵۰، ۵۱. </ref>  

::::::به عبارت بهتر [[زندگی]] شخص اگر رنگ خدایی بگیرد شخص می‌تواند به این سطح‌ از‌ معنا‌ در [[زندگی]] خود دست یابد. از جمله این مواردی که [[عشق]] به‌ خداوند‌ را در [[زندگی]] [[شیعیان]] معنابخش خواهد نمود عمل به [[حدیث شریف]] از [[پیامبر اکرم]] {{صل}} است که‌ می‌فرمایند‌: "هر کس [[دوست]] دارد [[خدا]] را در حال [[ایمان کامل]] و مسلمانی مورد‌ رضایت‌ او [[ملاقات]] کند، [[ولایت]] و [[محبت]] [[امام عصر]] {{ع}} را‌ بپذیرد‌"<ref>مجلسی، محمدباقر، بحارالأنوار، ج۳۶، ص۲۹۶.</ref>.

::::::چرا که به‌ این‌ طریق [[ایمان]] خود را محک زده و آن را در خود تقویت می‌کند؛ چون‌ امام‌ عصر {{ع}} بنا به مصالحی از‌ دیده‌ها‌ [[غایب]] است‌ و این‌ شاید‌ همان [[سختی انتظار]] است که در‌ احادیث‌ اشاره شده و [[زندگی]] فرد را معنا می‌بخشد که جز [[دوستدار]] [[حضرت]] آن‌ را‌ [[درک]] نمی‌کند. چنان‌که [[حضرت]] [[پیامبر اکرم]] {{صل}} نیز به [[حضرت علی]] {{ع}} فرمودند‌: "بزرگ‌ترین [[مردمان]] در [[ایمان]] و یقین‌، کسانی‌ هستند که در روزگاران [[آینده]] [[زندگی]] می‌کنند، پیامبرشان را ندیده‌اند و [[امام]] آنها در‌ غیبت‌ است و فقط به سبب خواندن‌ خطی‌ روی‌ کاغذ ([[خواندن]] قرآن‌ کریم‌ و [[احادیث]] [[معصومین]]{{عم}}) [[ایمان]] می‌آورند"‌<ref>مجلسی‌، محمدباقر، بحارالأنوار، ج۵۲، ص۱۲۵.</ref>.

{{پایان جمع شدن}}