ابوبصیره انصاری: تفاوت میان نسخهها
جز (جایگزینی متن - '↵↵\[\[رده\:(.*)\]\]↵\[\[رده\:مدخل\]\]↵\[\[رده\:اعلام\]\]↵\[\[رده\:اصحاب پیامبر\]\]' به ' رده:مدخل رده:اعلام رده:اصحاب پیامبر') |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[ابوبصیره انصاری در تراجم و رجال]] - [[ابوبصیره انصاری در تاریخ اسلامی]]| پرسش مرتبط = }} | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[ابوبصیره انصاری در تراجم و رجال]] - [[ابوبصیره انصاری در تاریخ اسلامی]]| پرسش مرتبط = }} | ||
خط ۱۲: | خط ۱۱: | ||
== پانویس == | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:اعلام]] | [[رده:اعلام]] | ||
[[رده:اصحاب پیامبر]] | [[رده:اصحاب پیامبر]] |
نسخهٔ ۳۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۷:۴۵
مقدمه
به گزارش ابن عبدالبر[۱] سیف بن عمر وی را در شمار انصاری که در یمامه حضور داشتند آورده و خبری درباره او نقل کرده است[۲]. منظور ابن عبدالبر، گزارشی است که طبری[۳] نیز آن را آورده است. براساس این گزارش، در جنگ یمامه مردی از بنو عامر حضور داشت که گردنش از همه فربهتر بود و به او اغلب بن عامر میگفتند. زمانی که مشرکان گریختند و مسلمانان آنان را محاصره کردند، اغلب خود را به مُردن زد. هنگامی که مسلمانان بر کشتهها میگذشتند، ابوبصیره و همراهانش، اغلب را دیدند که میان کشتهها افتاده و پنداشتند او مرده است. مسلمانان به ابوبصیره گفتند: آیا تو همچنان میپنداری که شمشیرت برّان است؟ پس گردن مرده اغلب را بزن. اگر سرش را جدا کردی، هرچه درباره شمشیرت به ما گفتهاند درست است. ابوبصیره در حالی که گمان میکرد او مرده است به سمت وی رفت، ولی همین که به او نزدیک شد، اغلب برخاست و شروع به فرار کرد و ابوبصیره در حالی که میگفت: من ابوبصیره انصاری هستم. او را تعقیب کرد و اغلب نیز سرعت میگرفت و از او دور میشد و میگفت: دویدن برادر کافرت را چگونه میبینی؟ تا آنکه گریخت[۴] عسکری[۵] به دلیل ناشناخته بودن ضحاک، منبع خبر سیف بن عمر، ابوبصیره را صحابی ساختگی میداند.[۶]
منابع
پانویس
- ↑ ابن عبدالبر، ج۴، ص۱۷۷.
- ↑ ابن اثیر، ج۶، ص۳۳۰ و ۳۴؛ ابن حجر، ج۷، ص۳۸ به نقل از ابن عبدالبر.
- ↑ طبری، ج۳، ص۲۹۵ و ۲۹۶.
- ↑ طبری، ج۳، ص۲۹۵-۲۹۶.
- ↑ عسکری، ج۳، ص۲۶۷.
- ↑ خانجانی، قاسم، مقاله «ابوبصیره انصاری»، دانشنامه سیره نبوی ج۱، ص:۱۵۶.