زید بن وهب جهنی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (جایگزینی متن - '\[\[رده\:مدخل\]\]↵\[\[رده\:یاران امام علی\]\]↵\[\[رده\:(.*)\]\]↵\[\[رده\:اعلام\]\]' به 'رده:مدخل رده:یاران امام علی رده:اعلام')
جز (جایگزینی متن - '\[\[رده\:مدخل\]\]↵\[\[رده\:یاران امام علی\]\]↵\[\[رده\:اعلام\]\]' به 'رده:مدخل رده:اصحاب امام علی رده:اعلام')
خط ۱۵: خط ۱۵:


[[رده:مدخل]]
[[رده:مدخل]]
[[رده:یاران امام علی]]
[[رده:اصحاب امام علی]]
[[رده:اعلام]]
[[رده:اعلام]]

نسخهٔ ‏۲۸ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۲۷

مقدمه

ابوسلیمان زید بن وهب جُهنی کوفی همدانی دوران جاهلیت را درک کرد.[۱] در زمان حیات پیامبر(ص) اسلام آورد، ولی حضرت را درک نکرد.[۲] او ساکن کوفه بود[۳] و از خواص[۴] یاران علی(ع)و فرزندانش بود[۵] و از آن حضرت حدیث آموخت،[۶] چنان که قرآن را نزد ابن مسعود فراگرفت.[۷] زید بن وهب همچنین از ابوذر غفاری، ابن مسعود و جمعی دیگر روایت نقل کرده است[۸] راویانی چون اعمش، حکم بن عیینه، سلمة بن کهیل،[۹] و ابو منصور جهنی[۱۰] و نیز صاحبان صحاح سته از طرق متعدد[۱۱] از او حدیث نقل کرده‌اند. گویند که او از بزرگان تابعان[۱۲] و از محدثان ثقه بود و روایات زیادی نقل کرده است. ایشان سفری نیز به شام داشت.[۱۳] در زمان خلیفه دوم در جنگ آذربایجان شرکت کرد و در زمان علی(ع)در جنگ صفین و نهروان در رکاب آن حضرت بود.[۱۴] همراهی و گفت وگوی زید با امام حسن مجتبی(ع) در مدائن و هنگامی که حضرت ضربت خورده بود، نشان از مرتبه والای او نزد اهل بیت(ع)دارد.[۱۵] در سال ۹۶ هـ درگذشت.[۱۶] در تاریخ وفات او اختلاف است.[۱۷] کتاب خطب امیرالمؤمنین(ع) اثر اوست[۱۸] .[۱۹]

منابع

  1. جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱

پانویس

  1. اسد الغابه ۲/۲۴۲.
  2. خلاصة تهذیب تهذیب الکمال ۳/۴۲۷.
  3. الاصابه ۳/۴۶.
  4. رجال ابن داود ۱۶۴.
  5. اعیان الشیعه ۷/۱۳۰ رجال الطوسی ۴۲.
  6. الطبقات الکبری ۶/۱۰۲.
  7. الوافی بالوفیات ۱۵/۴۱.
  8. تهذیب الکمال ۱۰/۱۱۲.
  9. الاصابه ۳/۴۷.
  10. الفهرست (طوسی) ۷۲.
  11. تهذیب الکمال ۱۰/۱۱۵.
  12. اسد الغابه ۲/۲۴۲.
  13. خلاصة تهذیب تهذیب الکمال ۳/۴۲۷.
  14. الطبقات الکبری ۶/۱۰۲ اسد الغابه ۲/۲۴۲.
  15. الاحتجاج ۲/۱۰.
  16. تهذیب الکمال ۱۰/۱۱۳.
  17. الوافی بالوفیات ۱۵/۴۱.
  18. الفهرست (طوسی) ۷۲.
  19. جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱، ص ۳۵۰-۳۵۱.