زید بن صوحان عبدی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (جایگزینی متن - '\[\[رده\:مدخل\]\]↵\[\[رده\:یاران امام علی\]\]↵\[\[رده\:اعلام\]\]' به 'رده:مدخل رده:اصحاب امام علی رده:اعلام')
خط ۱: خط ۱:
{{امامت}}
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط =  [[زید بن صوحان عبدی در تاریخ اسلامی]] - [[زید بن صوحان عبدی در تراجم و رجال]]| پرسش مرتبط  = }}
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط =  [[زید بن صوحان عبدی در تاریخ اسلامی]] - [[زید بن صوحان عبدی در تراجم و رجال]]| پرسش مرتبط  = }}


خط ۲۶: خط ۲۵:


== جستارهای وابسته ==
== جستارهای وابسته ==
{{مدخل‌ وابسته}}
{{مدخل وابسته}}
* [[صعصعة بن صوحان عبدی]] (برادر)
* [[صعصعة بن صوحان عبدی]] (برادر)
* [[سیحان بن صوحان عبدی]] (برادر)
* [[سیحان بن صوحان عبدی]] (برادر)
خط ۳۹: خط ۳۸:
{{پانویس}}
{{پانویس}}


[[رده:مدخل]]
[[رده:اصحاب امام علی]]
[[رده:اصحاب امام علی]]
[[رده:اعلام]]
[[رده:اعلام]]
[[رده:اصحاب پیامبر]]
[[رده:اصحاب پیامبر]]

نسخهٔ ‏۳۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۵۵

مقدمه

زید فرزند صوحان بن حجر بن حارث... عبد القیس الربعی عبدی اهل کوفه و کنیه‌اش ابو سلمان و به نقلی ابو عایشه یا ابو مسلم یا ابو عبدالله[۱]. و برادر بزرگ سیحان بن صوحان و صعصعة بن صوحان عبدی است.

در این که زید بن صوحان عبدی به محضر رسول خدا(ص) رسیده است یا نه، اختلاف است؛ او شخصیتی فاضل، دین‌دار، نیکوکار و از صلحا و اتقیا و عبادت کنندگان عصر خویش بود و او در میان طایفه خود (قبیله عبد القیس) به مقام ریاست و آقایی رسیده بود[۲].

زید بن صوحان عبدی شخصیتی بسیار با درایت و خردمند بود که معاویه را در گفتار خود تحت تأثیر قرار داد.[۳]

دو فضیلت زید بن صوحان عبدی

تبسم زید بن صوحان عبدی به دست بریده

خردمندی زید بن صوحان عبدی نزد معاویه در تبعیدگاه

زید بن صوحان عبدی و بیعت با امیرمؤمنان(ع)

نامه عایشه و پاسخ زید بن صوحان عبدی

مبارزه زید بن صوحان عبدی در جنگ جمل و وصایای او

زمزمه‌های عارفانه زید بن صوحان عبدی در هنگام شهادت

شخصیت زید بن صوحان عبدی در کلام برادرش صعصعة بن صوحان عبدی

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. اسد الغابه، ج۲، ص۲۳۴ و تاریخ بغداد، ج۸، ص۴۳۹.
  2. اسد الغابه، ج۲، ص۲۳۴ و ر.ک: تاریخ بغداد، ج۸، ص۴۳۹.
  3. ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۱، ص۵۹۸-۵۹۹.