اسد بن خزیمه: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
 
خط ۱: خط ۱:
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[اسد بن خزیمه در تاریخ اسلامی]] | پرسش مرتبط  = }}
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[اسد بن خزیمه در تاریخ اسلامی]] | پرسش مرتبط  = }}


==مقدمه==
== مقدمه ==
[[ابن حجر]]<ref>ابن حجر، ج۱، ص۲۰۵.</ref> به نقل از کتاب [[تفسیر]] [[اسماعیل بن احمد ضریر]]، [[ابوعبدالرحمان حیری نیشابوری]] بیان داشته که او یکی از افرادی است که [[آیه]] {{متن قرآن|وَمَا كَانَ الْمُؤْمِنُونَ لِيَنْفِرُوا كَافَّةً}}<ref>«و مؤمنان نباید همگی رهسپار (جهاد یا آموختن دانش) شوند» سوره توبه، آیه ۱۲۲.</ref>. در [[شأن]] او نازل شده است. ابن حجر در [[نقد]] این مطلب گوید: من نمی‌دانم آیا منظور او [[قبیله]] بوده یا فرد معینی را [[اراده]] کرده است؟!.<ref>[[حسین مرادی‌نسب|مرادی‌نسب، حسین]]، [[دانشنامه سیره نبوی ج۲ (کتاب)|مقاله «اسد بن خزیمه»، دانشنامه سیره نبوی]] ج۲، ص:۴۳.</ref>
[[ابن حجر]]<ref>ابن حجر، ج۱، ص۲۰۵.</ref> به نقل از کتاب [[تفسیر]] [[اسماعیل بن احمد ضریر]]، [[ابوعبدالرحمان حیری نیشابوری]] بیان داشته که او یکی از افرادی است که [[آیه]] {{متن قرآن|وَمَا كَانَ الْمُؤْمِنُونَ لِيَنْفِرُوا كَافَّةً}}<ref>«و مؤمنان نباید همگی رهسپار (جهاد یا آموختن دانش) شوند» سوره توبه، آیه ۱۲۲.</ref>. در [[شأن]] او نازل شده است. ابن حجر در [[نقد]] این مطلب گوید: من نمی‌دانم آیا منظور او [[قبیله]] بوده یا فرد معینی را [[اراده]] کرده است؟!.<ref>[[حسین مرادی‌نسب|مرادی‌نسب، حسین]]، [[دانشنامه سیره نبوی ج۲ (کتاب)|مقاله «اسد بن خزیمه»، دانشنامه سیره نبوی]] ج۲، ص:۴۳.</ref>



نسخهٔ کنونی تا ‏۲۴ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۷:۵۹

مقدمه

ابن حجر[۱] به نقل از کتاب تفسیر اسماعیل بن احمد ضریر، ابوعبدالرحمان حیری نیشابوری بیان داشته که او یکی از افرادی است که آیه ﴿وَمَا كَانَ الْمُؤْمِنُونَ لِيَنْفِرُوا كَافَّةً[۲]. در شأن او نازل شده است. ابن حجر در نقد این مطلب گوید: من نمی‌دانم آیا منظور او قبیله بوده یا فرد معینی را اراده کرده است؟!.[۳]

منابع

پانویس

  1. ابن حجر، ج۱، ص۲۰۵.
  2. «و مؤمنان نباید همگی رهسپار (جهاد یا آموختن دانش) شوند» سوره توبه، آیه ۱۲۲.
  3. مرادی‌نسب، حسین، مقاله «اسد بن خزیمه»، دانشنامه سیره نبوی ج۲، ص:۴۳.