جهم اصم عاهری: تفاوت میان نسخهها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
||
خط ۵: | خط ۵: | ||
| پرسش مرتبط = | | پرسش مرتبط = | ||
}} | }} | ||
==آشنایی اجمالی== | == آشنایی اجمالی == | ||
[[ابن حجر]]<ref>ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۶۲۴.</ref> شرح حال وی را به مدخل «[[بشر بن معاویه بکائی]]» ارجاع داده است. بر این اساس، وی همراه [[بشر بن معاویه]] در [[وفد]] [[بنی البکاء]] نزد [[رسول خدا]]{{صل}} آمده است. بیش از این اطلاعی از وی در دست نیست، ولی چون بنو البکاء از تیره [[عامر بن صعصعه]]<ref>ابن سلام، کتاب النسب، ص۲۶۳.</ref> و [[عامر بن صعصعه]] از [[قبیله]] [[قیس عیلان بن مضر]] بودند<ref>ابن حزم، جمهرة أنساب العرب، ص۲۷۲.</ref>، باید جهم اصم را مضری دانست.<ref>[[قاسم خانجانی|خانجانی، قاسم]]، [[دانشنامه سیره نبوی ج۲ (کتاب)|مقاله «جهم اصم عاهری»، دانشنامه سیره نبوی]] ج۲، ص ۴۳۶.</ref> | [[ابن حجر]]<ref>ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۶۲۴.</ref> شرح حال وی را به مدخل «[[بشر بن معاویه بکائی]]» ارجاع داده است. بر این اساس، وی همراه [[بشر بن معاویه]] در [[وفد]] [[بنی البکاء]] نزد [[رسول خدا]] {{صل}} آمده است. بیش از این اطلاعی از وی در دست نیست، ولی چون بنو البکاء از تیره [[عامر بن صعصعه]]<ref>ابن سلام، کتاب النسب، ص۲۶۳.</ref> و [[عامر بن صعصعه]] از [[قبیله]] [[قیس عیلان بن مضر]] بودند<ref>ابن حزم، جمهرة أنساب العرب، ص۲۷۲.</ref>، باید جهم اصم را مضری دانست.<ref>[[قاسم خانجانی|خانجانی، قاسم]]، [[دانشنامه سیره نبوی ج۲ (کتاب)|مقاله «جهم اصم عاهری»، دانشنامه سیره نبوی]] ج۲، ص ۴۳۶.</ref> | ||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == |
نسخهٔ کنونی تا ۲۴ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۲۳:۲۷
آشنایی اجمالی
ابن حجر[۱] شرح حال وی را به مدخل «بشر بن معاویه بکائی» ارجاع داده است. بر این اساس، وی همراه بشر بن معاویه در وفد بنی البکاء نزد رسول خدا (ص) آمده است. بیش از این اطلاعی از وی در دست نیست، ولی چون بنو البکاء از تیره عامر بن صعصعه[۲] و عامر بن صعصعه از قبیله قیس عیلان بن مضر بودند[۳]، باید جهم اصم را مضری دانست.[۴]
جستارهای وابسته
- بنی مضر (قبیله)
منابع
پانویس
- ↑ ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۶۲۴.
- ↑ ابن سلام، کتاب النسب، ص۲۶۳.
- ↑ ابن حزم، جمهرة أنساب العرب، ص۲۷۲.
- ↑ خانجانی، قاسم، مقاله «جهم اصم عاهری»، دانشنامه سیره نبوی ج۲، ص ۴۳۶.