جز
وظیفهٔ شمارهٔ ۵، قسمت دوم
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
| پرسش مرتبط = | | پرسش مرتبط = | ||
}} | }} | ||
'''دحیة بن خلیفه کلبی''' [[صحابی]] مشهور [[رسول خدا]]{{صل}} است، او مردی [[زیبا]] چهره بوده و گاهی [[جبرئیل]] به صورت [[دحیه]] کلبی نازل می‌شد. دحیه از سابقان در [[اسلام]] بوده و به غیر از [[جنگ بدر]]، در سایر [[جنگ]] حضور داشت. زمانی که [[رسول اکرم]]{{صل}} [[مأمور]] بود سران کشورهای بزرگ آن [[زمان]] را به [[دین مبین اسلام]] [[دعوت]] است، دحیه کلبی را به سوی قیصر روم فرستاد. برای دحیه نقش چندان برجسته‌ای بعد از رسول خدا{{صل}} در [[تاریخ]] نقل نشده و او در دوران [[خلافت]] [[معاویه]] از [[دنیا]] رفت. | '''دحیة بن خلیفه کلبی''' [[صحابی]] مشهور [[رسول خدا]] {{صل}} است، او مردی [[زیبا]] چهره بوده و گاهی [[جبرئیل]] به صورت [[دحیه]] کلبی نازل می‌شد. دحیه از سابقان در [[اسلام]] بوده و به غیر از [[جنگ بدر]]، در سایر [[جنگ]] حضور داشت. زمانی که [[رسول اکرم]] {{صل}} [[مأمور]] بود سران کشورهای بزرگ آن [[زمان]] را به [[دین مبین اسلام]] [[دعوت]] است، دحیه کلبی را به سوی قیصر روم فرستاد. برای دحیه نقش چندان برجسته‌ای بعد از رسول خدا {{صل}} در [[تاریخ]] نقل نشده و او در دوران [[خلافت]] [[معاویه]] از [[دنیا]] رفت. | ||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
[[دحیة بن خلیفه کلبی]] از [[یاران]] بزرگ و [[صحابی]] مشهور [[رسول خدا]]{{صل}}<ref>الاستیعاب، ابن عبد البر، ج۲، ص۴۶۱؛ الاصابه، ابن حجر، ج۲، ص۳۲۱.</ref> و از [[قبیله]] [[اسامة بن زید بن حارثه]] بوده است<ref>فضائل القرآن، ابن کثیر، ج۱، ص۱۵.</ref>. در سبب نامگذاری وی به [[دحیه بن خلیفه کلبی|دحیه]] گفته شده، [[فرمانده لشکر]] بوده است<ref>الفائق، زمخشری، ج۱، ص۴۱۹؛ الاصابه، ابن حجر، ج۲، ص۳۲۳.</ref>. از [[تاریخ]] ولادت، سن و از گذشته او اطلاع چندانی به دست نیامده، ولی مردی بوده [[زیبا]] چهره به طوری که در [[زیبایی]] به او مثل زده می‌شد؛ شغلش [[تجارت]] بوده و گاهی که کالای تجاری خویش را به [[مدینه]] می‌آورد، [[مردم مدینه]] حتی [[دختران]] نو رسیده برای [[دیدار]] وی [[هجوم]] می‌آوردند<ref>المعارف، ابن قتیبه دینوری، ص۱۸۶؛ الاصابه ابن حجر، ج۲، ص۳۲۱-۳۲۲.</ref>.<ref>[[محمد نقی افشار|افشار، محمد نقی]]، [[دحیه بن خلیفه کلبی (مقاله)|مقاله «دحیه بن خلیفه کلبی»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۵ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۵، ص۸۲.</ref> | [[دحیة بن خلیفه کلبی]] از [[یاران]] بزرگ و [[صحابی]] مشهور [[رسول خدا]] {{صل}}<ref>الاستیعاب، ابن عبد البر، ج۲، ص۴۶۱؛ الاصابه، ابن حجر، ج۲، ص۳۲۱.</ref> و از [[قبیله]] [[اسامة بن زید بن حارثه]] بوده است<ref>فضائل القرآن، ابن کثیر، ج۱، ص۱۵.</ref>. در سبب نامگذاری وی به [[دحیه بن خلیفه کلبی|دحیه]] گفته شده، [[فرمانده لشکر]] بوده است<ref>الفائق، زمخشری، ج۱، ص۴۱۹؛ الاصابه، ابن حجر، ج۲، ص۳۲۳.</ref>. از [[تاریخ]] ولادت، سن و از گذشته او اطلاع چندانی به دست نیامده، ولی مردی بوده [[زیبا]] چهره به طوری که در [[زیبایی]] به او مثل زده می‌شد؛ شغلش [[تجارت]] بوده و گاهی که کالای تجاری خویش را به [[مدینه]] می‌آورد، [[مردم مدینه]] حتی [[دختران]] نو رسیده برای [[دیدار]] وی [[هجوم]] می‌آوردند<ref>المعارف، ابن قتیبه دینوری، ص۱۸۶؛ الاصابه ابن حجر، ج۲، ص۳۲۱-۳۲۲.</ref>.<ref>[[محمد نقی افشار|افشار، محمد نقی]]، [[دحیه بن خلیفه کلبی (مقاله)|مقاله «دحیه بن خلیفه کلبی»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۵ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۵، ص۸۲.</ref> | ||
==[[دحیه بن خلیفه کلبی|دحیه]] و نزول آیه== | == [[دحیه بن خلیفه کلبی|دحیه]] و نزول آیه == | ||
در یکی از این سفرها وقتی که رسول خدا{{صل}} مشغول [[خطبه]] [[نماز جمعه]] بود، کاروان تجاری از [[شام]] به [[سرپرستی]] دحیة به [[شهر مدینه]] آمد. کاروان‌ها [[عادت]] داشتند کالای تجاری خویش را با نواختن دهل و دایره و سرو صدای فراوان وارد [[شهر]] می‌کردند؛ با شنیدن سر و صدای کاروان، [[اهل]] [[مسجد]] برای تماشا بیرون رفتند و [[پیامبر]]{{صل}} را در همان حال رها کردند و غیر از [[دوازده نفر]] کسی در مسجد باقی نماند<ref>مجمع البیان فی تفسیر القرآن، طبرسی، ج۱۰، ص۱۱.</ref>. [[مجاهد]] و [[ابی یوسف یعقوب بن ابی سفیان]] در ذیل [[آیه شریفه]]: {{متن قرآن|وَإِذَا رَأَوْا تِجَارَةً أَوْ لَهْوًا انْفَضُّوا إِلَيْهَا وَتَرَكُوكَ قَائِمًا}}<ref>"و چون داد و ستد یا سرگرمی‌یی ببینند، بدان سو شتاب می‌آورند و تو را ایستاده رها می‌کنند؛ بگو: آنچه نزد خداوند است از سرگرمی و داد و ستد، نکوتر است و خداوند بهترین روزی‌دهندگان است" سوره جمعه، آیه ۱۱.</ref> از [[ابن عباس]] [[نقل]] کرده‌اند که دحیه کلبی با کاروان تجاری خویش از شام در [[روز جمعه]] به مدینه وارد شد و در منطقه [[احجار الزیت]] فرود آمد و خبر ورود خویش را با نواختن طبل اعلام کرد. به جز [[علی]]، [[فاطمه]]، [[حسن]] [[حسین]]{{ع}}، [[سلمان]]، [[ابوذر]]، [[مقداد]]، [[صهیب]] و [[جابر بن عبدالله]]<ref>الجواهر الحسان، ثعلبی، ج۴، ص۳۰۱.</ref> سایر [[مردم]] از دور و [[پیامبر]]{{صل}} متفرق شده و آن حضرت را در حالی که روی [[منبر]] مشغول [[خواندن]] [[خطبه]] بود، رها کردند. | در یکی از این سفرها وقتی که رسول خدا {{صل}} مشغول [[خطبه]] [[نماز جمعه]] بود، کاروان تجاری از [[شام]] به [[سرپرستی]] دحیة به [[شهر مدینه]] آمد. کاروان‌ها [[عادت]] داشتند کالای تجاری خویش را با نواختن دهل و دایره و سرو صدای فراوان وارد [[شهر]] می‌کردند؛ با شنیدن سر و صدای کاروان، [[اهل]] [[مسجد]] برای تماشا بیرون رفتند و [[پیامبر]] {{صل}} را در همان حال رها کردند و غیر از [[دوازده نفر]] کسی در مسجد باقی نماند<ref>مجمع البیان فی تفسیر القرآن، طبرسی، ج۱۰، ص۱۱.</ref>. [[مجاهد]] و [[ابی یوسف یعقوب بن ابی سفیان]] در ذیل [[آیه شریفه]]: {{متن قرآن|وَإِذَا رَأَوْا تِجَارَةً أَوْ لَهْوًا انْفَضُّوا إِلَيْهَا وَتَرَكُوكَ قَائِمًا}}<ref>"و چون داد و ستد یا سرگرمی‌یی ببینند، بدان سو شتاب می‌آورند و تو را ایستاده رها می‌کنند؛ بگو: آنچه نزد خداوند است از سرگرمی و داد و ستد، نکوتر است و خداوند بهترین روزی‌دهندگان است" سوره جمعه، آیه ۱۱.</ref> از [[ابن عباس]] [[نقل]] کرده‌اند که دحیه کلبی با کاروان تجاری خویش از شام در [[روز جمعه]] به مدینه وارد شد و در منطقه [[احجار الزیت]] فرود آمد و خبر ورود خویش را با نواختن طبل اعلام کرد. به جز [[علی]]، [[فاطمه]]، [[حسن]] [[حسین]] {{ع}}، [[سلمان]]، [[ابوذر]]، [[مقداد]]، [[صهیب]] و [[جابر بن عبدالله]]<ref>الجواهر الحسان، ثعلبی، ج۴، ص۳۰۱.</ref> سایر [[مردم]] از دور و [[پیامبر]] {{صل}} متفرق شده و آن حضرت را در حالی که روی [[منبر]] مشغول [[خواندن]] [[خطبه]] بود، رها کردند. | ||
دحیه از سابقان در [[اسلام]] بوده و به غیر از [[جنگ بدر]]، در [[احد]] و [[خندق]] و سایر جنگ‌های بعد از بدر حضور داشت<ref>الاستیعاب، ابن عبد البر، ج۲، ص۴۶۱؛ اسد الغابه، ابن اثیر، ج۲، ص۶؛ تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۱۷، ص۳۰۵.</ref>. گفته شده در [[جنگ خیبر]] که [[صفیه دختر حیی بن اخطب]] [[اسیر]] شد و در سهم دحیه کلبی قرار گرفت، پیامبر{{صل}} او را به عوض هفت نفر از دحیه خرید<ref>اعلام الوری بأعلام الهدی، طبرسی، ج۱، ص۲۰۹. به نقل زراره از امام باقر{{ع}} حکایت اسارت صفیه چنین بوده است که امام علی{{ع}} وی را با چند تن دیگر اسیر و به بلال تسلیم کرد و به او فرمود که او را جز به دست پیامبر{{صل}} نسپارد تا آن حضرت درباره او تصمیم بگیرد. بلال هنگامی که صفیه را نزد رسول خدا{{صل}} می‌برد، او را از کنار کشته‌های یهود عبور داد و او آن چنان ناراحت شد که نزدیک بود قالب تهی کند. چون رسول خدا{{صل}} یکی از این واقعه خبردار شد، به بلال فرمود: "ای بلال! مگر رحم و شفقت از دلت بیرون رفته".</ref>. چون [[پیامبر]]{{صل}} [[صفیه]] را برای خویشتن [[برگزیده]] بود، دو تن از [[دختران]] عموی صفیه را به [[دحیه بن خلیفه کلبی|دحیه]] سپرد<ref>تاریخ خلیفة بن خیاط، ابن خیاط، ج۱، ص۸۳؛ سیر أعلام النبلاء، ذهبی، ج۲، ص۵۵۵.</ref>.<ref>[[محمد نقی افشار|افشار، محمد نقی]]، [[دحیه بن خلیفه کلبی (مقاله)|مقاله «دحیه بن خلیفه کلبی»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۵ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۵، ص۸۲-۸۴.</ref> | دحیه از سابقان در [[اسلام]] بوده و به غیر از [[جنگ بدر]]، در [[احد]] و [[خندق]] و سایر جنگ‌های بعد از بدر حضور داشت<ref>الاستیعاب، ابن عبد البر، ج۲، ص۴۶۱؛ اسد الغابه، ابن اثیر، ج۲، ص۶؛ تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۱۷، ص۳۰۵.</ref>. گفته شده در [[جنگ خیبر]] که [[صفیه دختر حیی بن اخطب]] [[اسیر]] شد و در سهم دحیه کلبی قرار گرفت، پیامبر {{صل}} او را به عوض هفت نفر از دحیه خرید<ref>اعلام الوری بأعلام الهدی، طبرسی، ج۱، ص۲۰۹. به نقل زراره از امام باقر {{ع}} حکایت اسارت صفیه چنین بوده است که امام علی {{ع}} وی را با چند تن دیگر اسیر و به بلال تسلیم کرد و به او فرمود که او را جز به دست پیامبر {{صل}} نسپارد تا آن حضرت درباره او تصمیم بگیرد. بلال هنگامی که صفیه را نزد رسول خدا {{صل}} می‌برد، او را از کنار کشته‌های یهود عبور داد و او آن چنان ناراحت شد که نزدیک بود قالب تهی کند. چون رسول خدا {{صل}} یکی از این واقعه خبردار شد، به بلال فرمود: "ای بلال! مگر رحم و شفقت از دلت بیرون رفته".</ref>. چون [[پیامبر]] {{صل}} [[صفیه]] را برای خویشتن [[برگزیده]] بود، دو تن از [[دختران]] عموی صفیه را به [[دحیه بن خلیفه کلبی|دحیه]] سپرد<ref>تاریخ خلیفة بن خیاط، ابن خیاط، ج۱، ص۸۳؛ سیر أعلام النبلاء، ذهبی، ج۲، ص۵۵۵.</ref>.<ref>[[محمد نقی افشار|افشار، محمد نقی]]، [[دحیه بن خلیفه کلبی (مقاله)|مقاله «دحیه بن خلیفه کلبی»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۵ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۵، ص۸۲-۸۴.</ref> | ||
==نزول [[جبرئیل]] به صورت [[دحیه بن خلیفه کلبی|دحیه]]== | == نزول [[جبرئیل]] به صورت [[دحیه بن خلیفه کلبی|دحیه]] == | ||
[[پیامبر اکرم]]{{صل}} فرمود: "[[جبرئیل]] بر من به صورت دحیه کلبی نازل می‌شد"<ref>تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۱۷، ص۲۱۴؛ الاصابه، ابن حجر، ج۲، ص۳۲۲.</ref> و او را در [[جمال]] و [[زیبایی]] به جبرئیل [[تشبیه]] می‌فرمود<ref>الطبقات الکبری، ابن سعد، ج۴، ص۱۸۹؛ الاستیعاب، ابن عبد البر، ج۲، ص۴۶۲.</ref> و چون بیشتر اوقات جبرئیل به صورت دحیه کلبی بر پیامبر نازل می‌شد<ref>اسد الغابه، ابن اثیر، ج۲، ص۶؛ الاصابه، ابن حجر، ج۲، ص۳۲۱.</ref>، [[رسول خدا]]{{صل}} [[دستور]] فرموده بود هنگامی که [[دحیة کلبی]] در محضر ایشان است، کسی بر ایشان وارد نشود. البته طبق مصالحی کسانی هم چون [[ام سلمه]] و [[عایشه]]، براساس [[روایات]] [[دانشمندان]] [[اهل سنت]]<ref>الطبقات الکبری، ابن سعد، ج۴، ص۱۸۹؛ تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۱۷، ص۲۱۳؛ الاصابه، ابن حجر، ج۲، ص۳۲۱.</ref> و [[ابوذر]] و [[حذیفه]] و [[امیر المؤمنین علی]]{{ع}} بر اساس منابع [[شیعی]] او را به صورت دحیه کلبی [[مشاهده]] کرده‌اند که به بعضی از این موارد اشاره می‌کنیم: روزی پیامبر{{صل}} در [[صحن]] [[خانه]] خویش سر بر دامن [[دحیه بن خلیفه کلبی|دحیه]] گذاشته بود؛ [[علی]]{{ع}} وارد خانه شده و حال [[رسول خدا]]{{صل}} را جویا شد. دحیه پاسخ داد: [[خیر]] است و سپس به علی{{ع}} گفت: "بسیار تو را دوست دارم و می‌خواهم به تو تحفه‌ای [[عطا]] کنم": "توئی [[امیر مؤمنان]] و [[راهبر]] رو سفیدان؛ توئی [[سرور]] بنی [[آدم]] به جز [[پیامبران]] و [[رسولان]] [[روز قیامت]] لواء [[حمد]] به دست توست؛ تو و پیروانت، خرامان خرامان با [[محمد]] و [[حزب]] او به سوی [[بهشت]] روان خواهید شد. [[دوستدار]] تو [[رستگار]] و [[دشمن]] تو زیانکار است؛ [[دوست]] داران محمد دوست دار تو و [[کینه]] توزان او کینه توز تواند. [[شفاعت]] محمد{{صل}} شامل حال ایشان نمی‌شود. ای [[برگزیده خداوند]] به من نزدیک شو"<ref>{{متن حدیث|أَنْتَ أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ وَ قَائِدُ اَلْغُرِّ اَلْمُحَجَّلِينَ أَنْتَ سَيِّدُ وُلْدِ آدَمَ مَا خَلاَ اَلنَّبِيِّينَ وَ اَلْمُرْسَلِينَ لِوَاءُ اَلْحَمْدِ بِيَدِكَ يَوْمَ اَلْقِيَامَةِ تُزَفُّ أَنْتَ وَ شِيعَتُكَ مَعَ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ وَ حِزْبِهِ إِلَى اَلْجِنَانِ زَفّاً زَفّاً قَدْ أَفْلَحَ مَنْ تَوَلاَّكَ وَ خَسِرَ مَنْ تَخَلاَّكَ مُحِبُّو مُحَمَّدٍ مُحِبُّوكَ وَ مُبْغِضُو مُحَمَّدٍ مُبْغِضُوكَ لَنْ تَنَالَهُمْ شَفَاعَةُ مُحَمَّدٍ اُدْنُ مِنِّي يَا صَفْوَةَ اَللَّهِ}}.</ref>. | [[پیامبر اکرم]] {{صل}} فرمود: "[[جبرئیل]] بر من به صورت دحیه کلبی نازل می‌شد"<ref>تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۱۷، ص۲۱۴؛ الاصابه، ابن حجر، ج۲، ص۳۲۲.</ref> و او را در [[جمال]] و [[زیبایی]] به جبرئیل [[تشبیه]] می‌فرمود<ref>الطبقات الکبری، ابن سعد، ج۴، ص۱۸۹؛ الاستیعاب، ابن عبد البر، ج۲، ص۴۶۲.</ref> و چون بیشتر اوقات جبرئیل به صورت دحیه کلبی بر پیامبر نازل می‌شد<ref>اسد الغابه، ابن اثیر، ج۲، ص۶؛ الاصابه، ابن حجر، ج۲، ص۳۲۱.</ref>، [[رسول خدا]] {{صل}} [[دستور]] فرموده بود هنگامی که [[دحیة کلبی]] در محضر ایشان است، کسی بر ایشان وارد نشود. البته طبق مصالحی کسانی هم چون [[ام سلمه]] و [[عایشه]]، براساس [[روایات]] [[دانشمندان]] [[اهل سنت]]<ref>الطبقات الکبری، ابن سعد، ج۴، ص۱۸۹؛ تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۱۷، ص۲۱۳؛ الاصابه، ابن حجر، ج۲، ص۳۲۱.</ref> و [[ابوذر]] و [[حذیفه]] و [[امیر المؤمنین علی]] {{ع}} بر اساس منابع [[شیعی]] او را به صورت دحیه کلبی [[مشاهده]] کرده‌اند که به بعضی از این موارد اشاره می‌کنیم: روزی پیامبر {{صل}} در [[صحن]] [[خانه]] خویش سر بر دامن [[دحیه بن خلیفه کلبی|دحیه]] گذاشته بود؛ [[علی]] {{ع}} وارد خانه شده و حال [[رسول خدا]] {{صل}} را جویا شد. دحیه پاسخ داد: [[خیر]] است و سپس به علی {{ع}} گفت: "بسیار تو را دوست دارم و می‌خواهم به تو تحفه‌ای [[عطا]] کنم": "توئی [[امیر مؤمنان]] و [[راهبر]] رو سفیدان؛ توئی [[سرور]] بنی [[آدم]] به جز [[پیامبران]] و [[رسولان]] [[روز قیامت]] لواء [[حمد]] به دست توست؛ تو و پیروانت، خرامان خرامان با [[محمد]] و [[حزب]] او به سوی [[بهشت]] روان خواهید شد. [[دوستدار]] تو [[رستگار]] و [[دشمن]] تو زیانکار است؛ [[دوست]] داران محمد دوست دار تو و [[کینه]] توزان او کینه توز تواند. [[شفاعت]] محمد {{صل}} شامل حال ایشان نمی‌شود. ای [[برگزیده خداوند]] به من نزدیک شو"<ref>{{متن حدیث|أَنْتَ أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ وَ قَائِدُ اَلْغُرِّ اَلْمُحَجَّلِينَ أَنْتَ سَيِّدُ وُلْدِ آدَمَ مَا خَلاَ اَلنَّبِيِّينَ وَ اَلْمُرْسَلِينَ لِوَاءُ اَلْحَمْدِ بِيَدِكَ يَوْمَ اَلْقِيَامَةِ تُزَفُّ أَنْتَ وَ شِيعَتُكَ مَعَ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ وَ حِزْبِهِ إِلَى اَلْجِنَانِ زَفّاً زَفّاً قَدْ أَفْلَحَ مَنْ تَوَلاَّكَ وَ خَسِرَ مَنْ تَخَلاَّكَ مُحِبُّو مُحَمَّدٍ مُحِبُّوكَ وَ مُبْغِضُو مُحَمَّدٍ مُبْغِضُوكَ لَنْ تَنَالَهُمْ شَفَاعَةُ مُحَمَّدٍ اُدْنُ مِنِّي يَا صَفْوَةَ اَللَّهِ}}.</ref>. | ||
سپس علی{{ع}} سر [[پیامبر]]{{صل}} را گرفته بر دامن خویش نهاد. وقتی پیامبر{{صل}} [[چشم]] باز کرد، فرمود: "این همهمه چیست؟" علی{{ع}} ماجرا را بیان کرد. پیامبر{{صل}} فرمود: "او [[دحیة کلبی]] نبود بلکه [[جبرئیل]] بود و تو را به نامی که [[خداوند]] بر تو نهاده است، نام برد. اوست که [[محبت]] تو را در [[دل]] [[مؤمنان]] و [[هراس]] از تو را در دل [[کافران]] جای داده است"<ref>الفضائل، شاذان بن جبرئیل قمی، ص۱۱۴؛ الروضة فی فضایل امیر المؤمنین، شاذان بن جبرئیل قمی، ص۶۷-۶۶؛ الیقین، سید بن طاووس، ص۱۲۸-۱۳۰.</ref>.<ref>[[محمد نقی افشار|افشار، محمد نقی]]، [[دحیه بن خلیفه کلبی (مقاله)|مقاله «دحیه بن خلیفه کلبی»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۵ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۵، ص۸۴-۸۷.</ref> | سپس علی {{ع}} سر [[پیامبر]] {{صل}} را گرفته بر دامن خویش نهاد. وقتی پیامبر {{صل}} [[چشم]] باز کرد، فرمود: "این همهمه چیست؟" علی {{ع}} ماجرا را بیان کرد. پیامبر {{صل}} فرمود: "او [[دحیة کلبی]] نبود بلکه [[جبرئیل]] بود و تو را به نامی که [[خداوند]] بر تو نهاده است، نام برد. اوست که [[محبت]] تو را در [[دل]] [[مؤمنان]] و [[هراس]] از تو را در دل [[کافران]] جای داده است"<ref>الفضائل، شاذان بن جبرئیل قمی، ص۱۱۴؛ الروضة فی فضایل امیر المؤمنین، شاذان بن جبرئیل قمی، ص۶۷-۶۶؛ الیقین، سید بن طاووس، ص۱۲۸-۱۳۰.</ref>.<ref>[[محمد نقی افشار|افشار، محمد نقی]]، [[دحیه بن خلیفه کلبی (مقاله)|مقاله «دحیه بن خلیفه کلبی»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۵ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۵، ص۸۴-۸۷.</ref> | ||
==[[دحیه بن خلیفه کلبی|دحیه]] [[سفیر پیامبر]]{{صل}} به سوی قیصر روم== | == [[دحیه بن خلیفه کلبی|دحیه]] [[سفیر پیامبر]] {{صل}} به سوی قیصر روم == | ||
[[رسول گرامی اسلام]]{{صل}} از طرف [[خداوند متعال]] [[مأمور]] بود سران کشورهای بزرگ آن زمان را به [[دین مبین اسلام]] [[دعوت]] است. در [[آیات قرآن]]، [[دعوت]] آن حضرت به [[اسلام]] دعوتی جهانی مطرح شده است. در [[حدیثی]] از [[فرستاده خدا]]{{صل}} نیز به این امر اشاره شده است. آن حضرت می‌فرماید: "[[خداوند]] مرا به عنوان [[رحمت]] برای تمامی [[بشر]] فرستاده است"<ref>{{متن حدیث|إِنَّ اللَّهَ بَعَثَنِي رَحْمَةً وَ كَافَّةً}}؛ ابن هشام، السیرة النبویة، ج۲، ص۶۰۶.</ref>.<ref>[[یدالله حاجی‌زاده|حاجی‌زاده، یدالله]]، [[سفیر پیامبر به روم (مقاله)|سفیر پیامبر به روم]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم]]، ج۱، ص۵۴۷.</ref>.<ref>[[یدالله حاجی‌زاده|حاجی‌زاده، یدالله]]، [[سفیر پیامبر به روم (مقاله)|سفیر پیامبر به روم]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم]]، ج۱، ص۵۴۷.</ref> | [[رسول گرامی اسلام]] {{صل}} از طرف [[خداوند متعال]] [[مأمور]] بود سران کشورهای بزرگ آن زمان را به [[دین مبین اسلام]] [[دعوت]] است. در [[آیات قرآن]]، [[دعوت]] آن حضرت به [[اسلام]] دعوتی جهانی مطرح شده است. در [[حدیثی]] از [[فرستاده خدا]] {{صل}} نیز به این امر اشاره شده است. آن حضرت می‌فرماید: "[[خداوند]] مرا به عنوان [[رحمت]] برای تمامی [[بشر]] فرستاده است"<ref>{{متن حدیث|إِنَّ اللَّهَ بَعَثَنِي رَحْمَةً وَ كَافَّةً}}؛ ابن هشام، السیرة النبویة، ج۲، ص۶۰۶.</ref>.<ref>[[یدالله حاجی‌زاده|حاجی‌زاده، یدالله]]، [[سفیر پیامبر به روم (مقاله)|سفیر پیامبر به روم]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم]]، ج۱، ص۵۴۷.</ref>.<ref>[[یدالله حاجی‌زاده|حاجی‌زاده، یدالله]]، [[سفیر پیامبر به روم (مقاله)|سفیر پیامبر به روم]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم]]، ج۱، ص۵۴۷.</ref> | ||
سفیر اعزامی حضرت به سوی [[قیصر روم]] "[[دحیه بن خلیفه کلبی]]" بوده است<ref>ابن عبدالبر، الاستیعاب فی معرفة الأصحاب، ج۲، ص۴۶۱.</ref>. پیامبر{{صل}} در نامه خود به قیصر نوشتند: به [[نام خداوند]] [[بخشنده]] [[مهربان]]؛ از [[محمد]] پسر عبدالله به بزرگ [[روم]] هرقل، [[سلام]] بر آنکه پیرو [[راه هدایت]] است. همانا تو را به [[اسلام]] [[دعوت]] می‌کنم؛ اسلام بیاور تا سالم بمانی (تاج و تخت خود را [[مالک]] باشی) و [[خداوند]] [[اجر]] تو را دو چندان گرداند. و اگر روی گردانی، [[گناه]] رعایا بر تو خواهد بود.ای [[اهل کتاب]]! به کلمه‌ای که میان ما و شما برابر و همه بدان اعتراف داریم، بگروید (و آن این که) جز [[خدا]] را نپرستیم و [[شریک]] برای او قرار ندهیم و بعضی از ما بعض دیگر را [[معبود]] نگیریم. اگر شما روی گردانید، پس [[گواه]] باشید که ما [[تسلیم]] [[امر]] پروردگاریم<ref>{{متن حدیث|بِسْمِ اَللَّهِ اَلرَّحْمَنِ اَلرَّحِيمِ مِنْ مُحَمَّدٍ رَسُولِ اَللَّهِ عَبْدِهِ وَ رَسُولِهِ إِلَى هِرَقْلَ عَظِيمِ اَلرُّومِ وَ سَلاَمٌ عَلىٰ مَنِ اِتَّبَعَ اَلْهُدىٰ أَمَّا بَعْدُ فَإِنِّي أَدْعُوكَ بِدِعَايَةِ اَلْإِسْلاَمِ أَسْلِمْ تَسْلَمْ أَسْلِمْ يُؤْتِكَ اَللَّهُ أَجْرَكَ مَرَّتَيْنِ فَإِنْ تَوَلَّيْتَ فَإِنَّ عَلَيْكَ إِثْمَ اَلْيَرِيسِينَ وَ يٰا أَهْلَ اَلْكِتٰابِ تَعٰالَوْا إِلىٰ كَلِمَةٍ سَوٰاءٍ بَيْنَنٰا وَ بَيْنَكُمْ أَلاّٰ نَعْبُدَ إِلاَّ اَللّٰهَ وَ لاٰ نُشْرِكَ بِهِ شَيْئاً وَ لاٰ يَتَّخِذَ بَعْضُنٰا بَعْضاً أَرْبٰاباً مِنْ دُونِ اَللّٰهِ فَإِنْ تَوَلَّوْا فَقُولُوا اِشْهَدُوا بِأَنّٰا مُسْلِمُونَ}}؛ مکاتیب الرسول، احمدی میانجی، ج۲، ص۳۹۰؛ دلائل النبوه، بیهقی، ج۴، ص۳۸۰.</ref>. | سفیر اعزامی حضرت به سوی [[قیصر روم]] "[[دحیه بن خلیفه کلبی]]" بوده است<ref>ابن عبدالبر، الاستیعاب فی معرفة الأصحاب، ج۲، ص۴۶۱.</ref>. پیامبر {{صل}} در نامه خود به قیصر نوشتند: به [[نام خداوند]] [[بخشنده]] [[مهربان]]؛ از [[محمد]] پسر عبدالله به بزرگ [[روم]] هرقل، [[سلام]] بر آنکه پیرو [[راه هدایت]] است. همانا تو را به [[اسلام]] [[دعوت]] می‌کنم؛ اسلام بیاور تا سالم بمانی (تاج و تخت خود را [[مالک]] باشی) و [[خداوند]] [[اجر]] تو را دو چندان گرداند. و اگر روی گردانی، [[گناه]] رعایا بر تو خواهد بود. ای [[اهل کتاب]]! به کلمه‌ای که میان ما و شما برابر و همه بدان اعتراف داریم، بگروید (و آن این که) جز [[خدا]] را نپرستیم و [[شریک]] برای او قرار ندهیم و بعضی از ما بعض دیگر را [[معبود]] نگیریم. اگر شما روی گردانید، پس [[گواه]] باشید که ما [[تسلیم]] [[امر]] پروردگاریم<ref>{{متن حدیث|بِسْمِ اَللَّهِ اَلرَّحْمَنِ اَلرَّحِيمِ مِنْ مُحَمَّدٍ رَسُولِ اَللَّهِ عَبْدِهِ وَ رَسُولِهِ إِلَى هِرَقْلَ عَظِيمِ اَلرُّومِ وَ سَلاَمٌ عَلىٰ مَنِ اِتَّبَعَ اَلْهُدىٰ أَمَّا بَعْدُ فَإِنِّي أَدْعُوكَ بِدِعَايَةِ اَلْإِسْلاَمِ أَسْلِمْ تَسْلَمْ أَسْلِمْ يُؤْتِكَ اَللَّهُ أَجْرَكَ مَرَّتَيْنِ فَإِنْ تَوَلَّيْتَ فَإِنَّ عَلَيْكَ إِثْمَ اَلْيَرِيسِينَ وَ يٰا أَهْلَ اَلْكِتٰابِ تَعٰالَوْا إِلىٰ كَلِمَةٍ سَوٰاءٍ بَيْنَنٰا وَ بَيْنَكُمْ أَلاّٰ نَعْبُدَ إِلاَّ اَللّٰهَ وَ لاٰ نُشْرِكَ بِهِ شَيْئاً وَ لاٰ يَتَّخِذَ بَعْضُنٰا بَعْضاً أَرْبٰاباً مِنْ دُونِ اَللّٰهِ فَإِنْ تَوَلَّوْا فَقُولُوا اِشْهَدُوا بِأَنّٰا مُسْلِمُونَ}}؛ مکاتیب الرسول، احمدی میانجی، ج۲، ص۳۹۰؛ دلائل النبوه، بیهقی، ج۴، ص۳۸۰.</ref>. | ||
این نامه را پیامبر{{صل}} به دحیه کلبی داده بود تا آن را به بزرگ [[شهر بصری]]<ref>از شهرهای توابع شام که از آثار باستانی آن معلوم می‌شود که در زمان قدیم اهمیت شایانی داشته و اولین شهری از شامات است که در سال دوازدهم هجری مسلمانان آن را فتح کردند. (المنجد فی الأدب و اللغه).</ref> برساند و او آن را به [[قیصر]] بدهد<ref>الطبقات الکبری، ابن سعد، ج۴، ص۱۸۹؛ دلائل النبوه، بیهقی، ج۴، ص۳۷۷.</ref>. | این نامه را پیامبر {{صل}} به دحیه کلبی داده بود تا آن را به بزرگ [[شهر بصری]]<ref>از شهرهای توابع شام که از آثار باستانی آن معلوم می‌شود که در زمان قدیم اهمیت شایانی داشته و اولین شهری از شامات است که در سال دوازدهم هجری مسلمانان آن را فتح کردند. (المنجد فی الأدب و اللغه).</ref> برساند و او آن را به [[قیصر]] بدهد<ref>الطبقات الکبری، ابن سعد، ج۴، ص۱۸۹؛ دلائل النبوه، بیهقی، ج۴، ص۳۷۷.</ref>. | ||
[[دحیه بن خلیفه کلبی|دحیه]] در [[محرم]] [[سال هفتم هجرت]] هرقل را در شهر [[حمص]] [[ملاقات]] کرد<ref>الطبقات الکبری، ابن سعد، ج۴، ص۱۸۹؛ الاصابه، ابن حجر، ج۲، ص۳۲۲.</ref> و [[نامه]] حضرت را به بزرگ بصری رساند<ref>الطبقات الکبری، ابن سعد، ج۴، ص۱۸۹؛ دلائل النبوه، بیهقی، ج۴، ص۳۷۸؛ تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۱۷، ص۲۰۸.</ref>. قیصر که در گذشته قسمت‌هایی از کشورش به دست [[ایرانیان]] افتاده بود و دوباره با [[غلبه]] بر ایشان شهرهای خویش را باز پس گرفته و به شکرانه این [[پیروزی]] [[نذر]] کرده بود از پایتخت خود پیاده به [[زیارت]] [[بیت المقدس]] برود، او را در حمص یا [[ایلیا]]<ref>دلائل النبود، بیهقی، ج۴، ص۳۸۲.</ref>، ملاقات کرد و دحیه نامه پیامبر{{صل}} را به وی تقدیم کرد<ref>دلائل النبوه، بیهقی، ج۴، ص۳۷۸؛ السیرة الحبیله، حلبی، ج۳، ص۲۸۹.</ref>. | [[دحیه بن خلیفه کلبی|دحیه]] در [[محرم]] [[سال هفتم هجرت]] هرقل را در شهر [[حمص]] [[ملاقات]] کرد<ref>الطبقات الکبری، ابن سعد، ج۴، ص۱۸۹؛ الاصابه، ابن حجر، ج۲، ص۳۲۲.</ref> و [[نامه]] حضرت را به بزرگ بصری رساند<ref>الطبقات الکبری، ابن سعد، ج۴، ص۱۸۹؛ دلائل النبوه، بیهقی، ج۴، ص۳۷۸؛ تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۱۷، ص۲۰۸.</ref>. قیصر که در گذشته قسمت‌هایی از کشورش به دست [[ایرانیان]] افتاده بود و دوباره با [[غلبه]] بر ایشان شهرهای خویش را باز پس گرفته و به شکرانه این [[پیروزی]] [[نذر]] کرده بود از پایتخت خود پیاده به [[زیارت]] [[بیت المقدس]] برود، او را در حمص یا [[ایلیا]]<ref>دلائل النبود، بیهقی، ج۴، ص۳۸۲.</ref>، ملاقات کرد و دحیه نامه پیامبر {{صل}} را به وی تقدیم کرد<ref>دلائل النبوه، بیهقی، ج۴، ص۳۷۸؛ السیرة الحبیله، حلبی، ج۳، ص۲۸۹.</ref>. | ||
[[ابن عساکر]] این ملاقات را از [[زبان]] دحیه کلبی چنین [[نقل]] کرده است: پیامبر{{صل}} مرا همراه نامه خویش به سوی [[پادشاه روم]] که در [[دمشق]] به سر می‌برد، فرستاده بود. وقتی [[نامه]] حضرت را به وی رساندم، بر مهر آن بوسه زده و آن را در زیر کرسی‌ای که بر آن می‌نشت، نهاد. آنگاه کشیش‌ها و [[قوم]] خویش را فرا خوانده و گفت؛ این نامه [[پیامبر]]، نواده [[اسماعیل]] پسر [[ابراهیم]] است که [[عیسی]] [[بشارت]] آمدن او را داده بود". با شنیدن این خبر، [[مردم]] ناگهان خروشیدند؛ [[قیصر]] با اشاره به آنها فهماند تا ساکت باشند. چون آرام گرفتند، گفت: "من فقط می‌خواستم شما را بیازمایم که در یاری دین [[نصرانیت]] چگونه‌اید" و فردای آن [[روز]] مرا مخفیانه پیش خود خوانده و در [[خانه]] بزرگی که ۳۱۳ تمثال از [[پیامبران]] مرسل وجود داشت، داخل کرده، گفت: "در این تمثال‌ها نگاه کن. پیامبر شما کدام است؟" در آن مجموعه تمثال پیامبر{{صل}} را که گویی سخن می‌گفت دیدم و گفتم این تمثال اوست و او مرا [[تصدیق]] کرد<ref>تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۱۷، ص۲۱۰ (با اندکی تلخیص).</ref>.<ref>[[محمد نقی افشار|افشار، محمد نقی]]، [[دحیه بن خلیفه کلبی (مقاله)|مقاله «دحیه بن خلیفه کلبی»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۵ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۵، ص۸۷؛ [[یدالله حاجی‌زاده|حاجی‌زاده، یدالله]]، [[سفیر پیامبر به روم (مقاله)|سفیر پیامبر به روم]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم]]، ج۱، ص۵۴۷-۵۵۲.</ref> | [[ابن عساکر]] این ملاقات را از [[زبان]] دحیه کلبی چنین [[نقل]] کرده است: پیامبر {{صل}} مرا همراه نامه خویش به سوی [[پادشاه روم]] که در [[دمشق]] به سر می‌برد، فرستاده بود. وقتی [[نامه]] حضرت را به وی رساندم، بر مهر آن بوسه زده و آن را در زیر کرسی‌ای که بر آن می‌نشت، نهاد. آنگاه کشیش‌ها و [[قوم]] خویش را فرا خوانده و گفت؛ این نامه [[پیامبر]]، نواده [[اسماعیل]] پسر [[ابراهیم]] است که [[عیسی]] [[بشارت]] آمدن او را داده بود". با شنیدن این خبر، [[مردم]] ناگهان خروشیدند؛ [[قیصر]] با اشاره به آنها فهماند تا ساکت باشند. چون آرام گرفتند، گفت: "من فقط می‌خواستم شما را بیازمایم که در یاری دین [[نصرانیت]] چگونه‌اید" و فردای آن [[روز]] مرا مخفیانه پیش خود خوانده و در [[خانه]] بزرگی که ۳۱۳ تمثال از [[پیامبران]] مرسل وجود داشت، داخل کرده، گفت: "در این تمثال‌ها نگاه کن. پیامبر شما کدام است؟" در آن مجموعه تمثال پیامبر {{صل}} را که گویی سخن می‌گفت دیدم و گفتم این تمثال اوست و او مرا [[تصدیق]] کرد<ref>تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۱۷، ص۲۱۰ (با اندکی تلخیص).</ref>.<ref>[[محمد نقی افشار|افشار، محمد نقی]]، [[دحیه بن خلیفه کلبی (مقاله)|مقاله «دحیه بن خلیفه کلبی»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۵ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۵، ص۸۷؛ [[یدالله حاجی‌زاده|حاجی‌زاده، یدالله]]، [[سفیر پیامبر به روم (مقاله)|سفیر پیامبر به روم]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم]]، ج۱، ص۵۴۷-۵۵۲.</ref> | ||
==دیدار [[دحیه بن خلیفه کلبی|دحیه]] با اسقف [[روم]]== | == دیدار [[دحیه بن خلیفه کلبی|دحیه]] با اسقف [[روم]] == | ||
هنگامی که [[دحیه بن خلیفه کلبی|دحیه]] نامه پیامبر{{صل}} را برای [[قیصر روم]] برد و آن را برای قیصر ترجمه کردند و او شنید، رو به دحیه کرده، گفت: "می‌دانم پیامبر{{صل}} شما [[نبی]] مرسل است ولی بر خویشتن از [[رومیان]] می‌ترسم و اگر این گونه نبود، از او [[پیروی]] می‌کردم. اما پیش ضغاطر، اسقف اعظم روم، رفته، جریان پیامبر خویش را با وی در میان بگذار و ببین او چه خواهد گرفت". | هنگامی که [[دحیه بن خلیفه کلبی|دحیه]] نامه پیامبر {{صل}} را برای [[قیصر روم]] برد و آن را برای قیصر ترجمه کردند و او شنید، رو به دحیه کرده، گفت: "می‌دانم پیامبر {{صل}} شما [[نبی]] مرسل است ولی بر خویشتن از [[رومیان]] می‌ترسم و اگر این گونه نبود، از او [[پیروی]] می‌کردم. اما پیش ضغاطر، اسقف اعظم روم، رفته، جریان پیامبر خویش را با وی در میان بگذار و ببین او چه خواهد گرفت". | ||
دحیه نزد اسقف اعظم روم آمده، او را از آوردن نامه [[رسول خدا]]{{صل}} به قیصر [[آگاه]] کرد. اسقف اعظم گفت: "[[سوگند]] به [[خداوند]] که [[رفیق]] شما [[پیامبری]] است فرستاده شده که به اوصافش او را می‌شناسیم و در کتاب خویش "[[انجیل]]" او را یافته‌ایم". سپس عصای خود را برداشته، به کنیسه رفت و در [[اجتماع]] رومی‌ها گفت: "ای رومیان! نامه [[احمد]] به سوی ما آمده و او ما را به سوی خداوند [[دعوت]] کرده است و من [[شهادت]] می‌دهم که خدایی جز خدای واحد نیست و [[محمد]] [[بنده]] و فرستاده اوست". [[دحیه بن خلیفه کلبی|دحیه]] گوید: پس از این سخن، [[رومیان]] [[هجوم]] آورده، او را کشتند. پس دحیه به سوی [[قیصر]] بازگشت و جریان کشته شدن [[اسقف]] را گزارش کرد. قیصر گفت: "قبلا گفته بودم که ما بر [[جان]] خویش می‌ترسیم"<ref>دلائل الامامة، محمد بن جریر طبری، ص۱۴-۱۳.</ref>.<ref>[[محمد نقی افشار|افشار، محمد نقی]]، [[دحیه بن خلیفه کلبی (مقاله)|مقاله «دحیه بن خلیفه کلبی»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۵ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۵، ص۸۹-۹۰.</ref> | دحیه نزد اسقف اعظم روم آمده، او را از آوردن نامه [[رسول خدا]] {{صل}} به قیصر [[آگاه]] کرد. اسقف اعظم گفت: "[[سوگند]] به [[خداوند]] که [[رفیق]] شما [[پیامبری]] است فرستاده شده که به اوصافش او را می‌شناسیم و در کتاب خویش "[[انجیل]]" او را یافته‌ایم". سپس عصای خود را برداشته، به کنیسه رفت و در [[اجتماع]] رومی‌ها گفت: "ای رومیان! نامه [[احمد]] به سوی ما آمده و او ما را به سوی خداوند [[دعوت]] کرده است و من [[شهادت]] می‌دهم که خدایی جز خدای واحد نیست و [[محمد]] [[بنده]] و فرستاده اوست". [[دحیه بن خلیفه کلبی|دحیه]] گوید: پس از این سخن، [[رومیان]] [[هجوم]] آورده، او را کشتند. پس دحیه به سوی [[قیصر]] بازگشت و جریان کشته شدن [[اسقف]] را گزارش کرد. قیصر گفت: "قبلا گفته بودم که ما بر [[جان]] خویش می‌ترسیم"<ref>دلائل الامامة، محمد بن جریر طبری، ص۱۴-۱۳.</ref>.<ref>[[محمد نقی افشار|افشار، محمد نقی]]، [[دحیه بن خلیفه کلبی (مقاله)|مقاله «دحیه بن خلیفه کلبی»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۵ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۵، ص۸۹-۹۰.</ref> | ||
==[[هدیه]] [[پیامبر]]{{صل}} به [[دحیه بن خلیفه کلبی|دحیه]]== | == [[هدیه]] [[پیامبر]] {{صل}} به [[دحیه بن خلیفه کلبی|دحیه]] == | ||
دحیه جزء صحابیانی است که [[رسول خدا]]{{صل}} به ایشان توجه داشته و او نیز گاهی برای رسول خدا{{صل}} هدایائی می‌آورده است. دحیه خود [[نقل]] می‌کند: برای [[پیامبر اکرم]]{{صل}} نوعی پارچه [[مصری]] آورده بودند که یک قواره از آن را به من بخشیدند و فرمودند: "آن را دو نیمه کن؛ نیمی را برای خود پیراهن بدوز و نیم دیگر را به همسرت بده تا برای خویش مقنعه‌ای درست کنه". هنگامی که از نزد ایشان بیرون رفتم، فرمود: "به همسرت بگو برای آنکه بدنش دیده نشود، در زیر آن لباسی بپوشد"<ref>تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۱۷، ص۲۰۵.</ref>. دحیه نقل می‌کند: برای آن حضرت یک دست [[لباس]] پشمی "صوف" و یک جفت [[کفش]] تحفه آورده بودم حضرت آنها را پوشید تا فرسوده شد<ref>سیر أعلام النبلاء، ذهبی، ج۲، ص۵۵۲؛ تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۱۷، ص۲۰۸.</ref>.<ref>[[محمد نقی افشار|افشار، محمد نقی]]، [[دحیه بن خلیفه کلبی (مقاله)|مقاله «دحیه بن خلیفه کلبی»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۵ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۵، ص۹۰.</ref> | دحیه جزء صحابیانی است که [[رسول خدا]] {{صل}} به ایشان توجه داشته و او نیز گاهی برای رسول خدا {{صل}} هدایائی می‌آورده است. دحیه خود [[نقل]] می‌کند: برای [[پیامبر اکرم]] {{صل}} نوعی پارچه [[مصری]] آورده بودند که یک قواره از آن را به من بخشیدند و فرمودند: "آن را دو نیمه کن؛ نیمی را برای خود پیراهن بدوز و نیم دیگر را به همسرت بده تا برای خویش مقنعه‌ای درست کنه". هنگامی که از نزد ایشان بیرون رفتم، فرمود: "به همسرت بگو برای آنکه بدنش دیده نشود، در زیر آن لباسی بپوشد"<ref>تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۱۷، ص۲۰۵.</ref>. دحیه نقل می‌کند: برای آن حضرت یک دست [[لباس]] پشمی "صوف" و یک جفت [[کفش]] تحفه آورده بودم حضرت آنها را پوشید تا فرسوده شد<ref>سیر أعلام النبلاء، ذهبی، ج۲، ص۵۵۲؛ تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۱۷، ص۲۰۸.</ref>.<ref>[[محمد نقی افشار|افشار، محمد نقی]]، [[دحیه بن خلیفه کلبی (مقاله)|مقاله «دحیه بن خلیفه کلبی»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۵ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۵، ص۹۰.</ref> | ||
==[[دحیه بن خلیفه کلبی|دحیه]] بعد از [[رسول خدا]]{{صل}}== | == [[دحیه بن خلیفه کلبی|دحیه]] بعد از [[رسول خدا]] {{صل}} == | ||
دحیه بعد از رسول خدا{{صل}} همچون بعضی [[صحابه]] چندان [[اهل]] [[فتوا]] و [[نقل روایت]] نبوده و جز دو یا سه [[حدیث]]<ref>موسوعة طبقات الفقهاء، سبحانی، ج۱، ص۸۳.</ref> بیشتر نقل نکرد و به [[نقلی]] فقط "شش حدیث از او نقل شده است<ref>الاصابه، ابن حجر، ج۲، ص۳۲۲.</ref>. افرادی مثل [[عبدالله بن شداد بن الهاد]]، [[عامر شعبی]] و [[منصور کلبی]] از وی [[روایت]] کرده‌اند<ref>تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۱۷، ص۲۰۶؛ اسد الغابه، ابن اثیر، ج۲، ص۶؛ موسوعة طبقات الفقهاء، سبحانی، ج۱، ص۸۴.</ref>. برای وی نقش چندان برجسته‌ای بعد از رسول خدا{{صل}} در [[تاریخ]] نقل نشده و حتی در [[جنگ‌های امام علی]]{{ع}} با [[ناکثین]]، [[قاسطین]] و [[مارقین]] جزء صحابه آن حضرت به شمار نیامده<ref>قاموس الرجال، شوشتری، ج۴، ص۲۷۲.</ref>؛ اگر چه در [[لشکر]] [[مخالف]] هم ذکر نشده است. گفته شده، بعد از [[وفات رسول خدا]]{{صل}} در [[مصر]] ساکن بوده<ref>تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۱۷، ص۲۰۶.</ref> و به [[نقل]] قوی بعد از [[جنگ یرموک]] در یکی از روستاهای [[غرب]] [[دمشق]] به نام مزه ساکن شده است. روزی در [[ماه رمضان]] از قریه خویش، فاصله [[عقبه]] تا [[فسطاط]]، را پیمود و از همراهان وی، جمعی [[افطار]] کردند، اما جمعی دیگر همچنان [[روزه‌دار]] بودند. پس چون به روستای خود بازگشت، درباره کسانی که [[روزه]] خویش را افطار نکرده بودند، گفت: "به [[خدا]] [[سوگند]] می‌خورم، [[گمان]] نمی‌کردم آن روزی را ببینم که گروهی از [[سنت رسول خدا]]{{صل}} و اصحابش روی گردان شده باشند" و در این حال اینگونه [[دعا]] کرد: "خدایا! مرا نزد خویش فراخوان"<ref>تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۱۷، ص۲۰۲؛ سیر أعلام النبلاء، ذهبی، ج۲، ص۵۵۳؛ موسوعة طبقات الفقهاء، سبحانی، ج۱، ص۸۴.</ref>. دحیه در دوران [[خلافت]] [[معاویه]] از [[دنیا]] رفت<ref>الطبقات الکبری، ابن سعد، ج۴، ص۱۸۹؛ سیر أعلام النبلاء، ذهبی، ج۲، ص۵۵۳؛ موسوعة طبقات الفقهاء، سبحانی، ج۱، ص۸۴.</ref>.<ref>[[محمد نقی افشار|افشار، محمد نقی]]، [[دحیه بن خلیفه کلبی (مقاله)|مقاله «دحیه بن خلیفه کلبی»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۵ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۵، ص۹۰-۹۱.</ref> | دحیه بعد از رسول خدا {{صل}} همچون بعضی [[صحابه]] چندان [[اهل]] [[فتوا]] و [[نقل روایت]] نبوده و جز دو یا سه [[حدیث]]<ref>موسوعة طبقات الفقهاء، سبحانی، ج۱، ص۸۳.</ref> بیشتر نقل نکرد و به [[نقلی]] فقط "شش حدیث از او نقل شده است<ref>الاصابه، ابن حجر، ج۲، ص۳۲۲.</ref>. افرادی مثل [[عبدالله بن شداد بن الهاد]]، [[عامر شعبی]] و [[منصور کلبی]] از وی [[روایت]] کرده‌اند<ref>تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۱۷، ص۲۰۶؛ اسد الغابه، ابن اثیر، ج۲، ص۶؛ موسوعة طبقات الفقهاء، سبحانی، ج۱، ص۸۴.</ref>. برای وی نقش چندان برجسته‌ای بعد از رسول خدا {{صل}} در [[تاریخ]] نقل نشده و حتی در [[جنگ‌های امام علی]] {{ع}} با [[ناکثین]]، [[قاسطین]] و [[مارقین]] جزء صحابه آن حضرت به شمار نیامده<ref>قاموس الرجال، شوشتری، ج۴، ص۲۷۲.</ref>؛ اگر چه در [[لشکر]] [[مخالف]] هم ذکر نشده است. گفته شده، بعد از [[وفات رسول خدا]] {{صل}} در [[مصر]] ساکن بوده<ref>تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۱۷، ص۲۰۶.</ref> و به [[نقل]] قوی بعد از [[جنگ یرموک]] در یکی از روستاهای [[غرب]] [[دمشق]] به نام مزه ساکن شده است. روزی در [[ماه رمضان]] از قریه خویش، فاصله [[عقبه]] تا [[فسطاط]]، را پیمود و از همراهان وی، جمعی [[افطار]] کردند، اما جمعی دیگر همچنان [[روزه‌دار]] بودند. پس چون به روستای خود بازگشت، درباره کسانی که [[روزه]] خویش را افطار نکرده بودند، گفت: "به [[خدا]] [[سوگند]] می‌خورم، [[گمان]] نمی‌کردم آن روزی را ببینم که گروهی از [[سنت رسول خدا]] {{صل}} و اصحابش روی گردان شده باشند" و در این حال اینگونه [[دعا]] کرد: "خدایا! مرا نزد خویش فراخوان"<ref>تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۱۷، ص۲۰۲؛ سیر أعلام النبلاء، ذهبی، ج۲، ص۵۵۳؛ موسوعة طبقات الفقهاء، سبحانی، ج۱، ص۸۴.</ref>. دحیه در دوران [[خلافت]] [[معاویه]] از [[دنیا]] رفت<ref>الطبقات الکبری، ابن سعد، ج۴، ص۱۸۹؛ سیر أعلام النبلاء، ذهبی، ج۲، ص۵۵۳؛ موسوعة طبقات الفقهاء، سبحانی، ج۱، ص۸۴.</ref>.<ref>[[محمد نقی افشار|افشار، محمد نقی]]، [[دحیه بن خلیفه کلبی (مقاله)|مقاله «دحیه بن خلیفه کلبی»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۵ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۵، ص۹۰-۹۱.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == | ||