رواق: تفاوت میان نسخهها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[رواق در تراجم و رجال]] - [[رواق در تاریخ اسلامی]] - [[رواق در معارف و سیره رضوی]]| پرسش مرتبط = }} | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[رواق در تراجم و رجال]] - [[رواق در تاریخ اسلامی]] - [[رواق در معارف و سیره رضوی]]| پرسش مرتبط = }} | ||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
به فضاهای سرپوشیده محل [[عبادت]] [[اماکن مذهبی]] رواق گفته میشود. از دیرباز رواقها و شبستانها، [[بهترین]] مکان برای [[خلوت]] دلهای عارفانه بوده است. در این فضاهای بهشتی که [[معطر]] به [[عطر]] [[اهل بیت]]{{عم}} میباشد، زوّار به دور از علاقههای مادی و [[دنیوی]] با پناهبردن به [[قرآن]]، مفاتیح و [[زیارتنامه]] و یا سجادهنشینی در برابر [[پروردگار]]، [[روح]] زنگارگرفته را به آب زلال عبادت جلا میدهند و آنچه را که در [[دل]] گره شده است با [[حضرت]] در میان میگذارند.<ref>[[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|رضانامه]] ص ۳۳۷.</ref> | به فضاهای سرپوشیده محل [[عبادت]] [[اماکن مذهبی]] رواق گفته میشود. از دیرباز رواقها و شبستانها، [[بهترین]] مکان برای [[خلوت]] دلهای عارفانه بوده است. در این فضاهای بهشتی که [[معطر]] به [[عطر]] [[اهل بیت]] {{عم}} میباشد، زوّار به دور از علاقههای مادی و [[دنیوی]] با پناهبردن به [[قرآن]]، مفاتیح و [[زیارتنامه]] و یا سجادهنشینی در برابر [[پروردگار]]، [[روح]] زنگارگرفته را به آب زلال عبادت جلا میدهند و آنچه را که در [[دل]] گره شده است با [[حضرت]] در میان میگذارند.<ref>[[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|رضانامه]] ص ۳۳۷.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == |
نسخهٔ ۲۵ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۰۰:۱۸
مقدمه
به فضاهای سرپوشیده محل عبادت اماکن مذهبی رواق گفته میشود. از دیرباز رواقها و شبستانها، بهترین مکان برای خلوت دلهای عارفانه بوده است. در این فضاهای بهشتی که معطر به عطر اهل بیت (ع) میباشد، زوّار به دور از علاقههای مادی و دنیوی با پناهبردن به قرآن، مفاتیح و زیارتنامه و یا سجادهنشینی در برابر پروردگار، روح زنگارگرفته را به آب زلال عبادت جلا میدهند و آنچه را که در دل گره شده است با حضرت در میان میگذارند.[۱]
منابع
پانویس
- ↑ محمدی، حسین، رضانامه ص ۳۳۷.