سید حمیری: تفاوت میان نسخه‌ها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
| پرسش مرتبط = سید حمیری (پرسش) | | پرسش مرتبط = سید حمیری (پرسش) | ||
}} | }} | ||
'''سید حمیری''' از برجسته‌ترین [[شاعران]] [[شیعه]] که در [[عراق]] می‌زیست و مورد [[عنایت]] خاصّ [[ائمه]]، بخصوص [[امام صادق]]{{ع}} بود. | '''سید حمیری''' از برجسته‌ترین [[شاعران]] [[شیعه]] که در [[عراق]] می‌زیست و مورد [[عنایت]] خاصّ [[ائمه]]، بخصوص [[امام صادق]] {{ع}} بود. | ||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
در [[مدح]] [[اهل بیت]] و مرثیۀ [[سید الشهدا]]{{ع}} و [[شهدای کربلا]]، آثار برجسته‌ای سروده است. نامش [[ابو هاشم اسماعیل بن محمد الحمیری]] بود. در سال ۱۰۵ ه به [[دنیا]] آمد. خانواده‌اش از [[محبّت]] [[اهل بیت]] دور بودند؛ امّا خودش شیفتۀ [[آل علی]] بود و [[هنر]] و زبانش را [[وقف]] آن [[دودمان]] [[پاک]] کرد. [[امام صادق]]{{ع}} به او فرمود: {{متن حدیث|سَمَّتْكَ أُمُّكَ سَيِّداً وَ وُفِّقْتَ فِي ذَلِكَ وَ أَنْتَ سَيِّدُ الشُّعَرَاءِ}}<ref>الغدیر، ج۲، ص۲۳۲.</ref>. مادرت تو را "سیّد" نامید، در این باره موفق شدی و تو سالار شاعرانی. [[سید حمیری]]، علاوه بر [[چیرگی]] در [[شعر]] و [[ادب]]، در [[علوم قرآنی]]، [[تفسیر]]، [[حدیث]] و [[کلام]] نیز چهره‌ای بارز بود و نامش در کنار نام [[عالمان]] بزرگ مطرح است. | در [[مدح]] [[اهل بیت]] و مرثیۀ [[سید الشهدا]] {{ع}} و [[شهدای کربلا]]، آثار برجسته‌ای سروده است. نامش [[ابو هاشم اسماعیل بن محمد الحمیری]] بود. در سال ۱۰۵ ه به [[دنیا]] آمد. خانواده‌اش از [[محبّت]] [[اهل بیت]] دور بودند؛ امّا خودش شیفتۀ [[آل علی]] بود و [[هنر]] و زبانش را [[وقف]] آن [[دودمان]] [[پاک]] کرد. [[امام صادق]] {{ع}} به او فرمود: {{متن حدیث|سَمَّتْكَ أُمُّكَ سَيِّداً وَ وُفِّقْتَ فِي ذَلِكَ وَ أَنْتَ سَيِّدُ الشُّعَرَاءِ}}<ref>الغدیر، ج۲، ص۲۳۲.</ref>. مادرت تو را "سیّد" نامید، در این باره موفق شدی و تو سالار شاعرانی. [[سید حمیری]]، علاوه بر [[چیرگی]] در [[شعر]] و [[ادب]]، در [[علوم قرآنی]]، [[تفسیر]]، [[حدیث]] و [[کلام]] نیز چهره‌ای بارز بود و نامش در کنار نام [[عالمان]] بزرگ مطرح است. | ||
امّا زبان شعری او در [[مدح]] [[دودمان پیامبر]] و هجو و رسوا کردن [[بنی امیّه]]، بسیار نافذ و برّان بود. مجموعۀ [[شعر]] او نیز ([[دیوان]] السید الحمیری) چاپ شده است. | امّا زبان شعری او در [[مدح]] [[دودمان پیامبر]] و هجو و رسوا کردن [[بنی امیّه]]، بسیار نافذ و برّان بود. مجموعۀ [[شعر]] او نیز ([[دیوان]] السید الحمیری) چاپ شده است. | ||
[[حضرت صادق]]{{ع}} در [[منزل]] خود او را نشاند و خانوادۀ [[امام]]، پشت پرده نشستند. [[امام]] از او خواست در سوگ [[حسین]]{{ع}} [[شعر]] بخواند. او هم مرثیه‌ای خواند، با این مطلع: {{متن حدیث|امْرُرْ عَلَى جَدَثِ الْحُسَيْنِ * فَقُلْ لِأَعْظُمِهِ الزَّكِيَّةِ}}. و [[امام صادق]]{{ع}} گریست و صدای ناله از خانۀ آن [[حضرت]] بلند شد، تا حدّی که به او گفتند: دیگر بس است. او نیز شعرش را متوقّف کرد<ref>اعیان الشیعه، ج۱، ص۵۸۶.</ref>. سرانجام، در رمیلۀ [[بغداد]]، در سال ۱۷۳ه.ق [[وفات]] یافت<ref>پیرامون شخصیت او، از جمله ر.ک: «الغدیر»، ج۲، «شاعر العقیده»، محمد تقی حکیم، «سید حمیری، سالار شاعران»، محمد صحتی. این ویژگی‌های رفتاری در منابع زیر آمده است: مناقب، ابن شهر آشوب، ج۴، ص۶۵؛ حیاة الامام الحسین، ج۱، ص۱۱۲؛ المحجة البیضاء، ج۴، ص۲۲۲؛ سیرة الائمه الاثنی عشر، ج۲، ص۲۹؛ کشف الغمه، ج۲، ص۲۲۶؛ بحار الأنوار، ج۴۴، ص۱۸۹؛ و عوالم (ج ۱۳، الامام الحسین) ص۵۹.</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۲۵۳.</ref>. | [[حضرت صادق]] {{ع}} در [[منزل]] خود او را نشاند و خانوادۀ [[امام]]، پشت پرده نشستند. [[امام]] از او خواست در سوگ [[حسین]] {{ع}} [[شعر]] بخواند. او هم مرثیه‌ای خواند، با این مطلع: {{متن حدیث|امْرُرْ عَلَى جَدَثِ الْحُسَيْنِ * فَقُلْ لِأَعْظُمِهِ الزَّكِيَّةِ}}. و [[امام صادق]] {{ع}} گریست و صدای ناله از خانۀ آن [[حضرت]] بلند شد، تا حدّی که به او گفتند: دیگر بس است. او نیز شعرش را متوقّف کرد<ref>اعیان الشیعه، ج۱، ص۵۸۶.</ref>. سرانجام، در رمیلۀ [[بغداد]]، در سال ۱۷۳ه. ق [[وفات]] یافت<ref>پیرامون شخصیت او، از جمله ر. ک: «الغدیر»، ج۲، «شاعر العقیده»، محمد تقی حکیم، «سید حمیری، سالار شاعران»، محمد صحتی. این ویژگی‌های رفتاری در منابع زیر آمده است: مناقب، ابن شهر آشوب، ج۴، ص۶۵؛ حیاة الامام الحسین، ج۱، ص۱۱۲؛ المحجة البیضاء، ج۴، ص۲۲۲؛ سیرة الائمه الاثنی عشر، ج۲، ص۲۹؛ کشف الغمه، ج۲، ص۲۲۶؛ بحار الأنوار، ج۴۴، ص۱۸۹؛ و عوالم (ج ۱۳، الامام الحسین) ص۵۹.</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۲۵۳.</ref>. | ||
== منابع == | == منابع == | ||
نسخهٔ ۲۵ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۵۹
سید حمیری از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: سید حمیری در حدیث - سید حمیری در کلام اسلامی - سید حمیری در معارف و سیره حسینی - پرسش‌های مرتبطسید حمیری از برجسته‌ترین شاعران شیعه که در عراق می‌زیست و مورد عنایت خاصّ ائمه، بخصوص امام صادق (ع) بود.
مقدمه
در مدح اهل بیت و مرثیۀ سید الشهدا (ع) و شهدای کربلا، آثار برجسته‌ای سروده است. نامش ابو هاشم اسماعیل بن محمد الحمیری بود. در سال ۱۰۵ ه به دنیا آمد. خانواده‌اش از محبّت اهل بیت دور بودند؛ امّا خودش شیفتۀ آل علی بود و هنر و زبانش را وقف آن دودمان پاک کرد. امام صادق (ع) به او فرمود: «سَمَّتْكَ أُمُّكَ سَيِّداً وَ وُفِّقْتَ فِي ذَلِكَ وَ أَنْتَ سَيِّدُ الشُّعَرَاءِ»[۱]. مادرت تو را "سیّد" نامید، در این باره موفق شدی و تو سالار شاعرانی. سید حمیری، علاوه بر چیرگی در شعر و ادب، در علوم قرآنی، تفسیر، حدیث و کلام نیز چهره‌ای بارز بود و نامش در کنار نام عالمان بزرگ مطرح است. امّا زبان شعری او در مدح دودمان پیامبر و هجو و رسوا کردن بنی امیّه، بسیار نافذ و برّان بود. مجموعۀ شعر او نیز (دیوان السید الحمیری) چاپ شده است.
حضرت صادق (ع) در منزل خود او را نشاند و خانوادۀ امام، پشت پرده نشستند. امام از او خواست در سوگ حسین (ع) شعر بخواند. او هم مرثیه‌ای خواند، با این مطلع: «امْرُرْ عَلَى جَدَثِ الْحُسَيْنِ * فَقُلْ لِأَعْظُمِهِ الزَّكِيَّةِ». و امام صادق (ع) گریست و صدای ناله از خانۀ آن حضرت بلند شد، تا حدّی که به او گفتند: دیگر بس است. او نیز شعرش را متوقّف کرد[۲]. سرانجام، در رمیلۀ بغداد، در سال ۱۷۳ه. ق وفات یافت[۳][۴].
منابع
پانویس
- ↑ الغدیر، ج۲، ص۲۳۲.
- ↑ اعیان الشیعه، ج۱، ص۵۸۶.
- ↑ پیرامون شخصیت او، از جمله ر. ک: «الغدیر»، ج۲، «شاعر العقیده»، محمد تقی حکیم، «سید حمیری، سالار شاعران»، محمد صحتی. این ویژگی‌های رفتاری در منابع زیر آمده است: مناقب، ابن شهر آشوب، ج۴، ص۶۵؛ حیاة الامام الحسین، ج۱، ص۱۱۲؛ المحجة البیضاء، ج۴، ص۲۲۲؛ سیرة الائمه الاثنی عشر، ج۲، ص۲۹؛ کشف الغمه، ج۲، ص۲۲۶؛ بحار الأنوار، ج۴۴، ص۱۸۹؛ و عوالم (ج ۱۳، الامام الحسین) ص۵۹.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۲۵۳.