کاغذ: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۲۵ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۲:۴۷

مقدمه

از آنجا که بخشی از فرهنگ عصر نزول را نوشت‌افزارهای آن تشکیل می‌دهد، مفاهیم مرتبط با کتابت وحی نیز از این مقوله‌های مرتبط و شیوه خواسته‌های آنان درباره تعالیم پیامبر مطرح است. از این دسته از آیات استفاده می‌شود که اولاً: کتابت وجود داشته و مخاطبان، کاغذ و نوشت‌افزارهایی مانند طومار را می‌شناخته‌اند. ثانیاً همه مخاطبان قرآن امّی نبوده‌اند و گرنه ﴿تُنَزِّلَ عَلَيْنَا كِتَابًا نَقْرَؤُهُ﴾^[۱] معنا ندارد. و یا در سوره بقره می‌گوید: ﴿فَوَيْلٌ لِلَّذِينَ يَكْتُبُونَ الْكِتَابَ بِأَيْدِيهِمْ﴾^[۲] و یا در شهادت بر دین سخن از کتابت می‌کند.

﴿وَلَوْ نَزَّلْنَا عَلَيْكَ كِتَابًا فِي قِرْطَاسٍ فَلَمَسُوهُ بِأَيْدِيهِمْ لَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا إِنْ هَذَا إِلَّا سِحْرٌ مُبِينٌ﴾^[۳].

نکات

حسی و ملموس بودن وحی و نشان دادن آسمانی بودن این کتاب برای افرادی که به دنبال نشانه‌ای بوده‌اند، خواسته آنان بوده است. از سوی دیگر زدن اتهام سحر به قرآن از سوی کافران حتی در صورت نزول آن بر پیامبر در کاغذی ملموس و نوشتاری قابل حسّ از شگردهای اتهامی کافران مخالف دعوت توحیدی پیامبر بوده است ﴿وَلَوْ نَزَّلْنَا عَلَيْكَ كِتَابًا فِي قِرْطَاسٍ فَلَمَسُوهُ بِأَيْدِيهِمْ لَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا إِنْ هَذَا إِلَّا سِحْرٌ مُبِينٌ﴾^[۴].

منابع

سعیدیان‌فر، محمد جعفر و ایازی، سید محمد علی، فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم

پانویس

↑ «مگر نوشته‌ای برای ما فرو فرستی که آن را بخوانیم» سوره اسراء، آیه ۹۳.
↑ «بنابراین، وای بر کسانی که (یک) نوشته را با دست‌های خود می‌نویسند» سوره بقره، آیه ۷۹.
↑ «اگر بر تو کتابی (نگاشته) بر کاغذی فرو می‌فرستادیم که (همگان) آن را به دست خود لمس می‌کردند، باز کافران می‌گفتند: این جز جادویی آشکار نیست» سوره انعام، آیه ۷.
↑ سعیدیان‌فر، محمد جعفر و ایازی، سید محمد علی، فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم، ج۲، ص ۵۰۸.

[1] «مگر نوشته‌ای برای ما فرو فرستی که آن را بخوانیم» سوره اسراء، آیه ۹۳.

[2] «بنابراین، وای بر کسانی که (یک) نوشته را با دست‌های خود می‌نویسند» سوره بقره، آیه ۷۹.

[3] «اگر بر تو کتابی (نگاشته) بر کاغذی فرو می‌فرستادیم که (همگان) آن را به دست خود لمس می‌کردند، باز کافران می‌گفتند: این جز جادویی آشکار نیست» سوره انعام، آیه ۷.

[4] سعیدیان‌فر، محمد جعفر و ایازی، سید محمد علی، فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم، ج۲، ص ۵۰۸.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
 {{نبوت}}
 {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[کاغذ در قرآن]] - [[کاغذ در حدیث]] - [[کاغذ در کلام اسلامی]]| پرسش مرتبط  = کاغذ (پرسش)}}
-==مقدمه==
+== مقدمه ==
 از آنجا که بخشی از [[فرهنگ عصر نزول]] را نوشت‌افزارهای آن تشکیل می‌دهد، مفاهیم مرتبط با [[کتابت]] [[وحی]] نیز از این مقوله‌های مرتبط و شیوه خواسته‌های آنان درباره [[تعالیم]] [[پیامبر]] مطرح است. از این دسته از [[آیات]] استفاده می‌شود که اولاً: [[کتابت]] وجود داشته و مخاطبان، کاغذ و نوشت‌افزارهایی مانند طومار را می‌شناخته‌اند. ثانیاً همه مخاطبان [[قرآن]] امّی نبوده‌اند و گرنه {{متن قرآن|تُنَزِّلَ عَلَيْنَا كِتَابًا نَقْرَؤُهُ}}<ref>«مگر نوشته‌ای برای ما فرو فرستی که آن را بخوانیم» سوره اسراء، آیه ۹۳.</ref> معنا ندارد. و یا در [[سوره بقره]] می‌گوید: {{متن قرآن|فَوَيْلٌ لِلَّذِينَ يَكْتُبُونَ الْكِتَابَ بِأَيْدِيهِمْ}}<ref>«بنابراین، وای بر کسانی که (یک) نوشته را با دست‌های خود می‌نویسند» سوره بقره، آیه ۷۹.</ref> و یا در [[شهادت]] بر [[دین]] سخن از [[کتابت]] می‌کند.
 #{{متن قرآن|وَلَوْ نَزَّلْنَا عَلَيْكَ كِتَابًا فِي قِرْطَاسٍ فَلَمَسُوهُ بِأَيْدِيهِمْ لَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا إِنْ هَذَا إِلَّا سِحْرٌ مُبِينٌ}}<ref>«اگر بر تو کتابی (نگاشته) بر کاغذی فرو می‌فرستادیم که (همگان) آن را به دست خود لمس می‌کردند، باز کافران می‌گفتند: این جز جادویی آشکار نیست» سوره انعام، آیه ۷.</ref>.
-==نکات==
+== نکات ==
 [[حسی]] و ملموس بودن [[وحی]] و نشان دادن آسمانی بودن این کتاب برای افرادی که به دنبال نشانه‌ای بوده‌اند، خواسته آنان بوده است. از سوی دیگر زدن [[اتهام]] [[سحر]] به [[قرآن]] از سوی [[کافران]] حتی در صورت [[نزول]] آن بر [[پیامبر]] در کاغذی ملموس و نوشتاری قابل حسّ از شگردهای اتهامی [[کافران]] [[مخالف]] [[دعوت توحیدی پیامبر]] بوده است {{متن قرآن|وَلَوْ نَزَّلْنَا عَلَيْكَ كِتَابًا فِي قِرْطَاسٍ فَلَمَسُوهُ بِأَيْدِيهِمْ لَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا إِنْ هَذَا إِلَّا سِحْرٌ مُبِينٌ}}<ref>[[محمد جعفر سعیدیان‌فر|سعیدیان‌فر، محمد جعفر]] و [[سید محمد علی ایازی|ایازی، سید محمد علی]]، [[فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم]]، ج۲، ص ۵۰۸.</ref>.