ینبع: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۲۶ سپتامبر ۲۰۲۲، ساعت ۲۱:۲۴

موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد

مقدمه

شهری است در هفت منزلی مدینه، کنار دریای سرخ که در راه قدیم حجّاج مصر بوده و قلعه‌ای در آن است. هنگامی‌که پیامبر (ص) آنجا را قسمت نمود، قطعه زمینی سهم علی (ع) شد. حضرت چاهی در آن حفر کرد. آب از آن چاه به‌سان گردن شتر جوشیدن گرفت.^[۱] علی (ع) در آنجا باغ‌هایی احداث نمود و معیشت خود را از آن باغستان‌ها تأمین می‌کرد، حتی در دورانی که در کوفه، متصدّی حکومت اسلامی بود. گاهی اسامة بن زید از آن حضرت مالی طلب کرد. حضرت فرمود: از بیت‌المال چیزی به تو نرسد، که آن ویژۀ رزمندگان است، ولی اگر خواهی از درآمد املاک شخصی‌ام در ینبع به تو دهم^[۲]. حضرت علی (ع) آن چاه را وقف زائران خانۀ خدا و رهروان راه خدا و در راه‌ماندگان کرد و اظهار امیدواری نمود که خداوند پاداش اخروی آن را نجات از آتش قرار دهد. متن مفصّل وقفنامۀ حضرت امیر (ع) در کتب روایی آمده است^[۳]^[۴]

منابع

محدثی، جواد، فرهنگ غدیر.

پانویس

↑ مجمع البحرین، واژه نبع
↑ معارف و معاریف، ج ۵ ص ۲۴۳۷
↑ .کافی، ج ۷ ص ۴۹ حدیث ۷
↑ محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۶۱۳.

[1] مجمع البحرین، واژه نبع

[2] معارف و معاریف، ج ۵ ص ۲۴۳۷

[3] .کافی، ج ۷ ص ۴۹ حدیث ۷

[4] محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۶۱۳.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

@@ خط ۶: / خط ۶: @@
 }}
 == مقدمه ==
-شهری است در هفت منزلی [[مدینه]]، کنار دریای سرخ که در راه قدیم [[حجّاج]] [[مصر]] بوده و قلعه‌ای در آن است. هنگامی‌که [[پیامبر]] {{صل}} آنجا را قسمت نمود، قطعه زمینی سهم [[امام علی|علی]] {{ع}} شد. [[حضرت]] چاهی در آن حفر کرد. آب از آن [[چاه]] به‌سان گردن شتر جوشیدن گرفت.<ref>مجمع البحرین، واژه نبع</ref> [[امام علی|علی]] {{ع}} در آنجا باغ‌هایی [[احداث]] نمود و [[معیشت]] خود را از آن باغستان‌ها تأمین می‌کرد، حتی در دورانی که در [[کوفه]]، متصدّی [[حکومت اسلامی]] بود. گاهی [[اسامة بن زید]] از آن [[حضرت]] [[مالی]] طلب کرد. [[حضرت]] فرمود: از [[بیت‌المال]] چیزی به تو نرسد، که آن ویژۀ [[رزمندگان]] است، ولی اگر خواهی از درآمد املاک شخصی‌ام در ینبع به تو دهم<ref>معارف و معاریف، ج ۵ ص ۲۴۳۷</ref>. [[امام علی|حضرت علی]] {{ع}} آن [[چاه]] را [[وقف]] [[زائران]] [[خانۀ خدا]] و رهروان [[راه خدا]] و در راه‌ماندگان کرد و اظهار [[امیدواری]] نمود که [[خداوند]] [[پاداش اخروی]] آن را [[نجات]] از [[آتش]] قرار دهد. متن مفصّل وقفنامۀ [[حضرت امیر]] {{ع}} در کتب [[روایی]] آمده است<ref>.کافی، ج ۷ ص ۴۹ حدیث ۷ </ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۶۱۳.</ref>
+شهری است در هفت منزلی [[مدینه]]، کنار دریای سرخ که در راه قدیم [[حجّاج]] [[مصر]] بوده و قلعه‌ای در آن است. هنگامی‌که [[پیامبر]] {{صل}} آنجا را قسمت نمود، قطعه زمینی سهم [[امام علی|علی]] {{ع}} شد. [[حضرت]] چاهی در آن حفر کرد. آب از آن [[چاه]] به‌سان گردن شتر جوشیدن گرفت.<ref>مجمع البحرین، واژه نبع</ref> [[امام علی|علی]] {{ع}} در آنجا باغ‌هایی احداث نمود و [[معیشت]] خود را از آن باغستان‌ها تأمین می‌کرد، حتی در دورانی که در [[کوفه]]، متصدّی [[حکومت اسلامی]] بود. گاهی [[اسامة بن زید]] از آن [[حضرت]] [[مالی]] طلب کرد. [[حضرت]] فرمود: از [[بیت‌المال]] چیزی به تو نرسد، که آن ویژۀ [[رزمندگان]] است، ولی اگر خواهی از درآمد املاک شخصی‌ام در ینبع به تو دهم<ref>معارف و معاریف، ج ۵ ص ۲۴۳۷</ref>. [[امام علی|حضرت علی]] {{ع}} آن [[چاه]] را [[وقف]] [[زائران]] [[خانۀ خدا]] و رهروان [[راه خدا]] و در راه‌ماندگان کرد و اظهار [[امیدواری]] نمود که [[خداوند]] [[پاداش اخروی]] آن را [[نجات]] از [[آتش]] قرار دهد. متن مفصّل وقفنامۀ [[حضرت امیر]] {{ع}} در کتب [[روایی]] آمده است<ref>.کافی، ج ۷ ص ۴۹ حدیث ۷ </ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۶۱۳.</ref>
 == منابع ==