←واقعه کربلا
| خط ۸۴: | خط ۸۴: | ||
پس از [[مرگ معاویه]] در [[رجب]] [[سال شصت هجری]]، [[یزید بن معاویه]] که خود را [[خلیفه]] می‌خواند، در نامه‌ای به [[والی مدینه]]، خواهان [[بیعت]] [[امام حسین]] {{ع}} گردید<ref>مفید، محمد بن محمد، الارشاد، ج۲، ص۳۲؛ ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۱، ص۳۹۶.</ref>. حضرت {{ع}} برای اجتناب از بیعت، دو [[روز]] مانده به پایان [[رجب]]، [[مدینه]] را به سوی [[مکه]] ترک کرد و [[جمعه]] سوم [[شعبان]] به مکه رسید<ref>بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۳، ص۳۷۱؛ مفید، محمد بن محمد، الارشاد، ج۲، ص۳۴-۳۵.</ref>. در مدت حضور امام حسین {{ع}} در مکه، بزرگان [[شیعه کوفه]] (مانند [[سلیمان بن صرد]]، [[مسیب بن نجبه]]، [[رفاعة بن شداد]]، و [[حبیب بن مظاهر]]) و [[اشراف کوفه]] (نظیر [[شبث بن ربعی]]، [[محمد بن عمیر]]، [[حجار بن ابجر]]، و [[عمرو بن حجاج]]) برای حضرت {{ع}} [[نامه]] نوشتند و خواستار حضور او در [[کوفه]] شدند تا با او به عنوان [[خلیفه]] بیعت کنند<ref>بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۳، ص۳۶۹- ۳۷۰؛ ر. ک: مفید، محمد بن محمد، الارشاد، ج۲، ص۳۶-۳۸.</ref>. امام حسین {{ع}} نیز پسرعموی، خود [[مسلم بن عقیل]]، را برای [[بیعت گرفتن]] از [[مردم]] به کوفه فرستاد و خود نیز پس از چهار ماه اقامت در مکه، در روز سه‌شنبه هشتم [[ذی‌حجه]]<ref>بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۳، ص۳۷۱؛ ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۱، ص۳۹۶.</ref> و بنا بر گزارشی در روز چهارشنبه مصادف با [[روز عرفه]]، از این [[شهر]] خارج شد<ref>بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۳، ص۳۷۱.</ref> و دوم [[محرم]] [[سال ۶۱ هجری]] به [[کربلا]] رسید<ref>بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۳، ص۳۸۵.</ref><ref>[[سید علی رضا عالمی|عالمی، سید علی رضا]]، [[حسین بن علی (مقاله)| مقاله «حسین بن علی»]]، [[دانشنامه فاطمی ج۱ (کتاب)|دانشنامه فاطمی]]، ج۱، ص ۲۰۶.</ref> | پس از [[مرگ معاویه]] در [[رجب]] [[سال شصت هجری]]، [[یزید بن معاویه]] که خود را [[خلیفه]] می‌خواند، در نامه‌ای به [[والی مدینه]]، خواهان [[بیعت]] [[امام حسین]] {{ع}} گردید<ref>مفید، محمد بن محمد، الارشاد، ج۲، ص۳۲؛ ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۱، ص۳۹۶.</ref>. حضرت {{ع}} برای اجتناب از بیعت، دو [[روز]] مانده به پایان [[رجب]]، [[مدینه]] را به سوی [[مکه]] ترک کرد و [[جمعه]] سوم [[شعبان]] به مکه رسید<ref>بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۳، ص۳۷۱؛ مفید، محمد بن محمد، الارشاد، ج۲، ص۳۴-۳۵.</ref>. در مدت حضور امام حسین {{ع}} در مکه، بزرگان [[شیعه کوفه]] (مانند [[سلیمان بن صرد]]، [[مسیب بن نجبه]]، [[رفاعة بن شداد]]، و [[حبیب بن مظاهر]]) و [[اشراف کوفه]] (نظیر [[شبث بن ربعی]]، [[محمد بن عمیر]]، [[حجار بن ابجر]]، و [[عمرو بن حجاج]]) برای حضرت {{ع}} [[نامه]] نوشتند و خواستار حضور او در [[کوفه]] شدند تا با او به عنوان [[خلیفه]] بیعت کنند<ref>بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۳، ص۳۶۹- ۳۷۰؛ ر. ک: مفید، محمد بن محمد، الارشاد، ج۲، ص۳۶-۳۸.</ref>. امام حسین {{ع}} نیز پسرعموی، خود [[مسلم بن عقیل]]، را برای [[بیعت گرفتن]] از [[مردم]] به کوفه فرستاد و خود نیز پس از چهار ماه اقامت در مکه، در روز سه‌شنبه هشتم [[ذی‌حجه]]<ref>بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۳، ص۳۷۱؛ ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۱، ص۳۹۶.</ref> و بنا بر گزارشی در روز چهارشنبه مصادف با [[روز عرفه]]، از این [[شهر]] خارج شد<ref>بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۳، ص۳۷۱.</ref> و دوم [[محرم]] [[سال ۶۱ هجری]] به [[کربلا]] رسید<ref>بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۳، ص۳۸۵.</ref><ref>[[سید علی رضا عالمی|عالمی، سید علی رضا]]، [[حسین بن علی (مقاله)| مقاله «حسین بن علی»]]، [[دانشنامه فاطمی ج۱ (کتاب)|دانشنامه فاطمی]]، ج۱، ص ۲۰۶.</ref> | ||
=== قیام امام حسین === | === قیام امام حسین === | ||
==واقعه کربلا== | ===واقعه کربلا=== | ||
== شهادت امام حسین == | == شهادت امام حسین == | ||
آن حضرت {{ع}} پس از [[رویارویی]] با [[سپاه]] [[عبیدالله بن زیاد]]، [[والی کوفه]]، در دهم محرم سال ۶۱ هجری، در مصافی نابرابر و پس از [[فداکاری]] بسیار، به همراه ۷۲ تن از یارانش<ref>ر. ک: بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۳، ص۴۱۱؛ مفید، محمد بن محمد، الارشاد، ج۲، ص۱۱۳.</ref> به [[شهادت]] رسید<ref>حاکم نیشابوری، المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۱۷۷؛ مفید، محمد بن محمد، الارشاد، ج۲، ص۱۳۳.</ref>. [[قاتل]] او [[سنان بن انس نخعی]]<ref>بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۳، ص۴۱۸؛ ابوالفرج اصفهانی، مقاتل الطالبیین، ص۷۹؛ ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۱، ص۳۹۳.</ref> و به [[اعتقاد]] برخی شمربن‌ذی‌الجوشن بود<ref>بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۳، ص۴۱۸؛ مفید، محمد بن محمد، الارشاد، ج۲، ص۱۱۲.</ref>. | آن حضرت {{ع}} پس از [[رویارویی]] با [[سپاه]] [[عبیدالله بن زیاد]]، [[والی کوفه]]، در دهم محرم سال ۶۱ هجری، در مصافی نابرابر و پس از [[فداکاری]] بسیار، به همراه ۷۲ تن از یارانش<ref>ر. ک: بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۳، ص۴۱۱؛ مفید، محمد بن محمد، الارشاد، ج۲، ص۱۱۳.</ref> به [[شهادت]] رسید<ref>حاکم نیشابوری، المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۱۷۷؛ مفید، محمد بن محمد، الارشاد، ج۲، ص۱۳۳.</ref>. [[قاتل]] او [[سنان بن انس نخعی]]<ref>بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۳، ص۴۱۸؛ ابوالفرج اصفهانی، مقاتل الطالبیین، ص۷۹؛ ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۱، ص۳۹۳.</ref> و به [[اعتقاد]] برخی شمربن‌ذی‌الجوشن بود<ref>بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۳، ص۴۱۸؛ مفید، محمد بن محمد، الارشاد، ج۲، ص۱۱۲.</ref>. | ||