باغی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{خرد}} {{امامت}} <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> : <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; fo...» ایجاد کرد)
 
جز (جایگزینی متن - '{{عربی|اندازه=155%|﴿{{متن قرآن' به '{{عربی|اندازه=100%|﴿{{متن قرآن')
خط ۱۳: خط ۱۳:


==مقدمه==
==مقدمه==
* [[قرآن]] کریم در جدال و پیکار دو گروه مسلمان نیز، دستور می‌دهد که با گروهی که اهل بغی و ستم باشد بجنگید تا به فرمان خدا گردن بنهد: {{عربی|اندازه=155%|﴿{{متن قرآن|فَإِن بَغَتْ إِحْدَاهُمَا عَلَى الأُخْرَى فَقَاتِلُوا الَّتِي تَبْغِي حَتَّى تَفِيءَ إِلَى أَمْرِ اللَّهِ}}﴾}}<ref>سوره حجرات آیه ۹</ref> در تاریخ [[اسلام]]، جنگ‌افروزان جمل، صفّین و نهروان از مصادیق بارز اهل بغی بودند و [[امام علی|امیر المؤمنین]]{{ع}} و یارانش به دستور قرآن موظّف به "جهاد با اهل بغی" بودند. [[پیامبر خاتم|رسول خدا]]{{صل}} به آن حضرت خبر داده بود. که گروهی باغی با تو خواهند جنگید {{عربی|اندازه=155%|ستقاتلک الفئة الباغیة}} و در مورد عمّار یاسر نیز فرموده بود که او را {{عربی|اندازه=155%|فئۀ باغیه}} و گروه ستمکار خواهند کشت و وی در صفّین به دست سربازان معاویه به شهادت رسید. در [[نهج البلاغه]]، حضرت امیر مبارزۀ خود با دشمنانش را با عنوان پیکار با اهل بغی دانسته و آنان را ستمکار و طغیانگر شمرده و فرموده است: {{عربی|اندازه=155%|ألا و قد امرنی اللّه بقتال أهل البغی و النّکث و الفساد فی الأرض...}}<ref>خطبۀ ۱۹۲، نیز خطبۀ ۱۴۸ در مورد جنگ جمل</ref> و از ناکثین و قاسطین و مارقین یاد می‌کند<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص:۱۲۱.</ref>.
* [[قرآن]] کریم در جدال و پیکار دو گروه مسلمان نیز، دستور می‌دهد که با گروهی که اهل بغی و ستم باشد بجنگید تا به فرمان خدا گردن بنهد: {{عربی|اندازه=100%|﴿{{متن قرآن|فَإِن بَغَتْ إِحْدَاهُمَا عَلَى الأُخْرَى فَقَاتِلُوا الَّتِي تَبْغِي حَتَّى تَفِيءَ إِلَى أَمْرِ اللَّهِ}}﴾}}<ref>سوره حجرات آیه ۹</ref> در تاریخ [[اسلام]]، جنگ‌افروزان جمل، صفّین و نهروان از مصادیق بارز اهل بغی بودند و [[امام علی|امیر المؤمنین]]{{ع}} و یارانش به دستور قرآن موظّف به "جهاد با اهل بغی" بودند. [[پیامبر خاتم|رسول خدا]]{{صل}} به آن حضرت خبر داده بود. که گروهی باغی با تو خواهند جنگید {{عربی|اندازه=155%|ستقاتلک الفئة الباغیة}} و در مورد عمّار یاسر نیز فرموده بود که او را {{عربی|اندازه=155%|فئۀ باغیه}} و گروه ستمکار خواهند کشت و وی در صفّین به دست سربازان معاویه به شهادت رسید. در [[نهج البلاغه]]، حضرت امیر مبارزۀ خود با دشمنانش را با عنوان پیکار با اهل بغی دانسته و آنان را ستمکار و طغیانگر شمرده و فرموده است: {{عربی|اندازه=155%|ألا و قد امرنی اللّه بقتال أهل البغی و النّکث و الفساد فی الأرض...}}<ref>خطبۀ ۱۹۲، نیز خطبۀ ۱۴۸ در مورد جنگ جمل</ref> و از ناکثین و قاسطین و مارقین یاد می‌کند<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص:۱۲۱.</ref>.


== جستارهای وابسته ==
== جستارهای وابسته ==

نسخهٔ ‏۲۰ مارس ۲۰۱۹، ساعت ۱۲:۵۶

این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل باغی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

باغی تجاوزگر، شورشی، اهل بغی، کسی که بر ضدّ حکومت امام معصوم و حکومت اسلامی طغیان و شورش مسلّحانه کند[۱].


مقدمه

  • قرآن کریم در جدال و پیکار دو گروه مسلمان نیز، دستور می‌دهد که با گروهی که اهل بغی و ستم باشد بجنگید تا به فرمان خدا گردن بنهد: ﴿﴿فَإِن بَغَتْ إِحْدَاهُمَا عَلَى الأُخْرَى فَقَاتِلُوا الَّتِي تَبْغِي حَتَّى تَفِيءَ إِلَى أَمْرِ اللَّهِ[۲] در تاریخ اسلام، جنگ‌افروزان جمل، صفّین و نهروان از مصادیق بارز اهل بغی بودند و امیر المؤمنین(ع) و یارانش به دستور قرآن موظّف به "جهاد با اهل بغی" بودند. رسول خدا(ص) به آن حضرت خبر داده بود. که گروهی باغی با تو خواهند جنگید ستقاتلک الفئة الباغیة و در مورد عمّار یاسر نیز فرموده بود که او را فئۀ باغیه و گروه ستمکار خواهند کشت و وی در صفّین به دست سربازان معاویه به شهادت رسید. در نهج البلاغه، حضرت امیر مبارزۀ خود با دشمنانش را با عنوان پیکار با اهل بغی دانسته و آنان را ستمکار و طغیانگر شمرده و فرموده است: ألا و قد امرنی اللّه بقتال أهل البغی و النّکث و الفساد فی الأرض...[۳] و از ناکثین و قاسطین و مارقین یاد می‌کند[۴].

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص:۱۲۱.
  2. سوره حجرات آیه ۹
  3. خطبۀ ۱۹۲، نیز خطبۀ ۱۴۸ در مورد جنگ جمل
  4. محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص:۱۲۱.