حریث بن ابی حریث: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = صحابه | عنوان مدخل = حریث بن ابی حریث | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط = }} == آشنایی اجمالی == نسبت وی ناشناخته است و کسی به صحابی بودن وی تصریح نکرده است. تنها ابونعیم<ref>ابونعیم، معرفة الصحابه، ج۲، ص۷۸۱.</ref> و ابن حجر<ref>...» ایجاد کرد)
برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۶: خط ۶:
}}
}}
== آشنایی اجمالی ==
== آشنایی اجمالی ==
نسبت وی ناشناخته است و کسی به [[صحابی]] بودن وی تصریح نکرده است. تنها [[ابونعیم]]<ref>ابونعیم، معرفة الصحابه، ج۲، ص۷۸۱.</ref> و [[ابن حجر]]<ref>ابن حجر، الاصابه، ج۲، ص۴۷.</ref>، وی را با [[حریث بن عمرو]] یکی دانسته‌اند که شاهدی بر این مطلب نیست و گزارش‌های مربوط به این دو نیز مؤید تفاوت آنان است. وی از [[ابن عمر]]، [[زید بن حارثه]]، [[ابوادریس خولانی]] و [[قبیصة بن ذؤیب]] [[روایت]] دارد. او زاعی او را [[تضعیف]] کرده و گفته است: او در [[حدیث]] قابل [[اتباع]] نیست<ref>بخاری، التاریخ الکبیر، ج۳، ص۷۰؛ عقیلی، الضعفاء الکبیر، ج۱، ص۲۸۷.</ref>. [[ابن ابی حاتم]]<ref>ابن ابی حاتم، الجرح و التعدیل، ج۲، ص۲۶۳.</ref> و [[ذهبی]]<ref>ذهبی، میزان الاعتدال فی نقد الرجال، ج۱، ص۴۷۴.</ref> گفته‌اند: سخنان او قابل [[احتجاج]] نیست. [[ابن حبان]]<ref>ابن حبان، الثقات، ج۴، ص۱۷۶.</ref> وی را از [[ثقات]] شمرده، [[ولی]] در کتاب المجروحین<ref>ابن حبان، الثقات، ج۱، ص۲۶۰.</ref> او را در شمار افراد منکرالحدیث آورده است. [[ابن عساکر]]<ref>ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج۲۱، ص۴۱؛ ج۳۴، ص۶۰-۵۹.</ref> [[سعید]] و [[عبدالحمید]] را از [[فرزندان]] حریث بن ابی حریث و در شمار [[راویان حدیث]] آورده است<ref>[[رمضان محمدی|محمد، رمضان]]، [[دانشنامه سیره نبوی ج۳ (کتاب)|مقاله «حریث بن ابی حریث»، دانشنامه سیره نبوی]] ج۳، ص۳۹.</ref>.
نسبت وی ناشناخته است و کسی به [[صحابی]] بودن وی تصریح نکرده است. تنها [[ابونعیم]]<ref>ابونعیم، معرفة الصحابه، ج۲، ص۷۸۱.</ref> و [[ابن حجر]]<ref>ابن حجر، الاصابه، ج۲، ص۴۷.</ref>، وی را با [[حریث بن عمرو]] یکی دانسته‌اند که شاهدی بر این مطلب نیست و گزارش‌های مربوط به این دو نیز مؤید تفاوت آنان است. وی از [[ابن عمر]]، [[زید بن حارثه]]، [[ابوادریس خولانی]] و [[قبیصة بن ذؤیب]] [[روایت]] دارد. او زاعی او را [[تضعیف]] کرده و گفته است: او در [[حدیث]] قابل [[اتباع]] نیست<ref>بخاری، التاریخ الکبیر، ج۳، ص۷۰؛ عقیلی، الضعفاء الکبیر، ج۱، ص۲۸۷.</ref>. [[ابن ابی حاتم]]<ref>ابن ابی حاتم، الجرح و التعدیل، ج۲، ص۲۶۳.</ref> و [[ذهبی]]<ref>ذهبی، میزان الاعتدال فی نقد الرجال، ج۱، ص۴۷۴.</ref> گفته‌اند: سخنان او قابل [[احتجاج]] نیست. [[ابن حبان]]<ref>ابن حبان، الثقات، ج۴، ص۱۷۶.</ref> وی را از [[ثقات]] شمرده، [[ولی]] در کتاب المجروحین<ref>ابن حبان، الثقات، ج۱، ص۲۶۰.</ref> او را در شمار افراد منکرالحدیث آورده است. [[ابن عساکر]]<ref>ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج۲۱، ص۴۱؛ ج۳۴، ص۶۰-۵۹.</ref> [[سعید بن حریث بن ابی حریث|سعید]] و [[عبدالحمید بن حریث بن ابی حریث|عبدالحمید]] را از [[فرزندان]] حریث بن ابی حریث و در شمار [[راویان حدیث]] آورده است<ref>[[رمضان محمدی|محمد، رمضان]]، [[دانشنامه سیره نبوی ج۳ (کتاب)|مقاله «حریث بن ابی حریث»، دانشنامه سیره نبوی]] ج۳، ص۳۹.</ref>.


== جستارهای وابسته ==
== جستارهای وابسته ==

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۰ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۱۷

آشنایی اجمالی

نسبت وی ناشناخته است و کسی به صحابی بودن وی تصریح نکرده است. تنها ابونعیم[۱] و ابن حجر[۲]، وی را با حریث بن عمرو یکی دانسته‌اند که شاهدی بر این مطلب نیست و گزارش‌های مربوط به این دو نیز مؤید تفاوت آنان است. وی از ابن عمر، زید بن حارثه، ابوادریس خولانی و قبیصة بن ذؤیب روایت دارد. او زاعی او را تضعیف کرده و گفته است: او در حدیث قابل اتباع نیست[۳]. ابن ابی حاتم[۴] و ذهبی[۵] گفته‌اند: سخنان او قابل احتجاج نیست. ابن حبان[۶] وی را از ثقات شمرده، ولی در کتاب المجروحین[۷] او را در شمار افراد منکرالحدیث آورده است. ابن عساکر[۸] سعید و عبدالحمید را از فرزندان حریث بن ابی حریث و در شمار راویان حدیث آورده است[۹].

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. ابونعیم، معرفة الصحابه، ج۲، ص۷۸۱.
  2. ابن حجر، الاصابه، ج۲، ص۴۷.
  3. بخاری، التاریخ الکبیر، ج۳، ص۷۰؛ عقیلی، الضعفاء الکبیر، ج۱، ص۲۸۷.
  4. ابن ابی حاتم، الجرح و التعدیل، ج۲، ص۲۶۳.
  5. ذهبی، میزان الاعتدال فی نقد الرجال، ج۱، ص۴۷۴.
  6. ابن حبان، الثقات، ج۴، ص۱۷۶.
  7. ابن حبان، الثقات، ج۱، ص۲۶۰.
  8. ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج۲۱، ص۴۱؛ ج۳۴، ص۶۰-۵۹.
  9. محمد، رمضان، مقاله «حریث بن ابی حریث»، دانشنامه سیره نبوی ج۳، ص۳۹.