یوم التغابن: تفاوت میان نسخه‌ها
(←پانویس) |
جز (جایگزینی متن - '# 22px '''فرهنگ شیعه'''' به '# 22px پژوهشکده تحقیقات اسلامی، '''فرهنگ شیعه'''') |
||
| خط ۱۱: | خط ۱۱: | ||
== منابع == | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده:1414.jpg|22px]] [[فرهنگ شیعه (کتاب)|'''فرهنگ شیعه''']] | # [[پرونده:1414.jpg|22px]] [[پژوهشکده تحقیقات اسلامی]]، [[فرهنگ شیعه (کتاب)|'''فرهنگ شیعه''']] | ||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
نسخهٔ ۲۶ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۰:۴۱
این مدخل زیرشاخهٔ بحث قیامت است. یوم التغابن از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: یوم التغابن در کلام اسلامی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
از نام‌های قیامت در قرآن کریم است و یکی از سوره‌های قرآنی نیز به نام تغابن، نامبردار است[۱]. "تغابن" برگرفته از "غبن" است به معنای فریب دادن و نیز فریب خوردن[۲]. "غبن" در اصطلاح فقه بدین معنا است که فروشنده، مال خویش را به بیش از آنچه می‌ارزد، بفروشد. چنین کسی را "غابن" و خریدار را "مغبون" گویند[۳].
قرآن کریم، رفتار و کردار آدمی را از آن رو که در قیامت عوض خواهد گرفت، به کالا تشبیه کرده است. زشتکاران در قیامت درمی‌یابند که در معامله زندگی دنیوی زیان‌دیده‌اند و فرایض و اعمال نیک را رها کرده و به بهایی اندک فروخته‌اند[۴]. غبن در معاملات دنیوی، بر اثر خطا در ارزیابی کالا پیش می‌آید. پس از وقوع معامله، خریدار یا فروشنده به خطا پی می‌برد و به غبن خویش واقف می‌گردد.
غبن در وقایع معنوی بر اثر غفلت و نیندیشیدن و فریب شهوات نفس را خوردن رخ می‌دهد. در معاملات دنیوی، هم خطای ارزیابی و هم کشف آن در دنیا پیش می‌آید؛ اما در امور معنوی، خطای ارزیابی در دنیا رخ می‌دهد و کشف آن در قیامت حاصل می‌آید؛ روزی که تکلیف به پایان رسیده و جبران غبن ناممکن است[۵]. روز قیامت را از آن روی "یوم التغابن" گویند که زیانکاران به زیانی که دیده‌اند، پی می‌برند[۶]. غبن در امور معنوی نیز همچون امور دنیوی، دو سویه است: در یک سوی غابن جای دارد؛ یعنی طایفه گمراه‌کننده و در سوی دیگر، طایفه گمراه شده که مغبون است. طایفه نخست آنان‌اند که پیروان خویش- یعنی طایفه مغبون- را به گمراهی می‌لغزانند. اما با نظری دقیق‌تر، هر دو گروه را می‌توان هم غابن دانست و هم مغبون؛ بدین معنا که گروه دوم نیز با پیروی کورکورانه از گروه نخست، بدانان در گمراه‌کنندگی و استکبارشان یاری می‌رسانند و بدین سان، آنان را مغبون می‌سازند[۷].[۸]
منابع
پانویس
- ↑ ﴿يَوْمَ يَجْمَعُكُمْ لِيَوْمِ الْجَمْعِ ذَلِكَ يَوْمُ التَّغَابُنِ وَمَن يُؤْمِن بِاللَّهِ وَيَعْمَلْ صَالِحًا يُكَفِّرْ عَنْهُ سَيِّئَاتِهِ وَيُدْخِلْهُ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِن تَحْتِهَا الأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا أَبَدًا ذَلِكَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ﴾؛ سوره تغابن، آیه ۹.
- ↑ نثر طوبی، ۲- ۱/ ۲۰۸.
- ↑ فرهنگ معارف اسلامی، ۳/ ۳۹۸.
- ↑ ر. ک: ﴿إِنَّ الَّذِينَ يَشْتَرُونَ بِعَهْدِ اللَّهِ وَأَيْمَانِهِمْ ثَمَنًا قَلِيلاً أُوْلَئِكَ لاَ خَلاقَ لَهُمْ فِي الآخِرَةِ وَلاَ يُكَلِّمُهُمُ اللَّهُ وَلاَ يَنظُرُ إِلَيْهِمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَلاَ يُزَكِّيهِمْ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ﴾؛ سوره آل عمران، آیه ۷۷.
- ↑ معاد از نظر روح و جسم، ۲/ ۱۷۷.
- ↑ دائرة المعارف تشیع، ۹/ ۳۹۳.
- ↑ المیزان، ۱۹/ ۳۰۱.
- ↑ فرهنگ شیعه، ص ۴۷۹-۴۸۰.