ابن‌خانبه: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
بدون خلاصۀ ویرایش
برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی
جز (جایگزینی متن - 'داود' به 'داوود')
خط ۱: خط ۱:
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[ابن‌خانبه در تراجم و رجال]] - [[ابن‌خانبه در معارف و سیره رضوی]]| پرسش مرتبط  = }}
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[ابن‌خانبه در تراجم و رجال]] - [[ابن‌خانبه در معارف و سیره رضوی]]| پرسش مرتبط  = }}
== آشنایی اجمالی ==
== آشنایی اجمالی ==
[[ابوجعفر احمد بن عبدالله بن مهران بن خانبه کرخی]]، مشهور به [[ابن خانبه]] از خاندانی بزرگ، [[شیعی]]<ref>رجال النجاشی، ج۲، ص۲۳۹.</ref> و اصالتاً [[ایرانی]]، [[غلام]] [[یونس بن عبدالرحمان]] و [[صحابی]] مشهور [[امام کاظم]] و [[امام رضا]]{{عم}} بود.<ref>خلاصة الاقوال، ص۱۵.</ref> بسیاری از [[رجال شناسان]] [[ابن خانبه]] را با [[احمد بن عبدالله کرخی]] یک نفر دانسته‌اند.<ref>جامع الرواة، ج۱، ص۵۳؛ نقد الرجال، ص۲۴.</ref> کسانی چون [[طاهر بن محمد بن علی]]، [[احمد بن هلال]] و [[محمد بن حسین]] از وی [[روایت]] کرده‌اند.<ref>تنقیح المقال، ج۱، ص۶۶.</ref> [[شیخ طوسی]] وی را در زمره کسانی ذکر کرده که از [[امامان معصوم]] روایتی نقل نکرده‌اند،<ref>رجال الطوسی، ص۴۵۳.</ref> اما [[نجاشی]] نقل کرده که ابن خانبه مکاتبه‌ای با امام رضا{{ع}} داشته است.<ref>رجال النجاشی، ج۲، ص۲۳۹.</ref> رجال‌نویسان او را [[موثق]] دانسته‌اند.<ref>الفهرست (طوسی)، ص۲۶؛ رجال ابن داود، ص۳۱.</ref> گفته شده که وی نخست کاتب [[اسحاق بن ابراهیم]] بود، ولی از آن کناره گرفت و به تصنیف کتاب روی آورد.<ref>خلاصة الاقوال، ص۱۵.</ref> کتاب التأدیب که به نام کتاب یوم و لیله نیز [[شهرت]] دارد، اثر اوست.<ref>الفهرست (طوسی)، ص۲۶.</ref>.<ref>جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]] ج۱، ص۱۵۱-۱۵۲.</ref>
[[ابوجعفر احمد بن عبدالله بن مهران بن خانبه کرخی]]، مشهور به [[ابن خانبه]] از خاندانی بزرگ، [[شیعی]]<ref>رجال النجاشی، ج۲، ص۲۳۹.</ref> و اصالتاً [[ایرانی]]، [[غلام]] [[یونس بن عبدالرحمان]] و [[صحابی]] مشهور [[امام کاظم]] و [[امام رضا]]{{عم}} بود.<ref>خلاصة الاقوال، ص۱۵.</ref> بسیاری از [[رجال شناسان]] [[ابن خانبه]] را با [[احمد بن عبدالله کرخی]] یک نفر دانسته‌اند.<ref>جامع الرواة، ج۱، ص۵۳؛ نقد الرجال، ص۲۴.</ref> کسانی چون [[طاهر بن محمد بن علی]]، [[احمد بن هلال]] و [[محمد بن حسین]] از وی [[روایت]] کرده‌اند.<ref>تنقیح المقال، ج۱، ص۶۶.</ref> [[شیخ طوسی]] وی را در زمره کسانی ذکر کرده که از [[امامان معصوم]] روایتی نقل نکرده‌اند،<ref>رجال الطوسی، ص۴۵۳.</ref> اما [[نجاشی]] نقل کرده که ابن خانبه مکاتبه‌ای با امام رضا{{ع}} داشته است.<ref>رجال النجاشی، ج۲، ص۲۳۹.</ref> رجال‌نویسان او را [[موثق]] دانسته‌اند.<ref>الفهرست (طوسی)، ص۲۶؛ رجال ابن داوود، ص۳۱.</ref> گفته شده که وی نخست کاتب [[اسحاق بن ابراهیم]] بود، ولی از آن کناره گرفت و به تصنیف کتاب روی آورد.<ref>خلاصة الاقوال، ص۱۵.</ref> کتاب التأدیب که به نام کتاب یوم و لیله نیز [[شهرت]] دارد، اثر اوست.<ref>الفهرست (طوسی)، ص۲۶.</ref>.<ref>جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]] ج۱، ص۱۵۱-۱۵۲.</ref>


==جستارهای وابسته==
==جستارهای وابسته==

نسخهٔ ‏۷ نوامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۷:۳۹

آشنایی اجمالی

ابوجعفر احمد بن عبدالله بن مهران بن خانبه کرخی، مشهور به ابن خانبه از خاندانی بزرگ، شیعی[۱] و اصالتاً ایرانی، غلام یونس بن عبدالرحمان و صحابی مشهور امام کاظم و امام رضا(ع) بود.[۲] بسیاری از رجال شناسان ابن خانبه را با احمد بن عبدالله کرخی یک نفر دانسته‌اند.[۳] کسانی چون طاهر بن محمد بن علی، احمد بن هلال و محمد بن حسین از وی روایت کرده‌اند.[۴] شیخ طوسی وی را در زمره کسانی ذکر کرده که از امامان معصوم روایتی نقل نکرده‌اند،[۵] اما نجاشی نقل کرده که ابن خانبه مکاتبه‌ای با امام رضا(ع) داشته است.[۶] رجال‌نویسان او را موثق دانسته‌اند.[۷] گفته شده که وی نخست کاتب اسحاق بن ابراهیم بود، ولی از آن کناره گرفت و به تصنیف کتاب روی آورد.[۸] کتاب التأدیب که به نام کتاب یوم و لیله نیز شهرت دارد، اثر اوست.[۹].[۱۰]

جستارهای وابسته

منابع

  1. جمعی از پژوهشگران، فرهنگنامه مؤلفان اسلامی ج۱

پانویس

  1. رجال النجاشی، ج۲، ص۲۳۹.
  2. خلاصة الاقوال، ص۱۵.
  3. جامع الرواة، ج۱، ص۵۳؛ نقد الرجال، ص۲۴.
  4. تنقیح المقال، ج۱، ص۶۶.
  5. رجال الطوسی، ص۴۵۳.
  6. رجال النجاشی، ج۲، ص۲۳۹.
  7. الفهرست (طوسی)، ص۲۶؛ رجال ابن داوود، ص۳۱.
  8. خلاصة الاقوال، ص۱۵.
  9. الفهرست (طوسی)، ص۲۶.
  10. جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱، ص۱۵۱-۱۵۲.