تفسیر آدم بن ابی‌ایاس: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (جایگزینی متن - 'بن ابی ایاس' به 'بن ابی‌ایاس')
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
{{امامت}}
{{مدخل مرتبط| موضوع مرتبط =| عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط  = }}
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث '''[[آدم بن ابی‌ایاس عسقلانی]]''' است. </div>
 
== مقدمه ==
== مقدمه ==
[[اسماعیل پاشا]]، [[آدم بن ابی‌ایاس عسقلانی]] را از مؤلفان به شمار آورده و گفته است: وی [[تفسیر القرآن]] را تألیف کرده<ref>بغدادی، هدیة العارفین، ج۵، ص۱.</ref> و با این عبارت از وجود این [[تفسیر]] خبر داده است. [[حاج خلیفه]] نیز با ذکر آدم بن ابی‌ایاس در شمار مؤلفانی که کتاب‌های تفسیری‌شان دربردارنده اقوال [[صحابه]] و [[تابعین]] می‌باشد، به وجود این تفسیر اشاره کرده است<ref>ر. ک: حاج خلیفة، کشف الظنون، ج۱، ص۴۳۰.</ref>.<ref>[[علی اکبر بابایی|بابایی، علی اکبر]]، [[تاریخ تفسیر قرآن (کتاب)|تاریخ تفسیر قرآن]]، ص ۳۸۵.</ref>
[[اسماعیل پاشا]]، [[آدم بن ابی‌ایاس عسقلانی]] را از مؤلفان به شمار آورده و گفته است: وی [[تفسیر القرآن]] را تألیف کرده<ref>بغدادی، هدیة العارفین، ج۵، ص۱.</ref> و با این عبارت از وجود این [[تفسیر]] خبر داده است. [[حاج خلیفه]] نیز با ذکر آدم بن ابی‌ایاس در شمار مؤلفانی که کتاب‌های تفسیری‌شان دربردارنده اقوال [[صحابه]] و [[تابعین]] می‌باشد، به وجود این تفسیر اشاره کرده است<ref>ر. ک: حاج خلیفة، کشف الظنون، ج۱، ص۴۳۰.</ref>.<ref>[[علی اکبر بابایی|بابایی، علی اکبر]]، [[تاریخ تفسیر قرآن (کتاب)|تاریخ تفسیر قرآن]]، ص ۳۸۵.</ref>

نسخهٔ ‏۱۸ ژوئن ۲۰۲۳، ساعت ۰۸:۱۹

موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد

مقدمه

اسماعیل پاشا، آدم بن ابی‌ایاس عسقلانی را از مؤلفان به شمار آورده و گفته است: وی تفسیر القرآن را تألیف کرده[۱] و با این عبارت از وجود این تفسیر خبر داده است. حاج خلیفه نیز با ذکر آدم بن ابی‌ایاس در شمار مؤلفانی که کتاب‌های تفسیری‌شان دربردارنده اقوال صحابه و تابعین می‌باشد، به وجود این تفسیر اشاره کرده است[۲].[۳]

منابع

جستارهای وابسته

پانویس

  1. بغدادی، هدیة العارفین، ج۵، ص۱.
  2. ر. ک: حاج خلیفة، کشف الظنون، ج۱، ص۴۳۰.
  3. بابایی، علی اکبر، تاریخ تفسیر قرآن، ص ۳۸۵.