ایثار: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۱۷ مهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۱۱:۳۱

این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید.

این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

ایثار در قرآن | ایثار در حدیث | ایثار در کلام اسلامی

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل ایثار (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

ایثار از بارزترین مفاهیم و درس‌های عاشورا، ایثار است. ایثار یعنی فداکاری و دیگری را بر خود مقدم داشتن و جان و مال خود را فدای چیزی برتر از خویش کردن^[۱].

مقدمه

در کربلا، فداکردن جان در راه دین، فدا کردن خود در راه امام حسین(ع)، به خاطر حسین، تشنه جان دادن و ...دیده می‌شود. امام حسین جان خود را فدای دین می‌کند، اصحاب او، تا زنده‌اند، نمی‌گذارند کسی از بنی هاشم به میدان رود، تا بنی هاشم زنده‌اند، آسیبی به حسین(ع) نمی‌رسد. شب عاشورا که امام، بیعت را از آنان بر می‌دارد که جان خویش را نجات دهند، یکایک برخاسته، اعلام فداکاری می‌کنند و می‌گویند: زندگی پس از تو رانمی‌خواهیم و خود را فدای تو می‌کنیم^[۲]. وقتی مسلم بن عوسجه بر زمین می‌افتد، درآخرین لحظات به حبیب بن مظاهر وصیت می‌کند که تا زنده‌ای مبادا دست از یاری حسین برداری، جانت را فدای او کن^[۳] برخی از یاران امام حسین، هنگام نماز ظهر، جان خویش را سپر تیرهای دشمن می‌کنند و امام نماز می‌خواند. عباس بالب تشنه وارد فرات می‌شود و چون می‌خواهد آب بنوشد، یاد لب‌های تشنه حسین و اطفال افتاده، آب نمی‌نوشد و به خویش نهیب می‌زند که آیا آب بنوشی، در حالی که حسین(ع) تشنه و در آستانه مرگ است؟^[۴] زینب، برای نجات جان امام سجاد(ع)، خویش را به خیمه آتش گرفته می‌زند. وقتی همه در مجلس یزید، فرمان می‌دهند که امام سجاد(ع) را بکشند، زینب جان خویش را سپر بلا قرار می‌دهد و ده‌ها صحنه دیگر که هر کدام زیباتر از دیگری الفبای ایثار را به آزادگان می‌آموزد. این که کسی حاضر باشد جان خویش را فدای جان دیگری و فدای مکتب کند، نشانه ایمان والا به آخرت و بهشت و پاداش الهی است. امام حسین نیز در آغاز حرکت به کربلا، فرمود هر که آماده است جان خویش را در راه ما نثار و ایثار کند، با ما حرکت کند: من کان باذلا فینا مهجته ...فلیرحل معنا همین فرهنگ بود که نوجوانی چون حضرت قاسم را وامی‌داشت که روز عاشورا خطاب به امام حسین(ع) بگوید: روحی لروحک الفداء و نفسی لنفسک الوقاء^[۵] جانم فدای جانت. در زیارت عاشورا نیز به صفت ایثار یاران حسین تصریح شده است: الذین بذلوا مهجهم دون الحسین علیه السلام^[۶]^[۷].

جستارهای وابسته

منابع

محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا.

پانویس

با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:

↑ ر. ک. محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا صفحه ۷۰.
↑ موسوعة کلمات الامام الحسین، ص ۱۰۰
↑ بحار الانوار،ج ۴۵،ص ۲۰
↑ بحار الانوار،ج ۴۵،ص ۴۱
↑ موسوعة کلمات الامام الحسین،ص ۴۶۷
↑ «آنان که از جان و خون خویش در راه حسین گذشتند» بحار الانوار، ج ۹۸،ص ۲۹۳ و ۲۹۶، مفاتیح الجنان، زیارت عاشورا
↑ ر. ک. محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا صفحه ۷۰.

[1] ر. ک. محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا صفحه ۷۰.

[2] موسوعة کلمات الامام الحسین، ص ۱۰۰

[3] بحار الانوار،ج ۴۵،ص ۲۰

[4] بحار الانوار،ج ۴۵،ص ۴۱

[5] موسوعة کلمات الامام الحسین،ص ۴۶۷

[6] «آنان که از جان و خون خویش در راه حسین گذشتند» بحار الانوار، ج ۹۸،ص ۲۹۳ و ۲۹۶، مفاتیح الجنان، زیارت عاشورا

[7] ر. ک. محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا صفحه ۷۰.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

@@ خط ۱۱: / خط ۱۱: @@
 '''ایثار''' از بارزترین مفاهیم و درس‌های [[عاشورا]]، ایثار است. ایثار یعنی فداکاری و دیگری را بر خود مقدم داشتن و جان و مال خود را فدای چیزی برتر از خویش کردن<ref>ر. ک. [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]] صفحه ۷۰.</ref>.
 ==مقدمه==
-*در کربلا، فداکردن جان در راه دین، فدا کردن خود در راه [[امام حسین]]{{ع}}، به خاطر حسین، تشنه جان دادن و ...دیده می‌شود. [[امام حسین]] جان خود را فدای [[دین]] می‌کند، اصحاب او، تا زنده‌اند، نمی‌گذارند کسی از [[بنی هاشم]] به میدان رود، تا بنی هاشم زنده‌اند، آسیبی به [[امام حسین|حسین]]{{ع}} نمی‌رسد. شب عاشورا که [[امام]]، [[بیعت]] را از آنان بر می‌دارد که جان خویش را نجات دهند، یکایک برخاسته، اعلام فداکاری می‌کنند و می‌گویند: زندگی پس از تو رانمی‌خواهیم و خود را فدای تو می‌کنیم<ref> موسوعة کلمات الامام الحسین، ص ۱۰۰</ref>. وقتی [[مسلم بن عوسجه]] بر زمین می‌افتد، درآخرین لحظات به [[حبیب بن مظاهر]] وصیت می‌کند که تا زنده‌ای مبادا دست از یاری [[امام حسین|حسین]] برداری، جانت را فدای او کن<ref>بحار الانوار،ج ۴۵،ص ۲۰</ref> برخی از یاران [[امام حسین]]، هنگام نماز ظهر، جان خویش را سپر تیرهای دشمن می‌کنند و [[امام]] نماز می‌خواند. [[عباس]] بالب تشنه وارد فرات می‌شود و چون می‌خواهد آب بنوشد، یاد لب‌های تشنه [[امام حسین|حسین]] و اطفال افتاده، آب نمی‌نوشد و به خویش نهیب می‌زند که آیا آب بنوشی، در حالی که [[امام حسین|حسین]]{{ع}} تشنه و در آستانه مرگ است؟<ref>بحار الانوار،ج ۴۵،ص ۴۱</ref> [[حضرت زینب|زینب]]، برای نجات جان [[امام سجاد]]{{ع}}، خویش را به خیمه آتش گرفته می‌زند. وقتی همه در مجلس یزید، فرمان می‌دهند که [[امام سجاد]]{{ع}} را بکشند، زینب جان خویش را سپر بلا قرار می‌دهد و ده‌ها صحنه دیگر که هر کدام زیباتر از دیگری الفبای ایثار را به آزادگان می‌آموزد. این که کسی حاضر باشد جان خویش را فدای جان دیگری و فدای مکتب کند، نشانه ایمان والا به آخرت و بهشت و پاداش الهی است. [[امام حسین]] نیز در آغاز حرکت به کربلا، فرمود هر که آماده است جان خویش را در راه ما نثار و ایثار کند، با ما حرکت کند: {{عربی|اندازه=155%|من کان باذلا فینا مهجته ...فلیرحل معنا}} همین فرهنگ بود که نوجوانی چون [[حضرت قاسم]] را وامی‌داشت که روز [[عاشورا]] خطاب به [[امام حسین]]{{ع}} بگوید: {{عربی|اندازه=155%|روحی لروحک الفداء و نفسی لنفسک الوقاء}}<ref>موسوعة کلمات الامام الحسین،ص ۴۶۷</ref> جانم فدای جانت. در زیارت عاشورا نیز به صفت ایثار یاران [[امام حسین|حسین]] تصریح شده است: {{عربی|اندازه=155%|الذین بذلوا مهجهم دون الحسین علیه السلام}}<ref>«آنان که از جان و خون خویش در راه حسین گذشتند» بحار الانوار، ج ۹۸،ص ۲۹۳ و ۲۹۶، مفاتیح الجنان، زیارت عاشورا</ref><ref>ر. ک. [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]] صفحه ۷۰.</ref>.
+*در کربلا، فداکردن جان در راه دین، فدا کردن خود در راه [[امام حسین]]{{ع}}، به خاطر حسین، تشنه جان دادن و ...دیده می‌شود. [[امام حسین]] جان خود را فدای [[دین]] می‌کند، اصحاب او، تا زنده‌اند، نمی‌گذارند کسی از [[بنی هاشم]] به میدان رود، تا بنی هاشم زنده‌اند، آسیبی به [[امام حسین|حسین]]{{ع}} نمی‌رسد. شب عاشورا که [[امام]]، [[بیعت]] را از آنان بر می‌دارد که جان خویش را نجات دهند، یکایک برخاسته، اعلام فداکاری می‌کنند و می‌گویند: زندگی پس از تو رانمی‌خواهیم و خود را فدای تو می‌کنیم<ref> موسوعة کلمات الامام الحسین، ص ۱۰۰</ref>. وقتی [[مسلم بن عوسجه]] بر زمین می‌افتد، درآخرین لحظات به [[حبیب بن مظاهر]] وصیت می‌کند که تا زنده‌ای مبادا دست از یاری [[امام حسین|حسین]] برداری، جانت را فدای او کن<ref>بحار الانوار،ج ۴۵،ص ۲۰</ref> برخی از یاران [[امام حسین]]، هنگام نماز ظهر، جان خویش را سپر تیرهای دشمن می‌کنند و [[امام]] نماز می‌خواند. [[عباس]] بالب تشنه وارد فرات می‌شود و چون می‌خواهد آب بنوشد، یاد لب‌های تشنه [[امام حسین|حسین]] و اطفال افتاده، آب نمی‌نوشد و به خویش نهیب می‌زند که آیا آب بنوشی، در حالی که [[امام حسین|حسین]]{{ع}} تشنه و در آستانه مرگ است؟<ref>بحار الانوار،ج ۴۵،ص ۴۱</ref> [[حضرت زینب|زینب]]، برای نجات جان [[امام سجاد]]{{ع}}، خویش را به خیمه آتش گرفته می‌زند. وقتی همه در مجلس یزید، فرمان می‌دهند که [[امام سجاد]]{{ع}} را بکشند، زینب جان خویش را سپر بلا قرار می‌دهد و ده‌ها صحنه دیگر که هر کدام زیباتر از دیگری الفبای ایثار را به آزادگان می‌آموزد. این که کسی حاضر باشد جان خویش را فدای جان دیگری و فدای مکتب کند، نشانه ایمان والا به آخرت و بهشت و پاداش الهی است. [[امام حسین]] نیز در آغاز حرکت به کربلا، فرمود هر که آماده است جان خویش را در راه ما نثار و ایثار کند، با ما حرکت کند: {{عربی|اندازه=100%|من کان باذلا فینا مهجته ...فلیرحل معنا}} همین فرهنگ بود که نوجوانی چون [[حضرت قاسم]] را وامی‌داشت که روز [[عاشورا]] خطاب به [[امام حسین]]{{ع}} بگوید: {{عربی|اندازه=100%|روحی لروحک الفداء و نفسی لنفسک الوقاء}}<ref>موسوعة کلمات الامام الحسین،ص ۴۶۷</ref> جانم فدای جانت. در زیارت عاشورا نیز به صفت ایثار یاران [[امام حسین|حسین]] تصریح شده است: {{عربی|اندازه=100%|الذین بذلوا مهجهم دون الحسین علیه السلام}}<ref>«آنان که از جان و خون خویش در راه حسین گذشتند» بحار الانوار، ج ۹۸،ص ۲۹۳ و ۲۹۶، مفاتیح الجنان، زیارت عاشورا</ref><ref>ر. ک. [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]] صفحه ۷۰.</ref>.
 == جستارهای وابسته ==